Er zijn behoorlijk wat ouders in nood de laatste tijd en dat vind ik behoorlijk begrijpelijk. Kinderen opvoeden is niet makkelijk. Ha! Dat was een inkopper, en een understatement. Kinderen opvoeden is een taak voor ongeveer zes volwassenen (heb ik uitgerekend, lees maar! Je bent niet gek, je bent gewoon met te weinig.) dus het is geen wonder dat het zelfs in de beste tijden zwaar is.

We leven momenteel niet bepaald in de beste tijden. Even buiten de standaard prestatiegerichte maatschappij waarin met name moeders onmiddellijk verdacht zijn en de overheid het liefste meekijkt aan de eettafel maken we een (hopelijk) een-keer-in-je-leven ramp van een pandemie mee en dat heeft toch best wel een beetje effect op de ouders die ik zo om me heen zie. Komt er op neer dat er meer ouders dan ooit in nood zijn, op het punt (of allang over het punt) van burn-out zitten en het gewoon niet meer trekken. Herkenbaar? Gezellig, welkom bij de club, daar staat de koffie en in die hoek kan je uithuilen.

Alvast een spoiler; ik weet dat je op een toverstaf hoopt maar ik heb geen simpele oplossingen vandaag. Begrip kan je krijgen, bakken en bakken begrip. Wat tips die het misschien een beetje dragelijker maken en herkenning. Dat je weet dat het niet aan jou ligt, zeg maar.

Nou ja, om te beginnen is dat hele opvoeden dus iets waar ongeveer 6 fte aan werk voor staat. Best veel om in je eentje of met z’n tweeën te doen. Komt er nog bij dat de lat tegenwoordig wel heel hoog ligt. Je dient niet alleen een perfect rijtje kinderen af te leven (zie je ze al staan in hun matrozenpakjes?), maar ook productief te zijn in de maatschappij (liefst ergens op een kantoor ofzo), een vol sociaal leven te hebben en een kek uiterlijk te onderhouden. Oh, en of je ook nog even voor je oma wil zorgen want de thuiszorg is wegbezuinigd.

Als je dan onvermijdelijk niet aan die torenhoge lat kan voldoen staan er legio mensen klaar die je met argwaan bekijken. Het is immers allemaal jouw schuld. De heersende norm in onze maatschappij is dat het falen van het kind altijd aan de ouders ligt. (Je zal wel niet streng genoeg zijn.) Uiteraard kunnen we niet kritisch kijken naar ons schoolsysteem of die rare grafieken en tabellen waar zogenaamd elk kind in past. Het zijn gewoon inconsequente ouders en dus zijn diezelfde ouders al bij voorbaat verdacht.

Oh. En Covid. Laten we de hel die Corona heet niet vergeten. Of we even wekenlang thuisonderwijs, sociale isolatie en constante angst op die toch al overvolle schouders hijsen. Kan er ook nog wel bij.

Zit je daar in nood te zijn. Leuk wel, maar wat doe je er aan? Hoe kom je weer uit die nood?

Eeehhh, wel eens mindfullness geprobeerd? (Flauw in-grapje. Mensen die mij persoonlijk kennen weten dat ik een snothekel heb aan die suggestie. Alsof je concentreren op de geur van lavendel echt iets gaat doen aan de schreeuwende bende in huis. Niets ten nadele van mensen die iets hebben aan dat mindfullness gedoe hoor. Ik word er alleen zo moe van dat het als oplossing op alles wordt gegooid.)

Serieus, wat kan je aan je eigen nood doen? Op zich nog best wat. Dit zijn een paar dingen die voor mij werken. Er is uiteraard meer en niet alles werkt voor iedereen.

Iets voor jezelf doen. Klinkt ook weer flauw maar heb geduld met me. Wat is het ding waar jij blij van wordt? Yogalessen? Thee en roddels? Skaten door de stad? Maakt niet uit wat, als het maar jouw ding is. Probeer dat te doen. Probeer er een prioriteit van te maken. Voor mij is het hardlopen. Kan ik zo vaak als ik wil? Absoluut niet. Maar ik doe mijn best en het is belangrijk voor me. Als ik ergens nog een klein beetje ruimte voor mij heb, sta ik de rest van de tijd een stuk steviger. Probeer jezelf niet weg te bezuinigen.

Ontdek je triggers. Waar schiet jij van in paniek? Wat zit echt tegen je zenuwen aan te schuren? Dat zijn je triggers. Een volle emailbox, harde geluiden, mails van je ex. Jouw triggers zijn uniek aan jou en meestal helpt het al als je er bewust van bent. Leeg je inbox elke zondag, stuur de kinderen met koptelefoons naar hun kamer en vertel je ex dat de communicatie nu via je beste vriend verloopt.

