Help! Mijn kinderen maken ruzie.
Mijn zus is geweldig. Ze is een leuk mens, een fantastische moeder en we zijn erg close. Nog best een meevaller want als kinderen hadden we zo veel ruzie dat onze ouders er wanhopig van werden.
Maar dan ook echt overal om. De afstandsbediening, wie er op de computer mocht en omdat ze me bijna aaaaaanraakt! Maaaahaaaam!
Zoals ik al zei. Helemaal goed gekomen. We voeden elkaars kinderen praktisch op en hebben een sleutels van elkaars huis. (Hoi zusje!)
Even vooruitspoelen.
Zo’n slordige dertig jaar nadat zus en ik elkaar naar het leven stonden deden mijn kinderen dat ook. Op een gegeven moment veranderden De Jongens van speelmaatjes in vijanden. Ineens konden ze elkaar niet meer luchten of zien. En dan heb ik het niet alleen over discussies, ze gingen elkaar een tijd lang met enige regelmaat te lijf.
Daar schrok ik nog best van. Is ook niet helemaal het beeld wat je hebt bij je mooie pinterest gezinnetje. Het is een paar jaar best heftig geweest. Stond ik daar voor de vijfde keer die dag in hun kamer een ruzie te blauwhelmen. Zal ik je iets bekennen? Het werd zo erg dat ik eens boos de deur dichtsmeet en riep dat ze hun goeie gang maar gaan en ik later wel zie welk kind ik over heb. (Mogelijk niet heel pedagogisch verantwoord maar het hielp wel. Ruzie was meteen over.)
Het duurde ook nog best lang, die fase. Een paar jaar. Nu zijn ze elf en twaalf en hoewel ze geen beste vrienden zijn staan ze elkaar ook niet meer naar het leven. Het is eigenlijk vanzelf opgelost. Soort van. Min of meer.
Broer en zus ruzie.
Nu hoor ik het ook best vaak om me heen. Bezorgde ouders omdat hun kinderen elkaar de tent uit vechten. Ouders die bang zijn dat ze hebben gefaald en hun kinderen straks de meest vreselijke volwassenen worden omdat ze nu de hele tijd ruzie maken.
Meestal begint de ergste strijd rond de zes of zeven jaar en is het leed zo rond de tiende verjaardag grotendeels geleden. Echt helemaal goed komt het als de kinders groot zijn en het nest verlaten . Zit je eenmaal niet meer elke dag met je brusje opgescheept dan blijkt hij/zij/hen nog best oké. Daarbij, je hebt elkaar nodig om informatie uit te wisselen over je ouders enzo.
Over het waarom zijn een hoop theorieën. Ikzelf denk dat het onnatuurlijk is om zo dicht op elkaar te zitten, zowel in leeftijd als in fysieke ruimte. In een stam is er een grotere variatie in leeftijden en zat plek om elkaar even te ontlopen. Je bent niet zo afhankelijk van degene waarmee je toevallig het meeste dna deelt. In een stam heb je een gevarieerde groep kinderen wat een gezondere dynamiek geeft. (Kinderen naar leeftijd sorteren is nogal schadelijk, maar daar gaan we nog wel eens op in.)
En wat nu?
Ongeacht de oorzaak, je zit er mooi mee. Je huis is een oorlogszone en je vraagt je ernstig af wat de buren denken van het bonken en gillen.
Oké. Ten eerste. Jij bent geen slechte ouder. Dit ligt niet aan jou. In vrijwel alle gezinnen met kinderen die dicht bij elkaar zitten in leeftijd gebeurt dit.
Ten tweede: Je kinderen zijn geen monsters. Nogmaals; heel veel voorkomende fase. Ontzettend kut maar ze komen er wel doorheen.
Leuke geruststellingen maar wat moet je nu in de praktijk doen? Waarschijnlijk doorgaan met wat je al doet. Niet meteen ingrijpen, kijk of ze er zelf uitkomen. Wel ingrijpen bij slaan of schelden, dan kan je weer mediatoren. En geduld. Heel. Veel. Geduld. (Waarbij ik het heel prima snapt als je dat een keer verliest. Deed ik ook.)
Het gaat over. Echt waar. Uiteindelijk doen jouw kinderen dit omdat ze zich veilig genoeg voelen om het te doen. Compliment aan jou. (Ik weet, kutcompliment. Maar je moet het ermee doen. In gedachten krijg je van mij een lintje, een medaille en een veteranenpas als je er doorheen bent.)
Succes!
The post Help! Mijn kinderen maken ruzie. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
