Zaterdag avond 21 februari 2015. Ik heb al weken oefenweeen, vooral s’avonds. We hebben zelfs al een paar keer gedacht dat de bevalling begon, om teleurgesteld te zijn als de weeën weer wegtrekken in de loop van de nacht. Gerard en ik zijn heel erg klaar voor de bevalling en we hopen dat het nu snel begint.

Ook deze avond heb ik flinke voor weeën Ook nu hopen we dat het door zet. Gerard zou de volgende ochtend naar de sauna gaan en in bed bespreken we de kansen dat het doorgaat. Uiteindelijk besluiten we dat het niet uitmaakt. Een bevalling is een goed excuus om een reservering af te zeggen.

Helaas trekken in de loop van de nacht de weeën weer weg.

Zondag overdag verloopt rustig. Gerard is met een goede vriend naar de sauna, ik en Loki van 6 en Roan van 5 hangen thuis rond. Ik voel me goed, sterk zelfs. Ik zit er wel enorm tegen op te kijken dat Gerard maandag moet werken. Ik wil hem thuis hebben!

Die avond eten we bij mijn moeder. Weer beginnen er sterke oefen weeën Ik moet me er echt even op concentreren. Toch probeer ik nergens op te rekenen.

De kinderen logeren bij oma dus we hebben het rustig s’avonds thuis.

De oefen weeën zetten door in echte weeën We proberen wel nog naar bed te gaan. Ik slaap nog een uurtje maar wordt om de 10 minuten wakker van een wee. Dat is wel naar. Ze zijn nog niet enorm pijnlijk, maar als ik me niet kan concentreren wordt ik er een beetje door overvallen.

Ik laat Gerard zo lang mogelijk liggen en ga naar beneden. Kijk een serie op Netflix, zit op de bal, loop rond. De weeën komen onregelmatig, maar ze blijven wel. Ik ben blij en glimlach bij elke samentrekking.

Rond een uurtje of drie ga ik weer even boven liggen. Ik lees en draai en woel. Ik stuur bericht naar mijn moeder dat de kinderen bij haar kunnen blijven en laat mijn zusje weten dat het gaat beginnen. Ze staat op stand-by om, als ik daar behoefte aan heb, te komen helpen.

Uiteindelijk val ik weer een uurtje in slaap. Weer is het onprettig wakker te worden van de weeën

Tegen een uur of vijf maak ik Gerard wakker. Het lijkt echt door te zetten en de weeën worden fel. Ik wil nu graag dat hij mij helpt.

Een paar uur zitten we beneden. We kijken een serie, ik loop weer wat en adem de weeën weg. We zijn blij en hebben er zin in.

Het is negen uur als het mis gaat. Het is licht buiten, de dag is begonnen en ik voel me niet meer veilig. Baren is voor mij iets wat je s’nachts doet. Plots blijven de weeën weg.

Ik probeer me geen zorgen te maken. We hebben tijd, het zal zo terug komen. Maar niets mag baten. We wandelen buiten, heel fijn en ik voel weer wat in mijn buik, maar eenmaal thuis doet het niets. Ik douche, we vrijen en ik ga even slapen. Gerard komt bij me, we praten en ik huil. Hij is lief en steunend en begrijpend. De hulptroepen over de app zijn ook liefdevol.

Rond een uurtje of drie heb ik er genoeg van. Ik huil het uit en verklaar deze bevalling tot valse start. Ik voel me schuldig naar iedereen die ik in de startblokken heb gezet. We spreken af dat de hele bende bij ons komt eten. Mijn moeder, de kinderen, mijn zusje en mijn neefje van twee. Gerard maakt een grote pan erwtensoep.

Het is gezellig en ik kan genieten van mijn familie om me heen. Ik ontspan en langzaam komen de weeën weer. Toch besluit ik nu om het geen bevalling te noemen.

Als mijn moeder en zus vertrekken brengen we de jongens naar bed. Ondertussen nemen de weeën langzaam in kracht toe. Ik stuur Gerard naar bed. Hij is moe en we hebben geen idee hoe lang dit gaat duren.

