Niet dat ik echt zo reageer hoor. Het lukt toch echt vrijwel altijd om niet te gillen. Sterker nog, naar mensen die niet al te dicht bij me staan komt er meestal een ietwat geforceerde bevestiging uit. “Ja hoor, ik doe mijn best.”

Eigenlijk is “Zorg je goed voor jezelf” net zoiets als “Hoe gaat het?” Dat laatste is vrijwel nooit een oprechte vraag maar jouw sociale que om “Goed hoor” te zeggen. Dat je op twee gebroken benen en met een zware depressie de maandboodschappen op de fiets naar je affikkende huis moet brengen houden we maar voor onszelf.

Overigens, als aan mij vraagt hoe het met me gaat krijg je eerlijk antwoord. Wees bereid om mijn ellende over je heen te krijgen. Van geldstress tot seksuele frustratie. Als je bang bent voor een TMI moet je niet bij mij zijn. (Wel een voordeel, je mag hetzelfde terug doen. Ik luister met liefde en zonder oordeel naar al je rare problemen.)

Oh, en natuurlijk bestaan er variaties op de zorg-zin (“Neem je wel tijd voor jezelf?”) en zijn die net zo stom.

Mocht het nog niet duidelijk zijn, de reden dat ik een hekel heb aan die “zorg je goed voor jezelf” statement is dat het alleen maar meer op jouw schouders legt. Hoe dan? Alsof voor jezelf zorgen iets was waar je gewoon even niet aan dacht in plaats van een wanhopige behoefte die je kneiterhard wegdrukt om maar in vredesnaam je druk ontsporende gezin en eventueel andere baan te behoeden voor een totale ramp. Alsof je niet al maanden fantaseert over een dagje sauna of gewoon een uur alleen in bad.

Mensen gebieden je aan zelf zorg te doen om onder hun eigen verantwoordelijkheid uit te komen. Zie je, de bedoeling is namelijk dat we voor elkaar zorgen. Eerlijk oversteken en zo. Dus wanneer we iemand uit onze kring zien met een zorg behoefte (je weet wel, zoals de wanhopige mombie die voortschuifelt met een kopje koffie) dan voelen we de drang om te zorgen. Maar omdat we een vreselijk individualistische maatschappij zijn geworden kunnen of willen we geen zorg besteden aan de ander. Dus gebieden we ons onderzorgde stamlid maar om het zelf te doen. Want dat kan ze er vast ook wel bij hebben.

Oké, maar hoe doen we het dan wel? Nogmaals, vervelende individualistische maatschappij dus zijn er maar heel weinig mensen die echt in de gelegenheid zijn om voor een ander te zorgen. (Die paar die het doen noemen we mantelzorger en we overbelasten ze meestal zo hard dat ze binnen no time zelf kreukelige zorgvragers worden. Want dat is schijnbaar een duurzaam systeem….)

Wat je wel kan doen? Iets kleins aanbieden. “Hoe kan ik je helpen?” of “Zal ik die boodschappen even dragen?” Je kan niet iemands volledige last overnemen maar vaak zijn er kleine dingen die we kunnen doen. Ik pas bijvoorbeeld graag op. Aangezien er al drie drukke kinderen door mijn huis rennen maakt een extra kabouter niet zoveel uit. Voor de ouder die een paar uur alleen heeft maakt het een wereld van verschil.

Heb je echt geen zorg om te geven, luister dan. Gewoon even iemands geklaag aanhoren en meeleven. Zonder advies en zeker zonder oordeel.

Oh, en de volgende keer dat iemand jou gebied om voor jezelf te zorgen. Stel de vraag terug. “Hoe dan?”

The post Zorg je goed voor jezelf? appeared first on DolleMoeder.