Een geboorteplan. Met mooie picto’s of lieve tekst is het een fijne plek voor al je bevalwensen. Ja, of niet. Ik moet jullie iets bekennen; ik ben anti geboorteplan en zeer anti bevalwensen. Had je vast niet van me verwacht. Maar geef me even, dan zetten we samen het hele idee van een geboorteplan op z’n kop.

We draaien er vandaag niet omheen; de hele clou van dit verhaal is dat ik een geboorteplan onzin vindt. Zeker als daar je geboorte wensen instaan. Niet omdat ik denk dat een barend persoon niets te zeggen heeft, juist niet! Omdat het geen plan is en al helemaal geen wensen zijn; ik wil dat zwangeren een document schrijven waarin ze de medische beslissingen die ze hebben genomen over hun lijf documenteren. Want dat zijn het; beslissingen. Niks niet wensen en zacht gedoe. Het is jouw lijf, jij doet het werk en jij hebt autonomie over het proces. Het! Zijn! Jouw! Medische! Beslissingen!

Oké, ik ben klaar met schreeuwen. Zeker tegen jou, lieve theoretische zwangere. Want je bent zeer waarschijnlijk geboren met een lijf dat men vrouwelijk heeft verklaard en bent daarom je hele leven opgeleid in het “aardig zijn”. Meewerken moet je, overleggen, toegeven, compromissen sluiten en begrip kweken. En weet je, dat zijn de ergste eigenschappen nog niet. Waren we allemaal maar wat meer bereid tot overleg en begrip, dan zou de wereld er een stukje leuker uitzien.

Het probleem is dat al die aardigheid te vaak ingezet wordt om over jouw grenzen heen te gaan. Aardig zijn werkt namelijk alleen maar als beide partijen dat doen. Is dat niet het geval dan moet je grenzen trekken. Als ik eerlijk ben kan dat laatste ook best aardig hoor. Je hoeft niet te staan schreeuwen of zo. Ja, het mag hoor, mijn zegen en enthousiaste aanmoediging heb je, maar het hoeft niet.

Je kan heel vriendelijk “nee” zeggen. “Nee dank u, ik heb geen behoefte aan die ingreep.” “Nee, dit is niet de keuze die ik heb gemaakt.” en “Ik geloof dat ik al nee had gezegd, we kunnen het daarbij laten.”

Dat dus. Die titel hierboven. Dat wil ik zien. Keer op keer op keer. Geen wensen, niet eens argumenten. Een korte lijst met medische beslissingen.

“Ik geen geen toestemming voor een vaginaal toucher nadat mijn vliezen zijn gebroken”

“Ik geef toestemming om tijdens de persfase tussen elke wee de hartslag van mijn kind handmatig te controleren.”

Meer ben je ze niet verschuldigd. Men hoeft het niet met je eens te zijn of je beslissing überhaupt te begrijpen om jouw autonomie te respecteren. Jij bent de expert op het gebied van jouw lichaam. Artsen zijn er om je advies te geven en het is aan jou wat je daarmee doet.

“Ja maar!” Roept men dan met z’n allen. “Bevallingen zijn onvoorspelbaar! Je weet nooit hoe het gaat. Er kan zomaar, ineens iets gebeuren. Het is nutteloos om controle te hebben.”

Eeehh, ja. Het dagelijks leven is ook onvoorspelbaar. Ik kan straks de straat oversteken en aangereden worden en ja natuurlijk hoop ik dat het ambulancepersoneel gewoon handelt als ik daar half bewusteloos lig te creperen. Er zijn van die momenten die we echt wel allemaal als noodgeval zien en soms is er dan niet heel veel te overleggen.

Maar weet je wat, zo’n bevalling is maar heel zelden zo’n ‘leven-of-dood’ noodgeval. In het overgrote deel van de gevallen is het een stuk beter te vergelijken met die keer dat ik naar de oogarts moest. Toen vond de arts dat ie een deel van mijn oog moest weglaseren en ik vond van niet. Drie keer raden wie er ongelaserd is weggelopen.

Dat ik een hypothetisch ongeluk kan krijgen is geen reden om mijn medische en lichamelijke autonomie bij de oogarts op te geven.

Als je het leuk wil maken kan je die onvoorspelbaarheid juist prima inbakken. Met iets als:

“Ik geef toestemming voor een toucher bij binnenkomst, tot de persfase drie keer luisteren met de doptone, in de persfase elke vijf minuten luisteren en het plaatsen van een klem op de navelstreng na minimaal tien minuten. Alle andere (medische) handelingen worden overlegd en ter plekke door mij en eventueel mijn partner goed- of afgekeurd.”

Zo, klaar. Lekker kort en duidelijk.

Oké, oké, de naam geboorteplan is misschien niet vreselijk. Het is de inhoud en de ‘wensen’ waar ik zo slecht op ga. Noem je document wat je wil, mijn punt is dat het jouw keuzes zijn, geen wollige voorkeuren waarbij je blij mag zijn als iemand er überhaupt naar kijkt.

Maak ruimte onderaan voor handtekeningen, laat ze tekenen voor “gelezen”. Elke nieuwe dienst, als je in het ziekenhuis bent. Ga staan voor je lijf, je autonomie, jouw medische keuzes. Dat recht heb je snotverdulleme!

The post Hoe schrijf je een geboorteplan? appeared first on DolleMoeder.