1 maart 2008 kreeg ik te maken met obstetrisch geweld. En als ik zeg dat ik er mee te maken kreeg dan bedoel ik dat ik het leidend voorwerp was.

Het hele verhaal is wat lang voor hier en de kernpunten staan op de foto. Komt er op neer dat ik zonder duidelijke reden en zonder consent naar het ziekenhuis ben gestuurd en aldaar vooral als een object ben behandeld. Iets wat in de weg stond van de geboorte van mijn zoon. Zowel het litteken op mijn ziel als het litteken op mijn vagina zijn pas verdwenen na de geboorte van Lilly , mijn dochter. Zeven jaar is lang om dat te dragen.

Ik ben niet de enige. Bij lange na niet. Naar schattig lopen in Nederland elk jaar ongeveer 2000 vrouwen PTSD op ten gevolge van een baring. 2000 Vrouwen…zie je ze voor je?

Weet je wat het overgrote merendeel van die vrouwen te  horen krijgt als ze er over praten?

Je hebt toch een gezond kind? Baren is nu eenmaal moeilijk, daar moet je niet over zeuren. De dokter weet wat goed voor je is dus alles wat er gebeurde was nu eenmaal nodig. Vrouwen roepen tegenwoordig wel heel snel dat ze een trauma hebben hoor.

Yeah…..klinkt het een beetje bekend…? Gaan we zo op in.

De Geboortebeweging is een actie gestart om obstetrisch geweld zichtbaar te maken.  Om vrouwen te laten zien dat ze niet alleen zijn, om de aandacht te vestigen op een groot, maar verborgen probleem. Ben ik het helemaal mee eens, vandaar dat je mijn foto er ook terugvind. In 2008 was ik een van die ouders…in 2009 trouwens ook hoor. Toen werd de volgende geboren…even heel kort; mijn zus heeft een verpleegkundige van me af getrokken terwijl ik riep dat ze me niet mocht aanraken tijdens een wee. Good times….

Maarrr, waar ik dus even op in wil gaan is het waarom van een trauma. Even korte uitleg qua  bron. Hier is bij mijn weten geen onderzoek naar gedaan, dit zijn de observaties van mij en van anderen die nauw betrokken zijn bij een grote groep getraumatiseerde vrouwen.

Aan puur de medische handelingen kan je het ontstaan van trauma niet voorspellen. Ja, de kans wordt groter naarmate er meer interventies zijn, maar dat is wel een beetje een inkopper. Punt is dat niet elke keizersnede, knip of kunstverlossing psychisch leed veroorzaakt. De gemene deler is controle verlies, ofwel, consent.

Ik ga de vergelijking trekken met seks. Ik vind namelijk dat seks en baren veel meer met elkaar gemeen hebben dan oorzaak en gevolg. Baren is een seksuele daad. Dat schijnt een controversieel standpunt te zijn. Het moederlijf mag namelijk niet seksueel zijn en een kind baren is toch wel een hele moederlijke daad.

Punt is namelijk dat in beide gevallen consent belangrijk is. Wat seks betreft zijn de meest mensen het daar wel over eens. Als ik aan mijn gynaecoloog uitleg dat een jongen ooit zonder mijn toestemming zijn vingers in mijn vagina heeft gestoken krijg ik waarschijnlijk een hoop medeleven. Toch is de kans best aanwezig dat diezelfde arts tijdens een baring haar vingers zonder mijn toestemming in mijn vagina steekt en dat klopt natuurlijk van geen kanten.

Betekend niet dat ik nooit vingers in mijn vagina wil. Mijn partner steekt ze er met enige regelmaat in, en dat heeft hele leuke momenten tot gevolg. Ook een arts friemelt wel eens wat rond in mijn doos. Tijdje geleden nog een spiraal laten plaatsen. Viel hartstikke mee joh.

Zie je het verschil? Jawel hè. Niet zo moeilijk. Toestemming, consent.

Wettelijk gezien zijn artsen verplicht om informed consent te verkrijgen voor ze ergens met hun poten aankomen. Houdt in dat de voor en nadelen van de voorgestelde ingreep besproken moeten worden waarna de patiënt te ja of te nee mag zeggen.  Ja….dusss…. heb je de teksten gezien van die actie? Hier is ie nog een keer. Ga even lezen. Ik wacht wel.

Ja, maar het gaat hier om het kind! Wordt er dan geroepen. Het kind is in gevaar en er moet ingegrepen worden! Die dokter moet een leven redden!

Eeeehhh…nee. Ten eerste. Er is vrijwel altijd tijd om te overleggen. Echt waar. Al is het maar even kort. Ten tweede zijn het overgrote deel van die ingrepen ofwel niet evidence based (en dus niet in het belang van moeder en kind) ofwel is de ‘noodsituatie’ veroorzaakt door de artsen zelf. (Korte uitleg: een ogenschijnlijk onschuldige interventie als CTG bewaking leidt tot steeds meer en grotere ingrepen.)

Maar zelfs als er uitleg gegeven is en de interventie is evidence based, dan nog baart daar een mens, geen statistiek. Zij hoort het laatste woord te hebben want zij, en alleen zij, kan voor het welzijn van haar en haar kind spreken.

Trauma’s ontstaan daar waar een ander controle neemt over jouw lijf. Dat is namelijk nooit, maar dan ook echt nooit, oké.

In het geval van seksueel geweld wordt er veel te vaak aan victim blaming gedaan. Dat ze uitdagende kleding droeg, of dat een erectie altijd betekend dat een man seks wil, dus ze hebben het over zichzelf afgeroepen.

Bij obstetrisch geweld lijkt hetzelfde te gebeuren. De actie #genoeggezwegen is nu ik dit schrijf nog geen dag oud. Toch hoor ik al heel veel dat vrouwen niet zo moeten zeuren. Ze heeft toch een gezond kind? Vrouwen zijn tegenwoordig nooit tevreden. En wie zegt dat ze niet overdrijven met al die verhalen?  Mag ik even bekennen dat ik dat echt goed kut vind? Daar horen we al voorbij te zijn mensen!

Zeven jaar heeft het geduurd voordat mijn trauma heelde. Tijdens mijn derde zwangerschap heb ik eindeloos gepraat over wat er gebeurde. Opnieuw en opnieuw en opnieuw moest het er uit. Tijdens de derde baring verloor ik de laatste restjes angst en kon ik eindelijk voelen hoe sterk ik kan zijn, hoe mooi bevallen is.

Toch greep het me weer naar de keel vandaag. Toen ik mijn papier volschreef voor de foto. Het is genezen, maar nooit weg, voor altijd onderdeel van mijn geschiedenis.

2000 Vrouwen per jaar. 2000 Kinderen die hun eerste, kwetsbare, tijd doorbrengen met een moeder die de scherven van haar ziel wanhopig bij elkaar probeert te rapen. Het is zo onbeschrijfelijk belangrijk dat we ze zien, dat we naast ze staan. Dat we erkennen dat wat hun is overkomen er toe doet.

En dat het nu kutverdomme eindelijk een keertje afgelopen mag zijn met dat misbruik!

…..was ik toch bijna het hele stuk doorgekomen zonder te schelden…

The post Obstetrisch geweld: Genoeg gezwegen appeared first on DolleMoeder.