ADHD, steeds meer kinderen krijgen het label. Ik heb het zelf, twee van mijn kinderen ook. Toch gaan er steeds meer stemmen op die zeggen dat het eigenlijk helemaal niet bestaat.

Dit is mijn mening. Ik ben geen arts, geen expert en geen psycholoog. Ik ben wel erg geïnformeerd en ervaringsdeskundige.

Bestaat ADHD? Kort antwoord: Nee. Lang antwoord: Nee, maar ergens ook wel, maar eigenlijk niet. Ik weet dat dat niet erg duidelijk is, geef me even om het uit te leggen.
Er bestaan absoluut kinderen die niet functioneren in de omstandigheden waarin we ze plaatsen. We verwachten een hoop van onze kroost en doen dat ook nog eens onder niet echt optimale omstandigheden. Hoeveel kinderen groeien er op in een gebroken gezin of zijn meer op de opvang dan thuis?

Als ik een tijd enorm moet presteren onder kutomstandigheden dan zie je dat in mijn gedrag. Ik wordt boos, snel afgeleid en slaap slecht (wat weer een hoop andere ellende met zich mee brengt). Mijn prestaties worden dan snel minder.

Klinkt bekend hè…..

In het leven van een kind is school zo’n beetje het grootste ding wat speelt. Op school zijn er een hoop eisen waar je aan moet voldoen. Stilzitten en opletten bijvoorbeeld. Maar ook de stof leren in het tempo en volgens de methode die is bepaald. Sommige kinderen kunnen dat prima, maar best veel ook niet. Verder worden de klassen steeds groter, zijn docenten onderbetaald en na het passend onderwijs heeft de juf een hoop meer te doen. De mazen van het net worden groter en groter en steeds meer kinderen vallen er doorheen.

Eenmaal gevallen begint het circus van gesprekken, rapporten en onderzoeken die uiteraard tot diagnoses lijden. En hoewel het aangetoond is dat ADHD medicatie geen effect heeft   op de schoolprestaties op de lange termijn (ja, je las het goed, het heeft geen effect) is het wel heel makkelijk om er een pil in te stoppen. Het creatieve kind wat niet stil kon zitten blijft nu braaf op de plek en de docent kan rustig verder gaan.

Begrijp me niet verkeerd, er zijn echt geweldige docenten, ik ken er een paar. Mensen die echt alles over hebben voor de kinderen die ze lesgeven, die graag wat extra moeite doen. Maar dat zijn de uitzonderingen in een systeem wat kinderen en volwassenen bijna onherroepelijk wegzet als defect en alleen te repareren met een pil.

Na school zijn meer en meer kinderen nog steeds niet klaar. Moe gewerkt worden ze losgelaten bij de naschoolse opvang. Ook dat kunnen echt wel leuke plekken zijn, maar het is niet thuis , niet veilig. De frustraties van de dag kunnen er niet uit.

Maar ja, thuisblijfouders worden door de politiek uitgekotst. Schuld aan de maatschappij enzo. Daarbij is het voor de meeste gezinnen financieel niet eens haalbaar. Dus is er geen keuze en begint de thuisopvoeding voor heel veel kinderen pas om zes uur. Samen aan tafel voor een haastige maaltijd, komen uiteraard de frustraties er dan wèl uit, dus van gezelligheid geen sprake. Na het eten zijn ook de ouders uitgeteld en gaat iedereen zo snel mogelijk naar bed om het hele circus morgen te herhalen. Liefde moet wachten tot het weekend.

Ik weet ook wel dat ik het wat scherp stel hier. Maar het ligt maar al te vaak heel dicht bij de waarheid. De rust en acceptatie die een kind nodig heeft om de schooldag te verwerken is er gewoon niet.

Natuur is belangrijk voor ons. Niet alleen omdat we per dag een hoop van het spul moeten eten, ook om in te zijn. Het ontbreken ervan heeft een verwoestend effect op onze geest.

Vroeger kwamen kinderen bijna dagelijks buiten, in het bos of op het veld. Nu gebeurt dat amper meer. Wie woont er nu nog zo dichtbij een stuk groen, dat de kinderen daar zelf heen kunnen? Ik probeer vaak met ze te gaan, het helpt enorm, maar ook bij mij is tijd schaars. Een of twee klusjes die na schooltijd moeten en er zit al een spaak in het wiel.

Kinderen die spelen op betonnen speelplaatsen. Ouders die boos worden als ze onder de modder terug komen. Ik word er zo droevig van.

Vind je het dan zo gek dat er kinderen zijn die dat niet volhouden? Die wanhopig proberen om aan de verwachtingen te voldoen, om elke keer teleurgesteld te falen? Of kinderen die, boos op de hele wereld, het niet eens meer proberen en agressie tonen.

Er zijn absoluut kinderen met een probleem. Het doet zo’n pijn om tegen een wanhopige ouder te zeggen dat haar kind, wat niet meer bereikbaar is en de wereld heeft afgewezen, een verzonnen diagnose heeft.

Het verschil zit hem in de oorzaak. Niet het kind is ziek, het systeem waarin we kinderen opvoeden. Daar zou de diagnose eigenlijk moeten liggen.

Niet voor niets blijkt ADHD niet voor te komen bij inheemse stammen. Waar kinderen hun eigen dag kunnen bepalen en voornamelijk buiten zijn, zie je geen van de gedragsproblemen die zo vaak voorkomen in onze maatschappij.

Ha! Maar nu heb ik je! Je hebt zelf kinderen met een diagnose! Hartstikke hypocriet van je!

Ja, dat is zo. Mijn kinderen hebben ADHD. Als ik vertel hoe groot de druk is op ouders om er medicatie in te stoppen, dat spreek ik uit ervaring. Niet gedaan overigens, die medicatie.

Maar waarom dan wel de diagnose? Omdat, en nu komen we echt bij de rotte kern van deze ellende, ik mijn kind dus ziek, stuk, gehandycapt moet laten verklaren voordat hij en de docent de begeleiding krijgen die ze nodig hebben.

Er is niets mis met mijn jongens. Thuis is er echt geen enkel probleem. Ze zijn leuk, creatief, grappig en heel, heel liefdevol. Maar op school gaat het niet zo denderend. Dat hele stilzitten en opletten hè.

Thuis kunnen we uren spenderen aan het uitzoeken hoe de afwasmachine werkt. Beide jongens hebben een onverzadigbare drang om te leren en ontdekken. Beide zijn intelligent (ja, dat is getest) en zeer geïnteresseerd in vrijwel alles.

Maar zo werkt school niet. School leert geen techniek via afwasmachines, geen geografie via hun lievelingsdier, geen antropologie via Google Earth. En leren lezen doen ze niet uit de Donald Duck.

Na een flinke strijd zitten ze nu op een goede school. Weet je nog dat ik goede docenten ken? Daar zitten er een paar. Maar ook die school is gebonden aan protocollen. Mijn oudste heeft extra begeleiding nodig om in het school systeem te functioneren, dus moet hij een label, dan komt er geld vrij.

En is dat niet de wereld op zijn kop? School is ziek, maar ik moet verdedigen waarom ik geen pil in mijn kind wil. Bah!

The post Bestaat ADHD eigenlijk wel? appeared first on DolleMoeder.