Verder schiet de hoeveelheid vrouwen die om een inleiding vragen en het aantal post natale depressies omhoog. Ik zeg niet dat het een op een daaraan ligt, maar het helpt niet als een vrouw oververmoeid en met dikke buik haar verlof in holt.

Er worden aan de lopende band grapjes over gemaakt , maar het is wel zo. Zwangere vrouwen zijn bezig, ook als ze niets doen. Zit je rustig op de bank, maak je toch druk een maag-darm systeem, of een zenuwstelsel. Da’s nog heel precies werk joh!

Oké, flauw. Het gebeurt allemaal onbewust, maar dat betekend niet dat het geen energie kost. Het groeien van een mensje is een belasting voor het moederlijf. Begrijp me niet verkeerd! Moederlijven zijn perfect ontworpen om met die belasting om te gaan! Ze hebben daar zelden hulp van buitenaf bij nodig…mits ze gewoon met rust worden gelaten.

Stel je nu eens voor, dat je een ingewikkelde LEGO set aan het bouwen bent. Op zich best te doen. Stel je dan eens voor dat je die set moet bouwen terwijl je ook een verslag moet schrijven, de kantine moet schoonmaken en de was moet ophangen. Dan gaat het niet zo lekker meer.

Ik weet dat de vergelijking niet helemaal opgaat (onbewust vs bewust proces) maar de belachelijkheid klopt wel. Zwangere vrouwen hebben echt wel iets beters te doen!

Meer en meer leren we dat stress tijdens de zwangerschap een nadelige invloed heeft op de ontwikkeling van het kind. Iets wat zelfs een leven lang effect kan hebben!

Dus wat doen we? We sommeren moeders om maar stress te vermijden. Dat klinkt misschien eventjes heel logisch, totdat je bedenkt dat de verwachtingen er niet minder van worden en je moeders dus gewoon iets meer geeft om over stressen. Nogal contraproductief dus.

Als we serieus zijn over het vermijden van stress tijdens een zwangerschap moeten we als maatschappij aanstaande moeders gaan ontlasten in plaats van een nog langere takenlijst geven.

Oké, aanstaande moeders ontlasten, hoe doen we dat? Vanaf de eerste positieve test met verlof? Gratis hulp aan huis en wekelijkse sessies bij een masseur?

Eeeeeh nee. (Hoewel dat laatste niet eens zo gek klinkt.) Ik denk dat er qua beleidsvorming in Nederland niet eens iets hoeft te veranderen. Ja, langer verlof wel, maar dan aan de andere kant. Het is totaal belachelijk om een kind te baren wat je vervolgens na een maand of drie aan een ander overhandigd. (Om van het partnerverlof maar niet te spreken!)

Wat we nodig hebben is een maatschappelijke verandering. Iedere zwangerschap en iedere zwangere vrouw is anders dus zal de hulpbehoefte ook elke keer anders zijn. De een loopt inderdaad tot het derde trimester vrolijk op werk rond maar de ander niet en dat is oké. Als eerst dat waardeoordeel verdwijnt dan zijn we zo’n end verder.

Geloof vrouwen. Geloof haar als ze zegt dat het zwaar is nu, dat ze niet zo lang kan staan, dat de pijn heeft. Praat nooit, echt absoluut nooit, over die ene collega die het allemaal zo ‘ goed’ deed. Kunnen we snotverdorie nu eens ophouden vrouwen met elkaar te vergelijken!

Wat ik zei, de systemen zijn er al. Je kan je ziek melden wegens zwangerschapsklachten, of vragen om aangepast werk. Alleen dan moet je geen ARBO arts treffen die je de les leest, een gemene opmerking krijgen van een collega of een sneer van familie. Als we nu eens gewoon aannemen dat ook een zwangere vrouw gewoon haar best doet. Ik weet, heel vreemd, vrouwen op hun woord geloven, maar het kan echt.

Dan nog even over de moeder die thuis haar arbeid verricht. Nee, dan heb ik het niet over iemand die vanuit haar huis een bedrijf runt of foldertjes vouwt. (Is dat überhaupt nog een ding?) Ik heb het over de moeder die thuis voor haar kinderen zorgt. Dat is kneiterhard werk en dient als zodanig gerespecteerd te worden . (Heel misschien ben ik hier een tikje gevoelig over.)

Die moeder kan zich niet ziek melden. (Oh, kon het maar. Was er maar een telefoonnummer wat je kon bellen, waarna er binnen het uur een vriendelijke doch strenge vrouw voor de deur stond die je in bed stopt.) Voor haar bestaat nog geen opvang systeem. Dat zegt misschien wel iets over het gebrek aan waardering wat ze krijgt. (Ik hou op nu.)

Een thuishulp zou hier van pas komen. Volgens mij kon dat ook ooit. Hoe dan ook, nu kan het niet. Bij mijn weten krijg je echt geen thuishulp die je kinderen aankleedt omdat je van de bekkenpijn niet meer kan staan. Of die de was ophangt zodat jij een extra dutje kan doen. Toch zou dat een goede zaak zijn volgens mij.

Hoe dan ook, voor de thuis werkende moeder hebben we nog wat werk te doen. Zoals het nu gaat laten we haar eigenlijk keihard vallen.

Verder lezen?

Vrouwen krijgen de schuld van hun slechte bevalling.

Wanneer ouderschap te zwaar wordt. 

The post Zwangere vrouwen moeten alles kunnen! appeared first on DolleMoeder.