Gisteren was er een zitting. Aan een rechter werd uitgelegd dat Sophie gebruik wou maken van haar rechten. Zie je, Sophie is zwanger. Ze wil bevallen in een ziekenhuis, het Bravis ziekenhuis, welteverstaan. Verder wil ze ook bevallen onder begeleiding van haar eigen verloskundige.

Laat me even heel duidelijk zijn; in onze wet staat dat iedereen recht heeft op vrije artsenkeuze en dat iedereen een medische behandeling, of deel daarvan, mag afwijzen. Het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens bepaald dat iedereen eerbiediging van privé-, familie- en gezinsleven toekomt. Daar valt de plaats van een bevalling ook onder.

Drie aparte bepalingen die heel duidelijk maken dat Sophie in het ziekenhuis van haar keuze met de zorgverlener van haar keuze mag bevallen.

Vandaag besloot de rechter dat ze dat recht toch niet heeft.

Als ik me ergens flink druk om maak ga ik meestal schelden. Vandaag niet. Na die explosieve boosheid, die passie, is er een niveau van stille woede. Daar ben ik nu. In mijn hoofd is het stil, dreigend, drukkend, stil.

Ik ken Sophie niet en er worden elke dag vrouwen in de verloskamer van hun mensenrechten verlost. Toch is dit anders. Deze uitspraak gaat in eerste instantie over Sophie en ik hoop zo dat het goed komt met haar, maar dit gaat ook over meer. Over mij, en over andere vrouwen. Over iedereen die nog wil baren. Over mijn dochter.

Vandaag zijn wij allemaal weggezet als tweederangsburgers. Op papier hebben we rechten, maar in de praktijk niet.

Er is nu bepaald dat een vrouw haar menswaardigheid bij de deur van het ziekenhuis af dient te leggen. Zij is een vat waar de dokter een kind uit haalt. Als ze dat niet wil dan gaat ze maar naar huis. Ik kan niet in woorden vatten wat dat met me doet, toch hoop ik dat je het tussen de regels door leest.

Sophie had niet eens een heel vreemd verzoek. Ze wou poliklinisch bevallen met de zorgverlener van haar keuze. Dit gebeurt elke dag in Nederland. Maar nu was het ziekenhuis het niet eens met haar keuze van verloskundige. Laat dat even bezinken….het probleem was niet wat ze wou, maar wie ze daarbij wou hebben. De volgende verloskundige kijkt wel uit om tegen het almachtige ziekenhuis in te gaan..straks is ze niet meer welkom en daarmee haar inkomsten kwijt.

Zo gaan we heel hard op weg naar een toekomst waarin barende vrouwen niets meer te zeggen hebben….we zijn er al bijna.

Verloskunde is de enige tak van zorg waarbij cisgender mannen nooit patiënt zullen zijn. Een enkele transgender man daargelaten is deze afdeling puur voor vrouwen. Het is ook de enige specialisatie die zo grof de rechten van patiënten overtreed. Als een oncoloog, een tandarts of een kno arts zou doen wat binnen de verloskunde elke dag gebeurt, wat er dus vandaag met Sophie is gebeurt, dan staat heel Nederland op zijn achterste benen.

Wel eens gehoord van een tandarts die zegt dat als je je kies niet laat trekken je niet meer welkom bent? Een oncoloog die je verplicht om bestraald te worden? Ze geven advies, ze kunnen zelfs opdringerig zijn, maar uiteindelijk weten we allemaal dat de patiënt het voor het zeggen heeft.

Bij een bevalling gaat dat wel anders. Kijk maar eens hier. Nergens anders kan je zo’n collectie verhalen bij elkaar krijgen. En nergens anders is de zorg volledig opgezet voor vrouwen. Ja, daar zit een verband in.

In de praktijk gebeurde het al heel lang. Nu is het door een rechter goedgekeurd. Deze rechter had de kans om een verschil te maken, om het wegzetten van vrouwen als mindere patiënten te veroordelen. Dat gebeurde niet.

Daarom voel ik me een tweederangsburger. Sophies recht is ook mijn recht. Het is jouw recht, het recht van je moeder, je dochter, je zus, je partner.

Er komt een hoger beroep. Deze strijd is niet gestreden. Maar vandaag voel ik me even heel erg klote.

The post Vandaag voel ik me een tweederangsburger. appeared first on DolleMoeder.