Als mijn dysforie kon praten.
Niet alle maar wel veel transgender personen hebben gender dysforie. Niet alle maar wel veel cisgender personen willen weten hoe die dysforie nu eigenlijk voelt. Punt is dat dysforie nogal lastig uit te leggen is aan iemand die het niet voelt. Beetje zoals verliefd zijn maar dan zonder de leuke delen, en met meer ellendige delen. Oké, het is niets zoals verliefd zijn maar het is moeilijk onder woorden te brengen. Laat me nou lekker mijn stukje schrijven ja!
Hoe dan ook, dysforie voelt niet fijn en omdat iemand ooit eens iets zei over gedeelde smart dacht ik vandaag even de helft van mijn ellende bij jullie te dumpen. Omdat ik jullie zo lief vind enzo.
Dysforie is meer dan een stem in je hoofd maar vage gevoelens schrijven niet zo lekker weg dus we gaan het nu even over dat stemmetje hebben. Uiteraard is dit hoe ik het ervaar en ik ben uniek en weiger jouw symbool te zijn voor alle transgender mensen. Oftewel, iedereen is anders, dit is hoe het voor mij is. Soms. Met humor.
Opstaan met dysforie.
Uuuhghhghg! Kutwekker. Oké, tijd om te douchen. Bleuhhh, eeeehhh, handdoek, pyjama uit, kraan aan. Hah! Koud! Gmmbbllblmmm.
Hoi! Kijk eens in de spiegel! OMG wat zijn dat!!!!
Dat zijn mijn borsten. Die heb ik al heel lang. Niet moeilijk over doen.
Je Wat!? Ze bewegen. Eeuuuhhhhhhhh! Bah! Bah! Bah!
Hey! Gedraag je. Daar heb ik mijn kinderen mee gevoed ja. Ze hebben hun werk gedaan en daar kunnen we trots op zijn.
Oké, heb je gelijk in. Maar voel eens hoe ze drillen als je beweegt. Drrrriiiillllllpudding. Yech!
Hier. Ik ben al klaar. Zie je, afdrogen en een binder aan. Eeeuuhhhh, strak ding over vochtige huid. Rits dicht en…
Ahhhhhhhh….da’s beter.
Het avontuur van aankleden.
Kleren. Ik moet kleren hebben. Onderbroek, hemd, shirt en een broek.
Heupen.
Wat?
Heupen.
Ja, ik hoor je wel. Heupen, wat bedoel je met heupen?
In die broek zie je je heupen echt heel goed. Van die mooie baarheupen. Van die dikke vrouwen heupen. Zie je? Echt, niemand gaat geloven dat je een man bent met die babykanonnen.
Hey! Hou op! Ten eerste valt dat best mee en ten tweede heet dat thicc en is het in, ook voor mannen.
Stil nu, ik moet een trui zoeken. Snotverdulleme, alles zit in de was. Wacht even, ik heb nog een oude hier.
Dat is een vrouwen trui.
Nee, die is unisex. Kan best.
Nope, vrouwentrui.
Wat is er vrouw aan? Jij met je onzin. Kleren hebben geen gender en daarbij is dit altijd al bedoeld als een unisex ding dus klaar. Ik doe hem gewoon aan.
Nope, nope, nope, nope. Eeeehhhhh bah! Voelt vies! Uit!
Eh, nou ja, die van gisteren kan nog wel denk ik….als ik er wat extra deodorant over spuit….en niet op de vlekken let.
Dysforisch ontbijten.
Eten! Ik heb honger. Wat gaan we eten? Ik heb eigenlijk wel zin in een boterham. Jam en pindakaas?
In brood zitten gluten.
Ja, weet ik. Nou en?
Dan zet je buik op.
Klopt, maar ik ben al de hele week netjes geweest. Nu heb ik gewoon zin in een boterham.
Maar dan ziet iedereen je dikke buik.
Dus? Wat is het probleem met een buik die een beetje opgezet is?
Je bent pas echt een man als je abs hebt. Van die goeie. Anders tel je niet mee.
The F! Miep op met je fatshaming bullshit! Ik wil een boterham. En abs, oké, dat geef ik toe. Maar die ene boterham gaat het verschil niet maken.
Prima, eet je boterham. Dan vertel ik je de komende paar uur dat je een loser bent. Looohhhooohoooserrr!
Aan het werk.
Takenlijst openen. Wat moet ik doen vandaag. Ah! Eerst een paar telefoontjes.
Ik zou mailen.
Wat? Nee. Ik moet bellen. Waarom kan ik niet bellen?
Je stem.
Huh, niets mis met mijn stem.
Die gaat overslaan. Of te hoog klinken. En dan weten ze dat je een neppert bent. Oh, en even iets heel anders. Je nagels. Je hebt nu last van je nagels.
Wat!? Mijn nagels. Wat is er in vredesnaam met mijn nagels.
Die moet je knippen. Lange nagels zijn voor vrouwen. Gefeliciteerd, je hebt nu ook nagel dysforie. Hup! Aan het knippen jij. Mailen kan later nog.
Snotverdrrrr! Waar is mijn nagelknipper?
Maar nu effe serieus.
Dysforie is niet leuk maar als ik heel eerlijk ben soms ook een beetje grappig. Zo’n geval van er beter om lachen dan om huilen. Iets met zelfspot enzo.
Het is een stem en een gevoel. Het zijn plekken op mijn lijf en dingen die gebeuren. Het is een wetenschap die van binnen zit waar ik constant aan herinnerd wordt.
Toch ben ik niet zielig, ziek of ongelukkig. Hoe naar dysforie ook voelt, ik ben nu tenminste mijzelf en dat maakt al het verschil. Daarbij, als die drie baardharen op mijn kin nu eens flink hun best gaan doen om broertjes te kweken en de chirurg me even helpt met die drildingen op mijn borstkas heb ik zo’n flauw vermoeden dat dat stemmetje straks een stuk stiller is.
The post Als mijn dysforie kon praten. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