Let op wat je eet. Nee, niet op een dieet gaan nu. Stop met die onzin. Let op welk voedsel jou helpt en wat niet. Dat kan betekenen dat je brood laat staan maar ook dat jij jezelf elk weekend op een bak ijs trakteert. Kijk eens wat kleurstoffen met je doen, of hoe je je voelt als je minder pakjes en zakjes eet. Maar voel ook hoe blij je wordt van een fruitsalade met een grote klodder (vegan) slagroom er op. Voedsel maakt verschil in hoe wel ons voelen. Er is geen standaard oplossing, alleen aandacht voor wat helpend is in jouw unieke geval. (Maar ga toch maar vegan eten. Ik beloof je dat het goed voelt.)

Liefdevolle woorden. Weet je wat ik wil? Een service die je kan bellen waarna een rustgevende stem je verteld dat het allemaal goed komt, dat je goed genoeg bent, dat je je best doet en dat dat oké is. Ik zou de hele dag aan die lijn hangen. In de tussentijd probeer ik het mijzelf maar aan te praten. In plaats van de eeuwige negatieve monoloog kan je er een positieve stem tegenover zetten. Ja, dat voelt heel raar in het begin. Doe het toch maar.

Je bent een stuk minder alleen dan je je soms voelt. Beloofd. Ik weet zeker dat er mensen zijn die van je houden en je willen helpen. En als jij er echt van overtuigd bent dat er niemand is, bel mij maar. Dan hou ik van je en vertel ik je in mijn meest geruststellende stem dat het allemaal goed komt.

Vindt iemand om mee te praten. Iemand die oordeelloos naar je kan luisteren terwijl je even (oké, een uur) ongegeneerd klaagt. Blijf alsjeblieft niet alleen rondlopen met je verhaal. Dat gaat rotten van binnen en komt er op alle verkeerde manieren uit.

Oppas vinden is lang niet altijd makkelijk. Mijn truc is andere ouders vinden. Kinderen in een groep gaan zich op elkaar richten in plaats van op jou. Ja, het geeft rommel en herrie, maar dat geeft een enkel kind ook wel en op een gegeven moment kan het toch niet erger worden. Zet een grote schaal min of meer verantwoorde snacks neer (volkorenkoekjes zijn verantwoord….toch?) en ga samen aan tafel thee drinken. Natuurlijk ga je liever naar de sauna of zo, maar die zijn nu toch dicht en dit is een stuk beter dan in je eentje langzaam gek worden terwijl je de zoveelste kleurplaat maakt.

Accepteer hulp! Dit! Zo ontzettend dit! Hoe vaak hoor ik mensen geboden hulp afslaan uit.. ja, waarom eigenlijk? Omdat het zogenaamd schaamtevol is dat je een taak ontworpen voor een groep niet in je eentje gedaan krijgt?

Als iemand jouw afwas wil komen doen, met je kind naar de speeltuin wil, je wil helpen met de belastingaangifte of thee voor je wil zetten, zeg dan gewoon dankjewel en laat zien waar de theedoeken staan. Vindt jij het vervelend om een ander te helpen? Waarschijnlijk niet. Dan kan je er vanuit gaan dat de aanbieder het ook graag voor jou doet.

Ben je boos op me omdat je al mijn tips allang hebt geprobeerd en het allemaal toch niet werkt en hoe durf ik te doen alsof jouw problemen opgelost zijn met een yogales en een speelafspraak!

Is oké. Ik snap je. Eerlijk gezegd ben ik het zelfs met je eens. Niets van wat ik voorstel doet iets aan het onderliggende probleem; te veel verwachtingen en te weinig hulp. Ik zou willen dat ik jullie allemaal liefdevol kon oppakken en meenemen naar een prachtig eiland waar we samen op blote voeten leven in de zon. Zoals ik al zei, ik heb geen toverstaf en daar baal ik nog best van. (Zou je er een bij Bol kunnen bestellen of is dat meer een Etsy ding?)

Als niets werkt en alles zwaar voelt, hou dan vol. Adem in, adem uit en hou vol. Het wordt beter, beloofd. Misschien niet morgen maar het komt. Ik zie je, ik ben zo ontzettend trots op je en ik geloof in je. Jij kan dit.

The post Ouders in nood; Help ik verzuip! appeared first on DolleMoeder.