Zelfzorg. Ofwel, de eeuwige dooddoener: “Zorg je wel goed voor jezelf?” Bah!, Bah! Bah! Ik heb zo’n ontzettende klerehekel aan die vraag! Alsof je op je tandvlees loopt omdat je er gewoon even niet aan dacht om voor jezelf te zorgen! “Oh ja, da’s waar ook, laat me even alle stress uit zetten en een vakantiemaand boeken in Bali.” Uhhhggg!

Er is in onze maatschappij geen tijd en ruimte is voor het welzijn van ouders. Niet bij het theoretische ‘normale’ kind en al helemaal niet als je een zorgenkind hebt. Het probleem is en blijft dat we opvoeden op een tegennatuurlijke manier. We horen hulp te hebben, hulp en een stam. In plaats daarvan zitten we allemaal eenzaam in een vinexwijk of opgeleukt appartementje eenzaam en uitgeput te zijn.

Daarom vandaag het kleine beetje hulp wat ik kan bieden. Het is niet echt wat je nodig hebt en dat spijt me. Maar iets is beter dan niets. Weer zo’n leuke dooddoener.

Een zorgenkind zijn is niet leuk, echt niet. Die kinderen verdienen zo veel beter dan wij ze als maatschappij geven. We zetten ze weg als lastig, mislukt en minder dan. Ik werk regelmatig met dit soort kinderen en ik vind ze stuk voor stuk geweldig. Dit zijn de slimme kinderen, de koppige kinderen, de autonome wereldverbeteraars, de dromers, de kunstenaars. Dit zijn, in mijn mening, de kinderen die we juist moeten koesteren.

Oké, ik raak van mijn verhaal af. Punt is, dat koesteren doet onze maatschappij niet. De ouders vaak wel. Die doen hun best, die praten, schrijven, bellen, vechten en zorgen. Onbetaald en vaak onbedankt. Sterker nog, een oordeel kunnen ze krijgen. Of je de problemen van je kind niet eigenlijk zelf hebt veroorzaakt omdat je te lief was, of niet streng genoeg, niet consequent of gewoon niet goed genoeg. Want de stress van zo’n oordeel kan je er ook nog wel bij gebruiken.

Wat je eigenlijk nodig hebt is drie weken ongestoord op vakantie en daarna een stress-me-niet kaart die je bij elke moeilijke situatie mag ophouden om onder het hele gedoe vandaan te komen. Aangezien dat er niet is hebben we de neiging om dan maar helemaal niet aan zelfzorg te doen. Iets met perfectionisme en zo.

Weet je wat ik geleerd heb? Imperfecte zelfzorg is prima. Als je maar één keer per maand kan wandelen is dat beter dan niets. Tien minuten in dat bad is niet genoeg, maar je hebt er toch wel wat aan. Alleen in de ochtend de zonnegroet doen is niet zo fijn als drie keer per week een volledige les, maar dan is die zonnegroet toch maar binnen.

Heb je iemand om mee te praten? Iemand waar je je verhaal kwijt kan. Gewoon een goede vriend of twee. (Dan spreid je de last een beetje en kan je ook zonder schuldgevoel een paar keer hetzelfde verhaal doen.) Kan ook familie zijn, als het maar iemand is die oordeelloos luistert. Dat je niet in je eentje in de modder staat, zeg maar.

Bij gebrek aan real-life lijdende voorwerpen zijn forums of facebook groepen ook een fijne plek. Hou het dan wel een beetje anoniem, je weet nooit wie er mee leest. Mijn punt is vooral dat je niet in stilte ellendig zit te zijn. Dan rot je vanbinnen weg. Af en toe die deuren open en het vuilnis er uit gooien houdt je gezond.

Lijkt een inkopper hè. Dat je met een therapeut over je sores praat. Is het ook, mits je een goede therapeut kan vinden. Ik ben niet zo’n fan van de grote GGZ instellingen. Die zijn, helaas, voor ouders lang niet altijd de meest veilige plek. Je hebt er nogal snel een flink oordeel, en als je echt pech hebt, een Veilig Thuis melding aan je overbelaste broek hangen. Zijn er geweldige hulpverleners die bij een GGZ instelling werken? Ja, natuurlijk. Het punt is dat je waarschijnlijk door een hoop praatgrage stront heen moet waden om er te komen. Om over de wachtlijsten maar even niet te beginnen.

Wat je wel kan doen? Ik ben fan van de kleine praktijken, de vrijgevestigde hulpverleners. Natuurlijk moet je dan ook even goed aanvoelen of dit een fijn iemand is. Maar het helpt dat je zielenknijper geen maandelijkse meldcode trainingen heeft waardoor je wel een hele specifieke bril op krijgt.

Om ook maar even op mijn eigen hoorn te blazen; een fijne coach is echt goud. Zeker als het iemand is die ervaring heeft met zorg gezinnen en wat daarbij komt kijken.

Waar meestal ontzettend hard overheen gekeken wordt is dat de ouders nogal eens een trauma oplopen van de vele net-niet-passende zorgtrajecten, de kneiteroordelende overlegmomenten en de verslagen met extra steek-onder-de riem. Zit je daar op een gegeven moment met paniekaanvallen en angstdromen, die je nergens kwijt kan want zie eerdergenoemd oordeel. Als je als ouder (en vooral als moeder want we leven nog steeds in een patriarchale hel ) toegeeft dat je het zwaar hebt is de conclusie snel getrokken dat je het dus niet kan en ‘hulp’ nodig hebt. (Natuurlijk heb je hulp nodig, maar wat er dan opgedrongen wordt is geen hulp.)

Hoe dan ook, een trauma is beter voorkomen dan genegeerd totdat je volledig instort en er eigenlijk niet veel meer te genezen valt. En daar zijn wat trucjes voor.

Tetris spelen bijvoorbeeld. Ja, echt, dat spel met de blokjes. Als je dat doet in de uren na een traumatische gebeurtenis kan het de ontwikkeling van een trauma voorkomen. Dus na dat stomme overleg twintig minuten spelen als zelfzorg.

Koud douchen; Ik weet dat het niet leuk is, zeker niet in het koude seizoen, maar het helpt. Het stimuleert de nervus vagus (een zenuwbaan) wat, nou ja, goed voor je is. Er zijn nogal wat positieve effecten aan verbonden, waaronder minder angst en stress. Lees maar. Als een hele douche echt te veel is, kan je ook beginnen met een koud bad voor je gezicht. Proest!

Ouders in zorgtrajecten voelen zich meestal ontzettend eenzaam. De wereld lijkt net te doen alsof alle andere gezinnen geweldig draaien en jouw kroost de enige is die zich niet braaf vormt. Niks van waar! Je bent niet alleen. Bij lange na niet.

Je gunt andere mensen geen ellende, natuurlijk niet. Maar weet dat je niet de enige bent, niet gek bent en al helemaal geen mislukte ouder. Jullie zijn een gezin binnen een helaas groeiende groep mensen die niet-passend worden geacht.

Je bent niet alleen.

The post Zelfzorg met een zorgenkind. appeared first on DolleMoeder.