Er is weer een opleving in de discussie rondom het zogenaamde transgender gevaar. Ja, of we noemen het gewoon transfobie. We krijgen dit keer nieuwe smaakjes, vooral een weerstand tegen veranderende taal. Het idee dat genderneutraal of inclusief taalgebruik iets doen met de oude, voor veel mensen belangrijke, termen. Ook gaan de klassieke verhalen rond, ruzie over kleedkamers en wie daar wel of niet in mag.

Het doet me zo verschrikkelijk pijn dit. Vooral, en nu ga ik met de harige billen bloot, omdat er mensen aan de overkant staan waar ik liefde voor heb. Mensen die een voorbeeld voor me zijn (waren?) of waar ik zelfs ooit vriendschap mee deelde. Mensen die ik beet wil pakken, wil omarmen en vertellen dat dit niet hoeft, niet nodig is. Dat we aan dezelfde kant staan. Dat er niets is om bang voor te zijn.

De verleiding is groot om te schrijven over genderneutrale woorden, over wc’s en damespiemels. Misschien doe ik dat ook nog wel hoor, maar het is niet de kern van wat er hier speelt. Hier spelen mensen. Dat is wat ik vandaag wil doen. Ik wil de mensen waar het om gaat een gezicht geven, ik wil ons verhaal vertellen.

Degenen die ik aan je ga voorstellen zijn echt en ik hou van ze. Ik geef om ze omdat ze bij mij horen. Ik kies er voor om ze door mijn ogen te beschrijven, dit zijn geen interviews, daarom houd ik hun namen bij me.

Ik ken een vrouw. Ze heeft een kind wat al groot is en voor alles, echt alles, heeft ze gevochten, moeten vechten. Ze zet haar kracht in voor anderen nu. In de gezondheidszorg heeft ze compassie voor juist die mensen die het moeilijkst te bereiken zijn.

Toen ik haar leerde kennen snapte ik niet waarom ze zo hard is. Ze staat alert, klaar, met de houding van een vechter. Met tijd leerde ik dat dat nodig is. Ze is geboren met genen die haar lichaam een andere vorm gaven dan haar ziel. Medische hulp was er pas nadat de puberteit haar werk had gedaan en hoewel ik het niet zie zijn er mensen, vreemden, op straat die haar anders waarnemen.

Zij, en zoveel vrouwen met haar, moeten klaarstaan en vechten omdat hun leven bestaat uit de tussenpozen tussen het geweld. De man die langsloopt en spuugt, slaat, scheld. Uit het niets, op elk moment. Deze vrouwen zijn van staal omdat alles wat zachter is breekt.

Ik ken een meisje. Ze is nog jong maar staat aan het begin van haar puberteit. Ze is wild en vrij en ze voelt alles zo diep dat het vaak pijn doet. Ze houdt van rennen, Ducky’s lezen en ze heeft het geluk om geboren te zijn in een prachtig gezin wat haar ziet voor wie ze is.

Dit meisje is namelijk niet geboren in een lichaam wat bij haar past. Ze wist al zo jong wie ze was en nu ze stoer doet in jurken en roze leggings is ze veel gelukkiger. Toch voelt haar lichaam soms vijandig. Ze is geboren met genen die haar in een slungelige vent willen veranderen. Nu zie je dat nog niet, nu is ze veilig.

Zo veel van haar veiligheid hangt af van haar vermogen om onzichtbaar te zijn. Als haar genen niet in bedwang worden gehouden loopt ze risico’s later. Niet alleen het risico op psychisch lijden maar ook op fysiek geweld, gepleegd door mensen die in haar een bedreiging zien.

Gelukkig zijn er medicijnen om haar te helpen. Eerst een pil om haar tijd te geven, om de verkeerde puberteit uit te stellen zodat ze een paar jaar later een overwogen en ondersteunde keuze kan maken. Het is voor haar van levensbelang om toegang te hebben tot die medische hulp.

