Er gaan altijd verhalen rond over wat een baby wel of niet hoort te doen qua slapen. Nu weet een baby volgens mij zelf heel prima wat ze wel en niet hoort te doen, maar daar is de buurvrouw, je schoonmoeder of zelfs het consultatiebureau het niet altijd mee eens.

Hier zijn tien van die onzin verhalen bij elkaar. Makkelijk om uit te printen en onder bemoeierige neuzen te duwen. Of gewoon om je eigen zelfvertrouwen een boost te geven.

Volgens deze mythe is er een soort gouden moment waarop een baby heel moe is, maar nog wel wakker. Een goede ouder herkent dat moment natuurlijk direct en legt haar kleintje vredig in de wieg, alwaar dit engeltje heerlijk inslaapt.

Ennnn, iedereen met een kind weet dat de realiteit heel anders is. Een moe maar wakker kind in een bedje leggen is meestal gegarandeerd een huilbui. Dat ‘gouden moment’ bestaat helemaal niet. Baby’s willen op een ouder of verzorger slapen en dat is echt heel normaal. Dan horen ze dezelfde geruststellende geluiden als in de buik, blijven ze heerlijk op temperatuur en worden ze door de ademhaling en beweging zachtjes gewiegd.

Overdag biedt een draagdoek de mogelijkheid om je handen vrij te houden en hier zie je hoe je ’s nachts veilig samen kan slapen.

Het idee is dus dat je je baby intens in de gaten houdt, om dan bij het eerste gaapje of wrijfhandje de kleine in bed te mikken. Als je dat niet doet verandert jouw lieve kind in een soort monster omdat ze over haar slaap heen is. En dan ben je dus een slechte ouder.

In het echt is ieder kind anders. Er zijn vast wel baby’s waarbij dit een nodige actie is. Maar ga eens na hoe vaak je zelf gaapt. Is dat altijd omdat je moe bent? Ik gaap namelijk best regelmatig en het zou lastig zijn om in bed gekiept te worden omdat de kamer een beetje muf was.

Ook zijn er zat kinderen die echt niet van die tekenen gaan vertonen hoor. Als je geluk hebt kiepen ze gewoon om en als je pech hebt krijg je dan totaal zonder waarschuwing zo’n ik-ben-moe-en-hyper kind. Gezellig.

Zelf doe ik mijn kinderen altijd bij de laatste tekenen van moeheid naar bed. Dat moment net voordat ze spontaan omvallen. Als ik het eerder probeer heb ik ten eerste vaak een vals alarm en ben ik ten tweede uuuuuren bezig, en daar heb ik toevallig een hekel aan. Het komt er op neer dat wat dit betreft elk kind anders is en elk gezin andere behoeften heeft. Maar dat bekt dan weer niet zo lekker.

Tegenwoordig zijn we het er wel over eens dat een baby vers uit de buik ’s nachts nog wel wat aandacht mag, maar volgens de mythe houdt dat al snel op.

Iedere ‘expert’ geeft je een andere tijd, maar na een aantal maanden of soms zelfs weken hoort het nachtelijk ontwaken wel over te zijn. Is dat niet zo dan heb je het helemaal verkeerd gedaan en is jouw kind een Slechte Slaper ( que dramatische muziek ).

Uiteraard klopt hier ook niets van. Er is geen leeftijd waarop doorslapen een must is. Sterker nog, de meeste volwassenen doen het niet eens. Even naar de wc, een slokje water, heel normaal allemaal. Het verschil is dat wij oud genoeg zijn om zelf in onze behoeften te voorzien. Een klein kind is dat niet en dus hebben ze je even nodig. De ervaring leert dat hoe minder je je er tegen verzet, hoe makkelijker het gaat (maar nu ga ik wel kort door de bocht, lees voor meer tips eens mijn stuk over slaapproblemen). Op een gegeven moment, helemaal vanzelf, hebben ze je niet meer nodig ’s nachts. Dat duurt wel een jaar of vier, vijf (gok ik dat het gemiddelde zo is) maar na de eerste twee jaar wordt het meestal veel minder.

Deze hangt erg tegen het “wakker maar moe” verhaal aan. Het idee dat een kind zelfstandig in slaap hoort te vallen en als dat niet vanzelf gaat je dat moet aanleren. Dat aanleren bestaat er dan vooral uit dat je het kind alleen op een kamer de boel laat uitzoeken. Bij een ouder kind kan je dan ook nog gaan omkopen met stickers en dergelijke.

De grap is dat het juist omgekeerd werkt. Zelf gaan slapen is een van die non-dingen die bij opvoeden hoort. Daarmee bedoel ik de dingen waar je juist niets mee moet doen, dan komen ze vanzelf goed. Dingen als lopen en zo.

Als een kind altijd veilig bij een ouder of verzorger in slaap mag vallen, dan gaan ze slaap associëren met leuke dingen. Knuffelen, aandacht, liefde. Dat soort gedoe. Gaan slapen wordt een prettige bezigheid die ze naar verloop van tijd zelf gaan doen. Je wordt op een gegeven moment gewoon de kamer uitgestuurd.

Als je een kind gaat dwingen wordt bedtijd een naar ding. Wanneer slapen samen gaat met verlating, harde woorden of hoge eisen, dan is de associatie negatief en gaan ze zich verzetten. Best logisch eigenlijk. Dat gedrag kan heel lang voortduren. Eigenlijk wel een leven lang. De ouders merken er misschien niet meer zo veel van, maar er zijn echt zat volwassenen die een hekel hebben aan naar bed gaan, moeilijk inslapen en hun bedtijd lang uitstellen.

Als je het dan compleet verprutst hebt als ouder en een Slechte Slaper hebt gecreëerd dan mag je dat kind bij het nachtelijk waken niet uit bed nemen. Dan hebben ze namelijk gewonnen en doen ze nooit meer wat je zegt. Laat je ze in bed dan zou je ze leren dat de nacht voor slapen is en dat dat in bed gebeurt.

Uiteraard ga je zelf wel even naar beneden als je ’s nachts wakker wordt. Voor het eerdergenoemde glaasje water en wc bezoek. Soms zelfs even zitten op de bank als je slecht hebt gedroomd. Ik ben zelf een vrij slechte slaper en weet heel goed dat het geen zin heeft om in bed te blijven liggen draaien. Even er uit geeft een reset, waarna je sneller weer in slaap valt.

Natuurlijk geldt hetzelfde ook voor kinderen. Dat zijn ook gewoon mensen, al vergeten we dat wel eens. Even een knuffel op de bank kan wonderen doen. En bij een nachtmerrie is het zelfs belangrijk om een kind uit de situatie te halen. Ik ga dan met ze naar beneden en doe alle lichten aan, anders blijven ze bang.

Als je samen slaapt is het hele ‘in bed blijven’ idee nog onzinniger. Meestal liggen daar namelijk ook anderen, een partner of meer kinderen. Het heeft echt geen enkel nut om het hele gezin maar wakker te maken uit een raar principe.

Ja, en nu verwacht je nog vijf van die mythes van me. Die komen ook, maar niet nu. Zie je, dit stuk is best wel monsterlijk lang geworden, dus hak ik bij deze de boel in twee.

Volgende week, zelfde tijd, zelfde blog, nog vijf van die ontzettend vervelende verhalen over kinderen en slapen. Tot dan!

The post 10 mythes over slaap en kinderen, deel 1. appeared first on DolleMoeder.