Moederschap en feminisme. Twee zo verweven onderwerpen die lang niet altijd hand in hand gaan.

De tweede feministische golf beoogde de vrouw te bevrijden van het juk der moederschap. Om vrouwen tot het nivo van de man te verheffen werd het mannelijke vaak geëmuleerd. Denk aan de zware parfums en de grote schouders. Als gevolg van deze stroming is moeder bijna een vies woord geworden.

Begrijp me niet verkeerd. De grote vrouwen uit deze tijd zijn helden. Veel van de vrijheden die ik geniet zijn door deze groep bevochten. Met de kennis en (on)mogelijkheden van toen hebben ze hun best gedaan en ons een betere wereld achtergelaten. Toch blijft het jammer dat we nu het moederschap als tweederangskeuze zien.

Ik mag graag het idee hebben dat we daar weer van terug komen. Sterke , bewuste mommybloggers   laten ons zien hoe het ook anders kan.

Maar goed. Selfies. Die kennen we allemaal. Dat je je telefoon trekt, de voorwaardse camera activeert en een leuk gezicht trekt. Maar ken je het concept selfie-shaming ook? Jawel, dat ken je wel. Denk duckfaces, en Kim Kardshian. Denk wat de wereld ervan te zeggen had. Yeah…niet zo leuk.

Ik hou wel van selfies. Ze komen regelmatig langs in mijn telefoon en dat maakt me best blij. Vrienden zien is leuk, vrienden leuke gezichten zien trekken is nog leuker. Maar selfies dienen ook een doel anders dan zelfpromotie. Het is een tegen geluid naar de overweldigende lading gladgeshopte media beelden die we de hele dag zien. Selfies zijn, ja, ook met filters, echt. Wij zijn het, letterlijk, zelf. Met selfies nemen vrouwen en mannen hun plek in de wereld terug.

Een sub categorie van de selfie is de brelfie.

Brelfie : De daad waarbij een vrouw zich in onmogelijke bochten wringt om tijdens het borstvoeden een zelfportret te maken. Een samenstelling van het woord “breast”en “selfie”.

Brelfies. Je houdt er van of je haat het. Er lijkt geen tussenweg te zijn. Drie keer raden wat ik vind (snap ie? drie keer? want er zijn maar twee keuzes? leuk grapje van mij!)

Bij deze verklaar ik mijn officiele liefde voor de brelfie. Het normaliseert het borstvoeden, het de-seksualiseert de borst, het toont de realiteit van een moeder, het bevrijd de tepel (free the nipple !!!!!!!!!!! ) en we kunnen extra goed genieten van die heerlijke dikke baby wangetjes.

De U.N. en de WHO roepen op tot het plaatsen van brelfies op sociale media. En daar ben ik het echt ontzettend mee eens. Als meer mensen borstvoeding zien, gaan meer mensen borstvoeding geven, steunen en aanmoedigen. Als er meer kinderen borstvoeding krijgen gaan er minder kinderen dood. Enigzins belangrijk.

Deze week is het World Breastfeeding Week. Mooi moment om die brelfie te plaatsen. Wel even opletten dat de tepel goed in de mond van je kind zit, Facebook is nogal preuts. Want vrouwentepels zijn hardstikke eng man!

Uiteindelijk gaan selfies, in alle vormen en maten, voor mij om macht. Het model neemt het portretrecht terug. Wij bepalen hoe we gezien worden en we zijn  terecht trots.

Met name vrouwen zijn lang afgestraft voor trots en van die groep wordt met name moeders verteld dat ze zich moeten schamen. Nooit goed genoeg, nooit mooi genoeg en zeker niet meer strak genoeg. De ‘dad bod’ is in, maar de ‘ mommy-makover ‘ wordt goed verkocht door plastisch chirurgen. (“goedemorgen! Ik heb hier een pakket met twee maten voor u, zal ik het op het aanrecht zetten?”)

Dus kom op met die zelfportretten! Met getuite lip, met melk borst en met laag uitgesneden shirt. Met buikspieren, met je nieuwe phone en met aaaallllle filters.

The post Over brelfies en selfies. appeared first on DolleMoeder.