Er komt een school vakantie aan en meestal probeer ik dan een leuk projectje te doen met de jongens. Eentje dan hè, de rest van de tijd hangen ze gewoon op de bank of voor de playstation. Ik heb geen enkele illusie dat ik zo’n verantwoordelijke, biologische, creatieve instagram moeder ben. Meer een luie, smeer je eigen boterham maar, moeder.

Verder doen we het een en ander aan uitstapjes. Elke plek waar ik even kan zitten terwijl de kinderen spelen is wat mij betreft super. Binnen of buitenspeeltuin, voorstellingen, een bieb met leuke kinderafdeling. Dat soort spul. Het zwembad hebben we ook gedaan maar dat is met een rennende en angstloze peuter niet echt ontspannend.

Maar goed, de vorige vakantie was het project dus eetbaar slijm. Een tijdje geleden kwam ik dit filmpje tegen. Het eerste recept is plantaardig en, laten we eerlijk wezen, het makkelijkst.

Ik heb het iets aangepast dus ben ik zo brutaal om het, met bronvermelding, als mijn recept te claimen. Het resultaat is een leuk, glibberig, spul. Niet iets wat je kan rekken of kneden, maar wel heerlijk vies en slijmerig.

Benodigdheden:

De hoeveelheden komen niet heel nauw dus is het zeer geschikt om aan de kinderen zelf over te laten. Alleen de kleurstof deed ik even zelf, en liep vervolgens inderdaad rond met blauwe handen. Na bereiding vlekt het (gelukkig) niet meer.

Het is eigenlijk een kwestie van alles bij elkaar gooien. Ik vond het zelf handig om de vezels eerst in het water op te lossen en er daarna de rest bij te mikken.

Wat je dan hebt is een soort vieze, dunne pap. Om het slijmerig te maken moet het verhit. In het originele recept zet ze de boel in de magnetron en dat werkt vast prima. Ik heb alleen niet zo’n apparaat (ik heb een hekel aan die dingen, groot, log en alles wat er uit komt smaakt naar karton) dus deed ik het in een pan op een zacht vuurtje. Dat duurt even en is dus minder interessant voor de ondertussen opgehyperde kroost, maar het voordeel was dat ze allemaal even mochten roeren. (Ook de peuter en ik kan je zeggen, het kwam echt prima van de muur af.)

Ik heb het niet laten koken en dat bleek prima. Minuutje of tien op het vuur maakte het al flink dikker. Nog niet slijmwaardig, maar dat komt met het afkoelen.

Na die tien minuten het kommetje dus met wat plastic folie direct op het slijm zelf (dan droogt het niet uit) op het aanrecht gezet en de keuken schoon gemaakt. Eenmaal koud (lauw) is het slijm mooi dik geworden en heel geschikt om mee te spelen.

Qua smaak is het niet super. Beetje zoete niks. Misschien eens proberen met een andere smaakstof. Maar het is eetbaar en heel leuk om rommel mee te maken.

Psyllium vezels zijn wel, eeeehh, erg goed voor de spijsvertering, zullen we maar zeggen, dus geen enorme hoeveelheden van eten. (Ja, tenzij jij of een van de kinderen net even verstopt zitten, in dat geval….go for it. Wel in de buurt van een wc blijven).

The post Recept: eetbaar slijm. appeared first on DolleMoeder.