Wat nu als je totaal gelooft in de waarde van co-slapen, maar zelf niet slaapt naast je kind? Dat je daar dan ligt, wakker van elk geluidje, langzaam wegglijdend in een zombie staat.

Ben je dan een slechte moeder? Of moet je dan je kind toch maar naar een eigen kamer verbannen? (spoiler: nee)

Het gebeurt nog best vaak. Dat een vrouw zich heilig voorneemt om elke nacht heerlijk naast haar kindje in slaap te vallen. Om dan in de realiteit wakker te liggen luisteren naar elk kuchje. Hoe komt dat toch?

Ooit was jij zelf die baby. Toen was je klein, met kleine teentjes en kleine haartjes. Naar alle waarschijnlijkheid hield jouw moeder net zoveel van jou als jij van jouw kind. En juist omdat ze van je houdt volgt jouw moeder het dringende advies op wat ze van alle experts hoort. Ze legt je in een eigen kamertje om je te leren slapen in isolatie en stilte. Misschien ging het makkelijk, misschien was het moeilijk, maar uiteindelijk heb je leren slapen in een stille kamer op een stil bed.

Wat ik ook vaak hoor is dat kinderen ’te vaak’ wakker worden naast de ouder. In een eigen kamer wordt er langer doorgeslapen. Hier wordt een fundamenteel verkeerde aanname gedaan; dat vaak wakker worden ongewenst is.

Baby’s zijn er niet voor gemaakt om diep te slapen. Het is de bedoeling, en heel belangrijk, dat ze na elke slaap cyclus even (half) wakker worden. (Een slaapcyclus van een baby duur zo ongeveer 50 tot 90 minuten.) Na wat geruststellende input (de aanwezigheid van de moeder, een aanraking of van voeding) begint de volgende slaap cyclus.

Bij afwezigheid van de ouders kan een kind onnatuurlijk diep gaan slapen. Voor de baby is afwezigheid van de ouders namelijk een noodsituatie en in nood kan je als kleintje maar beter heel stil zijn.

Het risico van te diep slapen is dat de ademhaling heel soms stopt. Dat noemen we dan wiegendood. Verder is het voor de ontwikkeling van de hersenen belangrijk om een zeer regelmatige toevoer van voeding te krijgen. Ik snap dat het frustrerend is dat je kind een klein slokje neemt en weer gaat slapen. Dat kan voelen alsof je voor de gek wordt gehouden. Maar dat kleine slokje is hartstikke belangrijk.

Langer slapen is dus geen betere slaap. Veilige slaap is betere slaap en kinderen zijn veilig bij hun ouders.

Het is heel, heel moeilijk om de gewoonte van een stille kamer af te leren. De behoefte aan nachtelijke rust zit zo diep als maar kan. Het helpt om je te realiseren waar het vandaan komt. Volhouden helpt ook. Het is geen leuke gedachte, maar uiteindelijk slaap je echt wel. Je kan ook aan tussen oplossingen denken. Als het echt niet gaat om elke nacht naast je kindje te liggen, is afwisselen met je partner een betere keus dan het kind op de eigen kamer.

Het is niet helemaal hetzelfde, maar ik heb altijd enorme problemen gehad met inslapen. Uren lag ik te lezen of te woelen in de hoop dat slaap kwam. Soms kwam de ochtend zelfs eerder. Uiteindelijk heb ik voor mijzelf een oplossing gevonden. Ik sliep namelijk te veel. Vroeger waren we er van overtuigd dat iedereen echt acht uur slaap nodig heeft, tegenwoordig weten we dat dat per persoon verschilt. Als ik acht uur ga slapen, dan slaap ik de volgende dag niet meer.

Dus zette ik mijzelf op slaapdieet. Op twaalf uur mocht ik naar bed, om zes uur stond ik op. Ongeacht hoeveel ik eigenlijk sliep. Allejezus wat was dat zwaar. Ik liep er de eerste week bij als een zombie. De tweede week ging het iets beter, ik begon sneller in slaap te vallen. Ergens in de derde week was het over. Ik had mijzelf een nieuw slaappatroon aangeleerd wat beter bij mij past. Ik zal nooit zo iemand worden die gaat liggen en slaapt. (Echt…..Officier Pappa kan dat dus…soms kijk ik er naar met een mengeling van boosheid en afgunst.) Maar ik doe er nu ook geen uren meer over. Met hoogstens een half uurtje slaap ik.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt, maar ik hoor vaker dat het drie weken duurt om een nieuw patroon te leren. Gun jezelf minimaal die drie weken. Sterker nog, gun jezelf 30 dagen. Maak een kalender aan, hou het stug vol. Best kans dat je voor de 30 dagen op zijn geen last meer hebt van die snurkende baby naast je. (Baby’s kunnen zo ontzettend lief snurken! Jammer dat het bij vaders dan weer minder schattig klinkt)

Als het echt te zwaar is, doe dan wat je kan. Wees creatief, verzin oplossingen, schakel je partner en desnoods de hele familie in. Je bent een cyclus aan het doorbreken hier. Want ooit is ook jouw kind groot en best kans dat je dan oma word. En jouw grote kind, die ooit gewend is geraakt aan jouw nachtelijke geluiden (oh ja…jij maakt ze ook. En voor wie het niet weet, mamma’s snurken heel lief. Het klinkt als roosjes die langs een gouden harpje gehaald worden…echt waar!) zal het veel makkelijker hebben dan jij het had. Dus lieve, oververmoeide ouder, hou vol! Doe het voor je kleinkind.

The post Ik kan niet slapen naast mijn kind. appeared first on DolleMoeder.