Waar ik jullie meestal toespreek als (dolle) moeder, wil ik vandaag even op de stoel van dochter gaan zitten.

Dat ben ik namelijk ook, dochter. Ik ben de dochter van drie ouders.

Jup. Drie. Altijd baas boven baas. Snelle uitleg: Er waren eens twee vrouwen die werden verliefd. Wat bloemen, chocola en katten later kwamen daar twee kindjes van. Een jeugd later zijn die twee vrouwen liefdevol hun eigen weg gegaan. Na een tijdje kwam er een geweldige man bij die ik vader mag noemen. Helaas is een moeder overleden maar gelukkig had ik een reserve. (wat! beetje donkere humor mag. Het is mijn moeder)

Ok. Ik. Dochter dus. En nu wil ik het even over mijn overgebleven moeder hebben. Ze is voor mij de originele Dolle Moeder. Zonder poeha maakte ze altijd haar eigen weg. Gebaande paden heeft ze nooit aan gedaan. Ze was, en is, een sterke vrouw. Zo’n echte, met hersens, en bij tijd en wijlen een grote mond (nee echt, een keer waren we op een vliegveld in het buitenland en er was een staking dus we kregen onze bagage niet. Na een tijd heel geduldig wachten had mijn moeder er genoeg van, trok flink van leer tegen een medewerker en een minuut later werden onze koffers naar buiten gereden.).

Ken je die spelletjes van “mijn vader kan jouw vader aan.”? Wel…mijn moeder kan iedereen aan. Tijdens haar deeltijd studie heeft ze haar eigen bedrijf opgezet en was ze vier keer zwanger. Ons huis was altijd vol met geredde dieren en mensen. Ze heeft de grand canyon in een dag gelopen, is op een gebroken been de Alpen uit gelopen, is na haar 50e gaan motor rijden, is in haar leven drie keer geëmigreerd, is na haar 60e aan een tweede master studie begonnen en nu wordt ze oud…..

Vroeger he, vroeger had ik zelfs twee van die moeders. Onverzettelijk, machtig, groot en eeuwig. Mijn moeders. Twee prachtige feministen die mij in wijsheid, zachtheid en vertrouwen opvoedden. We maakten altijd grapjes. “De een gaat nooit dood, daar heeft ze geen tijd voor, en de ander vindt doodgaan onzin.”

..en toen claimde de zee er een….

Maar! Ik had de ander nog. Letterlijke rots in de branding stond ze sterker dan ooit. We hadden haar nodig en ze was er.

..en nu wordt ze oud.

Jaa..niet overdrijven he. Ze is niet half dood ofzo. Ze schrijft aan haar thesis, loopt elke dag meer dan ik, kookt, past op, geeft les, en rijdt nog steeds op de motor.

Maar laatst was ze haar horloge kwijt. En bij het zoeken vond ik pijnstillers. Niet erg, niets geks, maar ik wist het niet. We praatten er over, ze legde uit dat ze pijn had. Ze had het mij niet verteld omdat ze dacht dat een kind dat toch niet allemaal wou horen. Waarop ik zei dat ik geen kind meer ben.

Mijn moeders hebben altijd voor mij gezorgd. Een is onder de golven. Voor altijd 63 en voor altijd sterk. De ander is 66 en dat is nog niet zo oud. Ze heeft pijn maar nog niet zo heel erg. Langzaam zorg ik een beetje voor haar, maar echt nodig is het nog niet.

Het proces is prachtig om te zien. Ik vind haar prachtig. Al de moederzorg die ze mij gegeven heeft komt nu weer terug. Uit mijn hart geborreld stroomt het naar haar. Zorg en liefde zijn wederkerig.

Waar miep ik dan over? Waarom ben ik zo melancholisch?

Weet je, als fotograaf hou ik heel erg van dingen die zichzelf niet meer zijn. Een ingestorte schuur, een huis wat afgebroken wordt, een vergeten terrein. Binnen wordt buiten, de functie wordt anders, stiller.

Langzaam, heel langzaam, wordt mijn moeder anders. Haar functie veranderd. Ze is niet meer de grote onverzettelijke, ze is een kleine, beetje kwetsbare vrouw. En ik, ik verander ook. Niet meer het kind wat in vol vertrouwen leeft. Nu de vrouw, ook kwetsbaar, die vertrouwen schenkt.

We zijn niet meer wie we waren. We groeien, op of neer. Dat is mooi. Zo hoort dat. Al het leven stroomt.

The post Moederzorg appeared first on DolleMoeder.