Transgender in de verleden tijd.
Nope, we gaan geen geschiedenisles doen. Dit is stiekem grammatica. Ha! Had ik je mooi te pakken! Ja, of niet want de kans is groot dat je mij al langer kent. We gaan praten over de grammaticale verleden tijd van een transgender persoon. Oftwel, als je over een trans persoon praat en je praat over het verleden, welke geslachtsvorm gebruik je dan?
Iedere transgender is anders.
Eerst even flauw. Er zijn geen regels. Ieder transgender persoon heeft andere voorkeuren en nee, het is echt geen moeite om daar rekening mee te houden. Als je kan bedenken dat je zus geen bananen lust en Richard van de financiële afdeling zijn koffie graag zwart drinkt, kan je ook iemands voornaamwoord onthouden.
En nee, de meeste transgender personen vinden het echt niet erg als je een foutje maakt. Gewoon jezelf corrigeren. Je zus werd ook niet boos toen jij met een bananenbrood aan kwam zetten. Oh, jij kwam een keer een trans persoon tegen die wel boos werd? Tja, ik ben ook wel eens uitgescholden door een cis persoon, ik nam maar aan dat diegene een slechte dag had of zo.
Veranderen vs jezelf worden.
Stukje uitleg. Als ik zeg dat ik een transman ben, dan ben ik niet veranderd. Ik ga niet van vrouw naar man. Ik ben altijd al een man geweest, ik wist het gewoon nog niet.
Eigenlijk is het woord “transitie” ook niet correct. Dat impliceert namelijk die verandering. Een reis van vertrekpunt naar eindbestemming. Nu is dat reis deel wel correct hoor, maar deze trein gaat in een cirkel.
Ken je dat verhaal van een stel wat de hele wereld doorzocht om paars gras te vinden? Ze kwamen weer thuis, keken naar beneden en zagen dat het er al die tijd al was. Dat is een beetje hoe een transitie is. Ik verander niet, ik ontdek mijzelf.
Ja maar wat zeg je dan?!
Wat? Oh, eh, ja. Ik ga te lang door. Sorry, praatstoel en zo.
Als je het niet aan de betreffende persoon kan vragen gebruik je het beste in de verleden tijd de huidige voorkeur wat betreft voornaamwoorden. Is een lastige zin, even versimpelen.
Ik ben een trans man. Dat weet ik nu een paar maanden. Als je bijvoorbeeld over onze ontmoeting praat van, zeg, een jaar geleden, is het netjes om ook voor die momenten “hij” te zeggen.
Dat kan wat onwennige zinnen opleveren. “Hij heeft een kind gebaard.” Bijvoorbeeld. Toch is het netter zo. Waarom? Dysforie , daarom. De moeite die het kost om een zin om te zetten in je hoofd of jezelf even te corrigeren achteraf, valt in het niet bij wat dysforie met een mens kan doen.
Moet je het altijd goed doen met die verleden tijd?
Ik riep er net ook al iets over. Er wordt echt niet van iedereen verwacht dat ze het meteen en altijd goed doen. Versprekingen zijn normaal, als je jezelf maar corrigeert.
Wanneer mensen voor mij meteen de juiste voornaamwoorden gebruiken doet mijn hart een huppeltje. Dat is een shot blijheid en liefde. Wanneer mensen een correctie maken (“Zij..eeehh, hij”) voel ik me geliefd. Dan weet ik dat dit iemand is die moeite voor mij doet en die me serieus neemt. Het is een positief gevoel.
Niemand verwacht dat een ander perfect is. Ofwel, dat zou niemand moeten verwachten. En dat gezeik over aanvalshelikopters mag echt heel snel ophouden. Transgender mensen zijn…wel….gewoon mensen. We willen gezien worden en serieus genomen. Dat is eigenlijk alles.
Verder lezen?
The post Transgender in de verleden tijd. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