Ik weet niet of ze echt weet hoe veel ik van haar hou. Zo goed ken ik haar eigenlijk niet eens. Ik weet niet of ze biologische kinderen heeft, maar ze is een moeder voor ons, voor de trans gemeenschap. Ze heeft jaren gewerkt bij een kliniek die veiligheid, hulp en gemeenschap bood.

Ook is ze alles waar ‘men’ zo bang voor is. Ze is lang met brede schouders, ze heeft geen hoop om onzichtbaar te zijn. Maar als ik je zeg dat ze mooi is dan hoop ik dat je snapt dat ik niet alleen haar karakter bedoel.

Ik heb in haar armen gehuild, een van de laatste keren dat ik dat kon, toen ik van haar het papier kreeg om mijn geslachtsregistratie aan te passen. Geen idee hoeveel anderen ze getroost heeft, veel denk ik. Ze is zacht, vriendelijke en met een eindeloze inzet voor haar gemeenschap.

Ik ken een man, een vader en een dromer. Zijn hele leven heeft zoekt hij identiteit in wat hij voor de ander kan zijn. Hij heeft de onstuitbare drang om anderen te zien en te kennen omdat hij zelf niet gezien is. Men dacht dat hij een meisje was, een vrouw later, en omdat hij leerde zichzelf in de ander te zien wist hij zo lang niet wie hij was.

Nu kent hij zichzelf en past zijn lichaam eindelijk bij de verstoten jongen die zo lang ongezien was. Toch zijn er diepe littekens. Omdat hij al die tijd niet gekend is, heeft hij zichzelf afgesloten, van staal gemaakt.

Het zogenaamde debat over het transgender gevaar en over vrouwenruimtes, snijdt hem door elke verdediging heen. Juist omdat hij in alle angstige retoriek niet gezien wordt. In kleedkamers gesorteerd op genen moet hij bloot gaan waar hij juist niet hoort, maar dat wordt vergeten door de mensen die zo bang zijn voor zijn de vrouwelijke leden van zijn gemeenschap.

Er zijn er nog veel meer. De jonge vader die zich verliest in de zorg voor zijn gezin, de vrouw die me heeft geleerd dat zelfs taxi’s in Amsterdam niet veilig zijn, de dokter die in haar vrije tijd tot laat in de avond transgender patiënten zag, de opkomende ster met diens creativiteit, talent en activisme. Mens, na mens, na mens. We zijn geen transgender gevaar, sterker nog, veel van ons zijn in gevaar omdat we leven in een wereld die ons afschildert als onmenselijk.

Soms doet het zo allemachtig veel pijn, wat vreemden en vrienden tegen me zeggen. En toch, en toch en toch wil ik geen haat voelen. Let op, ik zeg “wil” want ik ben een mens en boosheid ontsnapt me soms. Het probleem is dat ik het niet begrijp. Als je mijn gemeenschap zou zien, zou kennen zoals ik ze ken, dan zou je zien dat er niets te vrezen is. We willen leven zoals we zijn, we willen gekend, gezien en geliefd worden, net als jij.

Ergens denk ik dat het allemaal ook niet gaat om genderneutrale woorden, angst voor beïnvloedde kinderen of wie waar een plas doet. Dat kan niet zijn wat er achter zit want al die dingen zijn zo makkelijk te ontkrachtten. Wie kan me uitleggen wat het wel is? Ik schrijf dit in een emotionele bui en voel me weer het kind wat aan zijn moeder vroeg waarom mensen toch oorlog voeren. Ik snapte het toen niet en ik begrijp hier nog steeds niets van. Als we alle lagen afpellen, en als ik misschien een beetje confronterend mag zijn, welk ongezien deel van jou heeft zo’n pijn dat het moet uithalen naar mij?

The post Ontmoet het transgender gevaar. appeared first on DolleMoeder.