Zeker binnen de AP/NP/CC (oftwel gewoon hippie ouders) beweging wordt er veel over hechting gepraat. Het is belangrijk, duurt een leven lang maar gebeurt vooral in de eerste jaren en vraagt tijd en energie van ouders. Maar wat gebeurt er nu als die hechting niet goed verloopt? Als het zo belangrijk is maar nog niet veel gedaan wordt, waarom zien we dan geen samenleving van psychopaten om ons heen?

Om maar meteen de knuppel in het hoenderhok te gooien…dat zien we dus wel. Ik praat nu over de westerse wereld en met name Nederland. Dat is namelijk de samenleving die ik zie en waar ik het beste voor kan spreken. En om maar even kort door de bocht te gaan; we zijn met z’n allen hartstikke ziek. Ik durf best te gokken dat ongeveer 99% van de Nederlandse bevolking een hechtingsprobleem heeft. Jij, ik, de buurvrouw en je oma, het gaat met vrijwel niemand echt goed.

Maar waar zijn die mensen dan? Ik zie ze niet hoor?

Snap ik best. Maar dat is een mooi gevalletje van door de bomen het bos niet meer zien. De symptomen van een hechtingsprobleem zijn zo veelvoorkomend dat we ze voor normaal aanzien.

In het meest ernstige geval spreken we van een hechtingsstoornis. Dan praat je over een volwassene met een onvermogen om een liefdevolle relatie met een ander aan te gaan. Dan is er in de vroege jeugd vaak sprake geweest van misbruik of ernstige verlating.

Maar daar gaat het nu niet alleen over. Ik praat vandaag over de hechtingsstoornis light, wat ik dus maar een hechtingsprobleem noem. En wat stiekem helemaal niet zo ´light´ is.

Hoeveel mensen ken je met relatie problemen? Vreemdgaan, liegen, jaloezie? Wie heeft er allemaal constant bevestiging van buitenaf nodig? (Hoe graag wil jij dat je partner regelmatig zegt dat je er leuk uit ziet?) Wat dacht je van eetproblemen, body issues, homofobia, burn-out, depressie, angsten en slaapproblemen?

Kijk eens naar hoe we kinderen behandelen? Waarom vinden we het raar als ze borstvoeding krijgen? En normaal als ze in hun eentje liggen te huilen?

Keer het eens om. Hoeveel mensen ken je die echt gelukkig zijn? Niet Facebook gelukkig, maar echt. Dat is zeldzaam.

Ik sta hier niet te beweren dat elke depressie veroorzaakt wordt door een moeder die je niet genoeg knuffels gaf, maar ik denk dat de wortel voor wat er mis is met onze samenleving te vinden is in de manier waarop we met onze kinderen omgaan.

Eigenlijk kan ik het heel kort zeggen. Hoe kan je in vredesnaam denken dat een samenleving die mensen als Trump, Wilders en Thierry Baudet aan de macht hebben gestemd normaal is? En ik heb het niet alleen over degenen die hun rode vakje hebben aangekruist, maar ook over de rest van ons, die het accepteert dat ze macht hebben. Dat is toch, als we even heel eerlijk zijn, hartstikke ziek?

Nee, alsjeblieft, ga dat nou niet doen. Laat me even voor mij en mijn moeders spreken, want jouw gezin ken ik niet.

Ik geef onmiddellijk toe dat ik bij de 99% hoor. Ik ben onzeker, heb veel foute relaties gehad, zoek nog steeds bevestiging bij mijn partner en droomde toevallig vannacht nog dat de beste vent vreemd ging. Ik heb een depressie en een burn-out overleefd. Ik heb echt wel een hechtingsprobleem. Maar dat is niet de schuld van mijn moeders.

Beide grootse dames komen uit een streng gezin. Bij een van de twee was het zelfs ronduit liefdeloos. Het is niet mijn verhaal om hier te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat ze affectie heeft gegeven die ze nooit zelf heeft ontvangen, en dat is een bijna onmogelijke prestatie.

Met alle kennis, liefde en steun die ze hadden, hebben ze ongelofelijk goed hun best gedaan. Ik had een prettige, warme en veilige jeugd. Mijn hechtingsprobleem komt niet door hun, ik ben in staat om van anderen te houden en door mijn problemen heen te werken dankzij de liefde die ze gaven.

Het heeft geen zin om met de geweldige visie van achteraf te gaan roepen dat de vorige generatie het anders had moeten doen. Als je net als ik liefde hebt gehad, wees dan dankbaar. Je hebt naar alle waarschijnlijkheid meer gekregen dan je ouders hebben ontvangen. Mocht je niet zoveel geluk hebben gehad, dan hoop ik dat je, net als mijn moeder, genezing vindt en het toch kan geven.

In dit stukje heb ik daar al eens wat over verteld. Heel kort; beschaving gebeurde. Kleine, hechte gemeenschappen vielen uiteen in geïsoleerde gezinnen waar de opvoeding door Den Wetenschap van vervelende mannen werd gedicteerd. We verloren de wijsheid die we duizenden jaren lang van ouder op kind doorgaven.

We zijn ervan terug aan het krabbelen, elke generatie lijkt het ietsjes beter te doen dan de vorige. Maar het gaat langzaam, er is zoveel kennis en vertrouwen verloren geraakt. En hoewel het intermenselijk contact langzaam verbeterd, raken we het contact met de natuur steeds meer kwijt. Dat is een groot probleem.

Door meer te geven aan je kinderen dan je zelf hebt ontvangen. Door je eigen wonden te helen en ze zo niet meer door te geven. Door te leren van volkeren die niet zo stom zijn geweest als wij.

Draag je kinderen, voed je kinderen, slaap naast ze en heb geduld met ze. Op een dag zijn ze groot, op hun beurt ook weer imperfect, maar beter dan wij waren. Dan is het hun beurt om ons te verbeteren.

The post Wie heeft er een hechtingsprobleem? appeared first on DolleMoeder.