Ik ben altijd al te luid geweest. Oké, da’s niet helemaal waar, mijn moeders vertelden me dat ik een hele rustige baby was. Het begon ergens met de spraakontwikkeling. (Die volgens de verhalen vroeg kwam.) Toen ik mij eenmaal verbaal kon uiten was het hek van de dam. Mede daarom heb ik het niet altijd makkelijk gehad. Als meisje wordt je weggezet als ‘bazig’ of ‘druk’. Overigens niet door de eerdergenoemde moeders. Hoewel een van de twee soms wel riep dat haar oren er vanaf zouden vallen als ik niet eens ophield met praten.

De te veel vrouw, de te luid vrouw, is uiteindelijk gewoon een vrouw. Heel gek met vrouwen, maar ze komen in alle soorten. Zou je niet verwachten.

Alle sarcasme daargelaten is het concept dat een vrouw te luid kan zijn vooral een misogynistisch concept. Ergens in dat hele ‘vrouwen zijn eigendom’ tijdperk is ook maar bedacht dat dat eigendom stil dient te zijn. Zachte stem, zachte schrede. Dat soort onzin.

Hoewel we nu net doen alsof het feminisme klaar is zie je de afdrukken van die denkbeelden nog steeds. Bijvoorbeeld bij een luide vrouw, dat mag namelijk nog steeds niet. Oh, je wordt niet meer letterlijk op de brandstapel gegooid. Nu gaat het lekker subtiel. Als in, met honderd speldenprikken per dag. Meisjes zijn bazig en dienen stil te zitten, vrouwen zijn nog steeds bazig. (Waarom is dat slecht eigenlijk? Bazig, een baas of leider zijn. Waarom is dat geen compliment?)

De te luide vrouw wordt weggezet als een oproerkraaier, een rare activist, een vervelend mens. Ze is een vrouw die haar plaats niet weet.

Even een zij uitstapje, maar zou onze Westerse obsessie met dunne vrouwen iets te maken hebben met hetzelfde vooroordeel? Als je zo dun mogelijk bent dan neem je zo min mogelijk ruimte in.

Niet dat het, als het al klopt, een absolute waarheid zou zijn. Zat onderdrukkende samenlevingen waar vrouwen met een maatje meer als de norm worden gezien.

Het heeft iets verdwijnends, dat diëten. Je probeert stukken van jezelf te verwijderen, minder te maken. Soms worden die stukken zelfs letterlijk weggesneden. Hoe dan ook, even een losse zij gedachte. Soms schiet er iets in je hoofd, ken je dat?

Gelukkig zijn er, ondanks alle tegenstand, luide vrouwen. Die hebben namelijk met hun luide stem rechten opgeëist. Plek ingenomen die hun ontzegd werd. De suffragettes bijvoorbeeld, of de grote feministen van de tweede golf. Vrouwen als Rosa Parks , die niet opstond. Kathrine Switzer , die een marathon liep, Maya Angelou , die ons schoonheid gaf en Malala Yousafzai , de jongste winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede.

Luide vrouwen veranderen de wereld. De te veel vrouw is misschien niet altijd makkelijk in de omgang, maar ze krijgt wel dingen gedaan.

Weet je nog wat ik net zei, over dat vrouwen toch net mensen zijn en in alle soorten komen? Dat dus. Natuurlijk moeten vrouwen niet allemaal te luid zijn. Stille vrouwen, in het midden vrouwen, bedachtzame vrouwen en alle andere vrouwen zijn geweldig. Ook niet eens alleen omdat vrouwen nu zo geweldig zijn. Mensen zijn dat.

Of je nu net als ik met luide stem op de barricades klimt of stilletjes jouw aandeel levert. Mensen zijn zo mooi in hun diversiteit.

Verder lezen?

Gaan feminisme en moederschap samen?

Oordelen in het #Metoo tijdperk, wie moet je geloven bij seksueel misbruik?

The post Ik ben te luid, te veel en dat is prima. appeared first on DolleMoeder.