Toen mijn mannelijkheid, nu een dikke twee jaar geleden, met geen mogelijkheid terug de kast in te proppen was, zette ik me, naast alle mooie vooruitzichten, ook schrap voor enige discriminatie. Dat was niet voor niets. Ik ben ontzettend trots op mijn geweldige, liefhebbende en steunende omgeving maar dat hele trans zijn is niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Toch was er een specifieke vorm van negativiteit die ik niet had voorzien. Beetje naïef van me, want achteraf had ik moeten weten dat ouders de wind vaak net even wat harder van voren krijgen. Hoe dan ook, ik draai er al lang genoeg omheen; Wat ik voor mijn kiezen kreeg (en krijg) is de boodschap dat een transgender ouder hebben ontzettend zielig en zwaar is voor mijn kinderen.

Ik ga even ongenuanceerd zeiken hoor. Want ik heb het hier niet over willekeurige voorbijgangers of een bemoeierige oudtante. Nou ja, die zijn er ook wel maar daar kan ik het van hebben. Boos word ik vooral als het professionals en zorgverleners zijn. School personeel bijvoorbeeld, of de psycholoog waar ik een intake mee had omdat ik ook de boel wel eens van me af wil praten. Kortom, mensen waarvan je toch wel zou hopen dat ze beter weten.

Even een greep uit de gehoorde ‘juweeltjes’:

Ja. Dus. Niet helemaal van te voren voorzien dat ik deze mededeling moet maken maar hier komt ie:

Kinderen zijn niet zielig omdat ze een transgender ouder hebben. Dat suggereren is transfobisch en eerlijk gezegd ook behoorlijk onbeleefd. Dat was mijn speech. Goedenavond.

Ja, ja. Ik kom er niet helemaal mee weg om het hierbij te laten. Even de verdere diepte in. Want wat vinden mijn kinderen er nou wel van?

In het kort; het zal ze aan hun reet roesten.

Het maakt ze heel weinig uit. De oudste vond het een beetje spannend want hij dacht even dat ik ook qua karakter een ander persoon zou worden. Daarbij is hij zelf non binair dus was het “in het verkeerde lichaam zitten” verhaal wat lastig te begrijpen. Een paar goede gesprekken later was ook die onduidelijkheid opgelost. Klaar. Geen trauma en geen therapie nodig.

De andere twee hadden er echt geen boodschap aan. “Oh, je bent een man. Ja, cool. Wat eten we?”

Weet je wie ook geweldig was? Mijn neefjes. Die zie ik nogal vaak en ze zijn echt geweldig. Hun moeder heeft ze eens kort uitgelegd wat er aan de hand was en ze zijn geheel op eigen initiatief overgestapt op “Hoi Oom!” Ook daar is toch echt geen trauma te bespeuren. Raar hoe dat zomaar kan.

Tja, als de betrokken kinderen het wel prima vinden, waarom zijn er dan toch zoveel volwassenen die het allemaal maar zo moeilijk en zielig vinden?

Omdat verrassend veel volwassenen hun eigen, onbewuste, transfobie op kinderen projecteren.

We hebben soms het idee dat dingen als transfobie, homofobie en racisme alleen ’tellen’ als ze overduidelijk zijn. Dat homo’s in elkaar trappen fout is maar je wel mag roddelen over je collega omdat hij nagellak draagt.

Microagressies zijn lastig aan te kaarten omdat de pleger zich kan verschuilen achter “een mening” of “bezorgdheid. Sterker nog, veel mensen zijn zich niet eens bewust van hun, het woord zegt het al, onbewuste vooroordelen waardoor ze die microagressies doen.

Als iemand eigenlijk denkt dat transgender zijn heel erg is, iets wat je overkomt. Zoals een scheiding of ziek zijn. Dan kan het prima zijn dat diezelfde persoon best vindt dat ik gelijke rechten verdien, dat verdienen zieke mensen immers ook. Toch is zo iemand transfobisch. Want, en nu komt de clou van het verhaal, transgender zijn is niet erg, naar, ziek of zielig. Dus ook niet voor eventueel betrokken kinderen.

Als ik zeg dat transgender zijn niet erg is, bedoel ik niet dat het makkelijk is. Helaas maken we best een hoop mee en natuurlijk is het mogelijk dat kinderen in onze omgeving daar last van hebben.

Het is niet onze transgender identiteit zelf die zwaar is maar de manier waarop de wereld daar (soms of vaak) mee omgaat. Dat lijkt voor een buitenstaander misschien een subtiel verschil maar voor ons is het zo ontzettend belangrijk. Het legt de oplossing namelijk waar die hoort.

Als het naar is voor kinderen dat hun ouders worden gediscrimineerd dan zal de oplossing toch wel zijn dat wel misschien…uuhhh…noem eens wat…ophouden met discrimineren!

Weet je wat me nou echt grondig frustreert? Dat al die zogenaamde bezorgde mensen het niet hebben over de discriminatie die mijn kinderen (via mij) meemaken. Daar vragen ze totaal niet naar, sterker nog, de meesten geloven niet eens dat het bestaat. (Ironisch want ze zijn er onderdeel van, maar de stront is vaak minder zichtbaar als je er zelf een drol bovenop draait.) Al die oordelen gaan puur en alleen over mijn identiteit. Niet de ervaringen die wij als gezin hebben, nee, mijn bestaan is wat er zorgelijk is. Bah!

De clou van dit hele verhaal is dat deze mensen hun (onbewuste) vooroordeel op mijn kinderen projecteren. Ze hebben zelf een negatief oordeel over of gevoel bij transgender mensen. En ja, als je er zo over denkt is het best begrijpelijk dat je je meer zorgen maakt over de omgeving dan de persoon zelf.

Zullen we op een positieve noot eindigen? Even iets over de aankomende generatie, die ‘zielige kinderen’ waar men zich zo’n zorgen over maakt.

Ik zei er net al iets over maar kinderen en jongeren van nu zijn, zeker als het op verschillende identiteiten aankomt, zo geweldig. Voor het eerst is er een generatie opgegroeid met toegang tot een eindeloze hoeveelheid ervaringen en perspectieven. (Ja, ik bedoel het internet. Daar ben ik, met alle voor- en nadelen, best nog wel fan van.) Deze jongeren weten in welke variaties we bestaan en hoe geweldig dat is. De overgrote meerderheid maakt het niets uit wie je bent of van wie je houdt en dat, meer dan alles, verwarmt mijn ietwat beschadigde hart.

The post Nee Karen, kinderen van transgender ouders zijn niet zielig. appeared first on DolleMoeder.