Een feministische moeder lijkt soms een contradictio in terminis. Met name in de tweede feministische golf leefde het idee dat vrouwen bevrijd moeten van het juk der moederschap. De pil en powersuits gaven ons de mogelijkheid om ons mannelijke kracht eigen te maken. Is het dan wel mogelijk om kinderen te krijgen en toch vast te houden aan je idealen?

Kort antwoord: ja natuurlijk. Als alle feministen uit de jaren 70 geen kinderen hadden gekregen dan was de beweging toch snel uitgestorven.

Maar eigenlijk ligt de vraag wat dieper, zit er meer nuance aan. Het gaat er om of het beeld van de huiselijke moeder, die haarzelf volledig of grotendeels aan de zorg voor haar kroost wijdt, verenigd kan worden met het beeld van de krachtige, onafhankelijke vrouw. En om het alvast lekker duidelijk te maken; ik vind dat dat prima kan.

Het feminisme van onze moeders had een specifieke stijl. Omdat mannen tot dan toe de maatschappelijke macht hadden, werden hun trekken overgenomen. Zo ook, ten dele, de ‘mannelijke’ kijk op ouderschap. Kinderen zijn leuk, maar gaan niet ten koste van een carrière.

Begrijp me niet verkeerd. Dat was een belangrijke tijd. Veel van onze vrijheden zijn toen bevochten en ik ben deze vrouwen zeer dankbaar. Ik snap ook volledig waarom ze hun activisme zo hebben ingevuld. Toch is daarmee wel iets opgeofferd. Een uniek, vrouwelijke kracht is tijdelijk verloren gegaan. Nu is het moment om die terug te claimen.

Het moge absoluut , overduidelijk zijn dat ik een feminist ben. Ik ben zelfs vrij activistisch in mijn overtuigingen. Toch is de moeder rol heel belangrijk in mijn leven. Ik werk niet buitenshuis en ik ben de voornamelijke verzorger van mijn kinderen. Voor mij zijn die twee rollen heel verenigbaar.

Hoewel er absoluut niets mis is met een moeder die full time buitenshuis werkt, vind ik ook absoluut niets mis met de moeder die bij haar kinderen is. De moeder die thuis is, boterhammen smeert, kinderen baart, draagt en voedt, De truttige, vaak zelf s hippie achtige, moeder.

Even een grappig zijpaadje: Als een thuisblijf vader zich feminist noemt, vinden we dat allemaal heel gaaf. In vrijwel elke feministische kring wordt zo’n man op handen gedragen. Een vent die zorgt, heerlijk! ( E n dat is het ook hoor, daar niet van.)

Doet een vrouw hetzelfde, dan wordt er behoorlijk vaak op haar neer gekeken. Dan is het ineens de mindere keuze. Is dat niet gek? ( O f gewoon diep triest?)

Even voorbij mannen en vrouwen. Zorgen voor de volgende generatie is gewoon een prachtige, zware en ontzettend belangrijke taak. Onderzoek heeft uitgewezen dat te veel kinderopvang schadelijk is. Dat kinderen zoveel mogelijk bij hun ouders horen. Ik zie totaal niet hoe het uitvoeren van die taak, door wie dat ook gebeurt, in strijd moet zijn met het ideaal van gelijke maatschappelijke behandeling.

Ik zie om me heen dat er een nieuw soort ouder opstaat. De feministische moeder. Een vrouw die vanuit kracht, liefde en zorg voor het moederschap kiest. Een vrouw die zich niet wil laten wegzetten, maar er voor kiest om niet mee te doen aan de patriarchale wereld van snelle carrières. En dat is niet verkeerd, dat is niet zwak, dat is juist nu ontzettend sterk!

Ik snap waarom we, om ons te bevrijden, een tijdje lang onze vrouwelijke kracht opzij moesten zetten. Waarom onze moeders kozen voor een mannelijke aanpak. Maar we zijn nu verder, we vechten nu op een ander terrein. Nu mag de weg vrij voor de vrouwelijke feminist. Voor jurken en melkige borsten, voor draagdoeken en eindeloze boterhammen.

Wij zijn de nieuwe strijdsters. En de definitie van vrouwelijkheid is zo veel groter geworden. Er is ruimte voor schoudervullingen, maar ook voor een voedings-bh.

The post Gaan feminisme en moederschap samen? appeared first on DolleMoeder.