Overigens staan mannen niet onder deze druk. (Wel andere hoor, maar daar gaat dit stukje even niet over dus scheer je weg met je whataboutism.) Die komen wat dit soort sociale eigenaardigheden betreft goed weg.

Hoe dan ook, het is dat stukje van “dan doe je het toch niet.” waar ik vandaag even specifiek boos over wil zijn. Dus bij deze, een feministische rant. Want schijnbaar word ik extra feministisch van de corona crisis. (Hoe zou dat toch komen? Vast niet omdat de sociale last disproportioneel op vrouwen terecht komt …./sacrasme.)

(Even een stukje nuance. Dit artikel is geschreven vanuit een heel binair wereldbeeld. Dat klopt niet, de wereld is niet binair maar de stomme patronen en verwachtingen waar ik tegenaan schop zijn dat wel. Vandaar het taalgebruik.)

Vrouwen dragen een disproportioneel groot deel van the mental load. Klik even op de link als je het niet kent, maar in het kort; vrouwen zijn vaak de manager in het gezin naast hun ook al vaak grotere uitvoerende taak. Da’s niet zo netjes verdeeld maar wel de realiteit.

De motivatie achter het dragen van die mentale last is, in ieder geval deels, het oordeel wat te verwachten valt als het werk niet gedaan wordt. Even wat voorbeelden:

Als een gezin bezoek krijgt en het huis is niet opgeruimd zal de moeder veel eerder kritisch worden aangekeken dan de vader. Zij is een slons, hij gewoon een vent en die laten nu eenmaal hun sokken slingeren.

Ook zo’n leuke is de zogeheten “dad bod”. Dat is nu in. Een man die met een beetje meer fluff als zeer aantrekkelijk gezien wordt. (Op zich terecht overigens, lichamen zijn mooi, punt.) Er is niet zoiets als een “mom bod” of in ieder geval niet in de positieve zin. Wel zijn er sportscholen en plastisch chirurgen die een “mom package” aanbieden waarbij het schandelijk uitgezakte lijf weer in haar voormalige glorie herstelt dient te worden. Want je zal toch eens wat fluff hebben….zoals een man….met zijn hotte dad bod….

Het is de constante kritiek en het altijd aanwezige oordeel wat vrouwen drijft om meer te doen, regelen, organiseren en creëren.

Even een zijstukje, ik zeg hier niet dat die kritiek exclusief vanuit de mannelijke hoek komt. De kritiek is een onderdeel van het patriarchaat en daar zijn helaas vrouwen ook onderdeel van. Feminisme is de tak van sociale sport die dit soort verwachtingen, voor alle genders, probeert te ontmantelen. Dan kan je lekker zelf besluiten of je dertig traktaties knutselt of een deur openhoudt.

Komen we bij de kern van de zaak. Of in ieder geval het sociale onrecht waar ik vandaag boos over ben. Die stomme zin. Zodra je durft uit te spreken dat elke dag een uur eerder op staan om je make up te doen vermoeiend is, of je echt geen zin hebt om een belediging lief weg te lachten krijg je het naar je hoofd geslingerd. “Dan doe je het toch gewoon niet. Kom lekker naturel naar je werk en zeg er wat van. Je kiest er toch zelf voor om zo moeilijk te doen.”

Dat argument, dat kloterige, rotargument negeert lekker makkelijk het hele patroon van oordeel, verwachtingen en kritiek, doet alsof er geen gevolgen zijn van sociale conventies doorbreken. Het legt snotverdulleme de last weer eens volledig op de schouders van een vrouw! Alsof vrouwen daar nog niet genoeg dragen!

Of je even in je eentje een complete sociale structuur wil veranderen ja! En snel een beetje want we moeten er geen last van hebben, klagen doe je maar in je eigen tijd!

…………Momentje, ik ga even in een kussen gillen. Zo terug.

Adem in……adem uit…..oké. Ik ben er weer. Straks even naar Ikea voor een nieuw kussen. Komt goed.

Hoe kunnen we vrouwen, en overigens iedereen die met dit soort sociale verwachtingen kampt, wel steunen?

Ten eerste door te onderkennen dat de verwachting er is. Als ze het zegt voelt ze het en is het dus zo. Ja, zo simpel, nee, ze hoeft je geen bewijs of uitgebreid betoog op te dienen. Trek je empathische gezicht en luister gewoon.

De oplossing ligt zelden in het moment. Ja, je kan aanbieden om samen een traktatie te knutselen of zo maar dat is, hoe goed ook, een beetje symptoombestrijding. (Maar wel doen! Help elkaar waar dat kan.)

Uiteindelijk komen we er alleen vanaf als we samen het hele verwachtingspatroon onderuit halen. Stop met elkaar bekritiseren, maak geen opmerkingen over het uiterlijk van een ander. Gewoon klaar mee.

Doorbreek verwachtingen op een positieve manier. Heren, verzorg die traktaties, sta nog met een stofzuiger in je hand als het bezoek komt. (En ja, dames, hou die deur eens open, gewoon voor de lol.)

We zijn allemaal onderdeel van dit patroon en dus allemaal verantwoordelijk voor het afbreken er van. Met een beetje geluk kunnen onze (klein)kinderen opgroeien in een maatschappij waar ze niet constant onder druk staan. Zomaar een ideetje hoor.

The post Dan doe je het toch niet. appeared first on DolleMoeder.