Ik zit beneden op de fitnessbal. Rustig en ademend kom ik in een soort trance. Het lukt me om de weeën als sensaties te zien, en niet als pijn. Het is alsof ik in een groot meer zwem. Het water zijn de weeën en ik ben omringt. Groot en zwart en warm.

Langzaam wordt het meer steeds groter, ik merk dat dat me een beetje bang maakt. Ik wordt onrustig en val wat uit mijn trance.

Om een uur of 1 besluit ik Gerard wakker te maken. Ik wil niet meer alleen zijn. Dat levert stress op, want hij wil niet wakker worden (hij heeft altijd een ochtendhumeur, zeker s’nachts)

In paniek bel ik mijn zus, die niet opneemt, en dan maar mijn moeder. Ik heb toch iemand nodig.

Terwijl ik met een verwarde moeder aan de lijn zit komt Gerard naar beneden. Het duurde heel even, maar hij is er. Ik poeier moeders af en we gaan samen verder.

Nu komen de yogalessen die we samen hebben gevolgd erg van pas. Omdat we de houdingen eerder hebben geoefend bewegen we moeiteloos samen. Dat meer van eerder kan ik niet meer vinden. De weeën doen nu gewoon pijn. Ook heb ik, net als bij mijn twee eerdere bevallingen, geen echte pauze tussen de weeën De pijn wordt minder en meer, maar is nooit weg.

Dat is iets waarvan ik had gehoopt dat het anders zou zijn, maar het is ok dat het nu zo is. Ik accepteer het, zo bevalt mijn lijf. Het past ook bij mijn karakter.

We bewegen van houding naar houding. Ik zit op de bal, op een stoel, hang aan een draagdoek aan de deur (die is erg prettig) en we gaan onder de douche. Af en toe voel ik bij mijzelf hoe ver ik ben. Ik voel het hoofdje maar nog niet enorm veel ontsluiting (ongeveer half open). De vliezen zijn nog intact.

Om een of andere reden begin ik bezeten te raken van het idee dat die vliezen stuk moeten. De angsten van mijn vorige bevallingen (die traumatisch waren) beginnen er uit te komen. Ik probeer zelf mijn vliezen te breken maar dat lukt niet.

Om een uur of drie bel ik mijn zus. Zij is ook bij mijn eerdere bevallingen geweest en ik heb behoefte aan haar. Ze neemt op en komt snel.

Tegen de tijd dat ze er is ben ik bang. Bang dat ik weer blijf hangen op 4 cm. Bang dat ik het niet kan. Zus is lief en kalm en steunend. We gaan weer onder de douche, zus blijft bij me en Gerard rust even.

Onder de douche wordt het echt zwaar. De ene wee na de andere spoelt over me heen en ik hou het niet meer bij. Ik roep dat ik het niet kan. Zus spreekt, keer op keer, de onvergetelijke woorden “Je doet het al”. Tijdens een wee gooi ik zelfs zo hard mijn hand tegen de muur, dat later blijkt dat mijn vinger een beetje gebroken is. Op dat moment voel ik het niet.

We gaan de douche uit. Ik ben moe, bang, verdrietig. Ik probeer even op bed te liggen, maar dat is niets. Veel te veel pijn. We gaan maar naar beneden.

Mijn angst om bij 4 cm te blijven wordt groter en groter. Ik moet weten ‘waar ik ben’. Ik begin rare dingen te roepen. (achteraf was dit zo duidelijk de transitie fase)

We besluiten de verloskundige te bellen, met het idee dat ze kan toucheren en weer weg gaan.

Ik hang op de vloer. Instinct neemt over en ik merk dat ik ga persen. Ik voel en merk dat ik veel verder ontsloten ben, maar ik voel ook nog een rand. “het maakt me niet meer uit, ik ga toch persen” schiet door mijn hoofd.

