Vrouwen krijgen de schuld van hun slechte bevalling.
Foto van mijn eerste bevalling. Die slecht ging. Waar ik de schuld van kreeg.
Even een waarschuwing: dit is een rant. Zeker de laatste tijd zit me iets flink dwars. Namelijk dat vrouwen de schuld krijgen van hun eigen slechte bevalling. Dat leg ik zo verder uit maar laat me eerst even mijn disclaimer afmaken.
Ik ben een geboorterecht activist en het is hemeltergend vreselijk dat zoiets überhaupt nodig is. Hoe komen we er in vredesnaam bij om op zo’n belangrijk, intiem en kwetsbaar moment onzorgvuldig met de rechten van een ander mens om te gaan? Toch gebeurt het over heel de wereld, ook in ons land, behoorlijk regelmatig. Sterker nog, ik denk dat bij het overgrote merendeel van de bevallingen de zorgverleners zich niet aan de WGBO houden. Laat me even een stukje uit de wettekst citeren:
“ Een behandeling begint pas als u heeft ingestemd met het behandelplan.
U kunt het met de behandelaar bespreken als u het niet eens bent met een (deel van) de behandeling. De behandelaar zal dan samen met u zoeken naar een andere behandeling. Is deze andere behandeling er niet? Dan kan hij u doorverwijzen naar een andere behandelaar.”
Denk daar even over na. Laat het inwerken. Denk terug aan alle “we gaan nu knippen.” “U moet even aan het CTG.” “Dat mag hier niet.” en “U moet nu persen.” Zijn dat keuzes? Is daar ruimte voor instemming? Nee dus.
Wat is een slechte bevalling?
Zie je, ik ben alweer aan het ranten. Het onderwerp rechten en bevallen is zo groot en zo vreselijk dat het moeilijk is om me aan een enkel onderwerp te houden. Ik ga mijn best doen.
Met een slechte bevalling bedoel ik een bevalling waarbij veel ingegrepen is zonder dat degene waar het om gaat (degene die het eigenlijke baren doet dus) daar controle over heeft. Daar komen veel aspecten bij kijken maar ik maak me nu even boos over iets wat vaak achteraf gebeurt. Dat de vrouw de schuld krijgt.
U deed het niet goed mevrouwtje.
Dat gaat, bijvoorbeeld, als volgt. Een vrouw komt in een ziekenhuis. Aldaar worden haar allerlei dingen opgelegd. Het bed bijvoorbeeld. Wist je dat dat ook een behandeling is? Een barende vrouw neerleggen is een ingreep en wel een hele slechte. Vervolgens moet ze even aan het CTG ( wat bewezen nutteloos is ) en wordt ze alleen gelaten.
Na een tijdje gebeurt er iets. Het CTG slaat alarm (wat in 99% van de gevallen niets betekend, lees de links hierboven toch maar even) of het duurt te lang of er is een ander excuus. Dan moet er ingegrepen worden. De weeën worden bij gestimuleerd, de vagina wordt kapot geknipt of de hele vrouw moet maar open gesneden. Uiteindelijk wordt er een kind uitgetrokken en op de gebroken moeder gelegd.
Dan komt ie, het punt waar ik vandaag zo pissig over ben: “U had gewoon geen goede weeën.” “Uw bekken is te smal.” “U was te moe, te klein, te dik, te zwak.” Oftewel: “U was niet goed genoeg. Uw lijf was niet goed. Het is uw schuld.”
Het stukje waar ik ga schelden.
Dat stelletje kutverdomde idioten! Patriachale, halfblinde excuses voor een arts! Eikels!
HET LAG NOOIT AAN DIE VROUW JA! HET LAG AAN AL JULLIE STOMME INTERVENTIES!
Ik snap best dat het beter voelt om haar de schuld te geven. Dat je dan geen hand in eigen boezem hoeft te steken. Dat het veilig en makkelijk is. Dat het een stuk fijner slaapt s’nachts, als je denkt dat je weer een dame in nood gered hebt. MAAR DAT KLOPT DUS NIET!
Oké, ik ga thee pakken, ik ga rustig worden en dan kom ik zo terug om wat nuance aan te brengen.
De nuance.
Ik denk eigenlijk dat veruit de meeste zorgverleners niet beseffen wat ze doen. Dat ze oprecht menen dat ze goed bezig zijn. Het paternalisme over vrouwenlichamen zit zo diep verankerd in onze maatschappij dat het moeilijk is om er niet door beïnvloed te zijn.
Toch vind ik dat juist zorgverleners beter horen te weten. Er is namelijk ontzettend veel en sterk bewijs dat een fysiologische baring (kort door de bocht; een natuurlijke bevalling zonder ingrepen) in het overgrote meerderheid van de gevallen beter is. Low tech, zeg maar.
We weten dat een standaard CTG nutteloos is, en toch gebeurt het. We weten dat een knip vrijwel altijd schadelijk is, en toch gebeurt het. We weten dat toucheren niets zegt, en toch gebeurt het. Waarom? Ik snap de goede bedoelingen wel en ik kan begrip opbrengen voor een paternalistische houding in een paternalistische maatschappij. (Oké, dat kan ik niet, maar in dienst van dit argument even wel.) Dat vrouwen geen evidence based care ontvangen en achteraf de schuld krijgen van de verkeerde afloop, dat is echt waar ik mijn geduld verlies. Waarom toch?
Zijn er echte noodgevallen?
Ja, natuurlijk zijn die er. Niet alle ingrepen zijn nutteloos, alleen het overgrote merendeel. Als we vertrouwen hebben in het vermogen van een vrouw om op haar eigen manier haar kind te baren en de technologie die we hebben terughoudend, kritisch en alleen wanneer die bewezen nuttig is adviseren (ik heb hier bewust het woord “toepassen” weggehaald, want het blijft altijd, echt altijd, de keuze van de barende om het daadwerkelijk toe te passen) dan kan het een werkelijke toevoeging zijn op onze natuurlijke vermogens.
Lieve moeder.
Ik vind het vreselijk dat er zoveel vrouwen op het meest kwetsbare en potentieel het meest krachtige moment in hun leven geen vertrouwen krijgen. Als je zo iemand was of bent wil ik je zeggen dat je het wel kan. Het lag niet aan jou, aan jouw lijf of jouw weeën. Het lag ook niet aan jouw kind, aan hoe groot hij was of hoe ze lag. Het spijt me heel erg als ze je hebben verteld dat het jouw schuld was, dat was het namelijk nooit.
The post Vrouwen krijgen de schuld van hun slechte bevalling. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
