Rant: Ja, jij wou kinderen
Ik heb al een tijdje geen rant geschreven en aangezien vandaag best een rotdag was pak ik de kans maar. Even lekker de frustratie van me af schrijven.
Zo nu en dan gebeurt het me, als ik eens laat merken hoe zwaar het is, of hoe lastig. Iemand die je aankijkt en zegt “Ja, jij wou kinderen.” Dat vind ik zo gruwelijk irritant! Echt een ontzettende rotzin en meteen een dooddoener.
Wat er mee bedoeld wordt is dat je niet mag klagen of om hulp vragen. Ik als moeder heb de keuze gemaakt om me voort te planten dus moet ik alle gevolgen daarvan maar in stille lijdzaamheid dragen. (Vertel het me maar als ik fout zit, maar volgens mij is dit weer een van die dingen die vooral aan moeders opgelegd wordt. Of krijgen vaders ook wel eens zo’n opmerking?)
De vergeten stam.
In die ellendige isolatie waarin we leven zijn we onze stam vergeten. Kinderen horen niet meer bij de groep maar zijn het product geworden van egoïstische ouders. Ooit waren de opvoed- en alle andere taken gelijk verdeeld. Zo was het meteen een stuk minder zwaar. Nu proberen we het werk van een groep te delegeren aan een of twee mensen. Dat werkt niet, dat gaat niet, dan gaan er dingen stuk.
Wanneer het zooitje dan onherroepelijk als een kaartenhuis in elkaar flikkert gaan we met het vingertje wijzen. “Jij wou kinderen.” “Hier heb je zelf voor gekozen.” “Mijn moeder deed het ook gewoon maar.” (Ja lul, jouw moeder deed dat. Maar het je haar ooit gevraagd wat het haar heeft gekost?)
De waarde van een kind.
Kinderen zijn ook niet zomaar iets hè. Het opvoeden van kinderen is ook niet echt een hobby. Kijk, als ik nu per se wil gaan tuinieren dan moet ik inderdaad niet al te hard klagen over het onkruid. (Hoewel we dat gek genoeg een stuk beter accepteren.) Je voortplanten vind ik wel even van een andere orde. Daar hebben we namelijk allemaal wat aan.
De meesten van ons willen dat de mensheid blijft bestaan. Al ben je nog zo’n egoïst, je wil toch op je oude dag dat de maatschappij draaiende gehouden wordt door mensen die minder oud zijn. Die nakomelingen zijn daar nog best belangrijk voor ja! De verpleegkundige die ooit jouw rimpelige billen verschoont is misschien nu wel dat kind wat je zo hard afwijst. Dus!
Hoe het ook kan.
Als we nu eens beseffen dat ouders een dienst doen aan de maatschappij door de nieuwe leden op te voeden. Dat zou al zo’n verschil uitmaken. Gewoon dat stukje waardering.
Een wereld waar je zorgen uiten begrip of zelfs hulp oplevert. Waar je op een zwak moment te horen krijgt dat je het goed doet. Waarin we elkaar gewoon steunen, ook als we met hele andere dingen bezig zijn.
Het klinkt niet heel moeilijk toch? Gewoon een beetje empathie, of, wanneer een empathische reactie er echt niet in zit, een stukje lange termijn denken. Ouders die zich gesteund voelen kunnen hun taak beter uitvoeren. Als ze hun taak beter uitvoeren worden hun kinderen later betere volwassenen. Betere volwassenen zorgen voor een betere maatschappij.
Laatste stukje rant.
Om maar even niet op een hoopvolle noot te eindigen nog een laatste stukje van mijn rant. Als je nu bij jezelf denkt dat jij nooit zo’n nare zin zou zeggen maar het wel heel vervelend vindt dat jouw belastingcenten worden gebruikt voor dingen als kindertoeslag, dan moet je dit stuk toch nog eens heel goed lezen. Misschien helpt het als je je hoofd eerst uit de modder trekt.
The post Rant: Ja, jij wou kinderen appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