Ik wil op de baarkruk die naast me staat. Zus zorgt voor een handdoek en Gerard gaat voor me zitten. Ik klamp me aan hem vast en roep nog iets dat ze er een kussen onder moeten leggen. Zus verzekerd me dat daar nog tijd voor is en dat dat echt wel goed komt.

De verloskundige komt binnen en ze probeert over te nemen. “ik wil echt even naar het hartje luisteren”. Tijdens de zwangerschap had ik aangegeven dat niet te willen. Ik wil op mijn eigen instincten bevallen.

Aangezien ik Gerard voor me in een doodgreep vast heb roep ik sarcastisch “prima, als je er bij kan”. Dat vat ze serieus op en pakt de doptone.

Dan voel ik het. Dat meer van veel eerder is een waterval geworden, een enorme rivier die met een oergeweld over me heen stort. Mijn hoofd klinkt een enorm kabaal en het enige wat ik kan roepen is “Baby!”

De vliezen breken (en sproeien Gerard helemaal onder) en dan komt ze. In een keer uit me. Van helemaal boven naar beneden. Ik kan de omtrek van haar lijf in me voelen, tot haar nageltjes aan toe. Het gevoel is zo groot, zo enorm. Het is voorbij pijn of plezier. Het is allesoverweldigend en machtig. Aan dit gevoel denk ik na de bevalling nog heel vaak terug.

Met een donderende stilte schiet ze uit me….en beland met een bonk op de vloer. Iedereen verstijft. Ik roep “Oh! Oh! Oh!” en zie haar, een meisje. Lilly. Ze huilt en klinkt als een meisje.

Zus roept me om haar op te pakken wat ik doe. Ik huil “Het is me gelukt. Ik heb het zelf gedaan”

De verloskundige staat wat verloren met een doptone in haar hand…

Lilly is geboren op 24-02-2015 om 05:58.

Ik beschouw deze bevalling als een UC (Unassisted Childbirth), omdat de verloskundige niets heeft gedaan of toegevoegd. Helaas heeft ze zich toch met het laatste stuk bemoeid. Ze bedoelde het goed, maar snapt in mijn ogen weinig van het instinct van een moeder.

Ik voel geen wens om op te staan van de baarkruk. De verloskundige suggereert dat ik wel op de bank kan gaan liggen dus dat doe ik.

Ik geniet van Lilly en ze vraagt toestemming om even naar mijn vagina te kijken. Precies het stukje wat bij mijn eerste bevalling slecht gehecht was is gescheurd. Niet veel maar ze wil het graag hechten. Dat sta ik toe.

En dan komt de placenta niet. Het was allemaal niet erg, ze was enorm respectvol. Overlegde met mij en liet me zien wat ze zag (dat mijn buik vol liep met bloed). Ik had geen weeën meer dus ze trok voorzichtig en duwde op mijn buik. De placenta kwam er uit.

Op zich allemaal geen probleem, maar pas later realiseerde ik me dat mijn instinct zei dat ik op de baarkruk moest blijven zitten. Dat had natuurlijk een hoop geholpen met het baren van de placenta.

Instincten zijn een zacht stemmetje, al met de meest voorzichtige suggestie overstemd. De vriendelijke en goed bedoelende verloskundige zag dat niet en dat was jammer. Maar ook niet meer dan dat.

Even na de geboorte van de placenta is de navelstreng doorgeknipt. De placenta hebben we in de vriezer bewaard, en later in een prachtig ritueel begraven onder een lavendel plant.

Lilly is niet gewogen en niet vastgehouden door iemand ander dan ik, Gerard en haar broers die eerste dag.

Haar bevalling was prachtig, helend. Juist omdat het moeilijk was. Natuurlijk hoopte ik op een pijnloze, snelle bevalling, maar achteraf vind ik het mooier zo. Weer duurde het lang, weer had ik geen pauze tussen de weeën, maar dit keer kon ik op mijn eigen voorwaarden aan mijzelf bewijzen dat ik het kan. Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld!

The post De geboorte van Lilly appeared first on DolleMoeder.