Ik weet, even een hele zware intro. Ik ga mijn best doen om de rest wat luchtiger te houden, dat is wat makkelijker voor de spijsvertering. Wel vind ik dit gewoon een ontzettend belangrijk onderwerp om over te praten. Ik merk namelijk wel eens dat mensen niet echt snappen waarom ik zo ‘moeilijk’ doe. Over kleding, toiletten en hoe ik aangesproken wordt. Als ik dan echt eerlijk ben over wat er in mijn hoofd gebeurt komt er een groot aha-moment en een hoop medewerking. Dus bij deze, voor mij en voor alle anderen die zich in mijn verhaal herkennen.

Wel even een disclaimer. Dit is mijn ervaring en die zal niet voor iedereen hetzelfde zijn. Transgender mensen zijn allemaal verschillend en hun ervaringen met genderdysforie dus ook.

Genderdysforie is het gevoel van onbehagen wat veel (maar niet alle) transgender mensen hebben. Een naar gevoel wat aangeeft dat je in een verkeerd lichaam zit. Het kan algemeen zijn of op specifieke onderdelen focussen. (Geslachtsdelen, stem of haar, bijvoorbeeld.) Het varieert van persoon tot persoon hoe sterk het gevoeld wordt.

Dat is het standaard praatje en dat klinkt behoorlijk vaag. Punt is dat het voor iedereen net even anders tot uiting komt. Bij mij is het een misselijkmakend gevoel als ik “mevrouw” genoemd wordt of naar de dames wc moet. Ook is het een stem in mijn hoofd die me verteld wat er verkeerd aan me is. Een eindeloze litanie van nare gedachten die ik soms wel zacht kan zetten maar te vaak vervelend luid staat. Oh, en het gevoel dat mijn lijf niet klopt natuurlijk. Mijn gezicht hoort niet zo rond te zijn, mijn stem niet zo hoog en die borsten horen er al helemaal niet.

Zo vreemd overigens, dat gedoe met die borsten. De Kleuter drinkt er nog wel eens uit. Niet vaak meer, vooral om in slaap te komen. Ik heb er drie kinderen mee gevoed en een hoop plezier van gehad. Ik heb geen hekel aan mijn borsten, ze zijn gewoon niet van mij.

Dat is ook een beetje hoe ik me voel over de rest van mijn lijf. Ik vind het niet lelijk of zo. Best mooi nog. Het is alleen mijn lijf niet. Ik heb het verkeerde model gekregen.

Eigenlijk de hele tijd, maar het is niet de hele tijd heel erg. (Rare zin, maar goed.) Stiekem heb ik het al mijn hele leven gevoeld. Een gevoel van onbehagen, verkeerd zijn. Dat er iets heel erg niet klopte aan mij. Dat probeer je dan te compenseren en weg te stoppen en dat lukte nog best aardig. Ja, tot dat realisatie moment hè. Dan komt het allemaal keihard binnen.

Even buiten het altijd aanwezige achtergrond gevoel zijn er situaties waarin ik meer dysforisch ben. De eerder genoemde wc’s hebben laatst een avond goed voor me verpest. Daarna heb ik besloten alle recht te hebben op de heren wc. Het is me de uren ellende niet waard.

Of een arts die me “mevrouw” noemt. Kon die vent ook niet weten hoor maar het voelt toch ellendig. Ik zit dan altijd te twijfelen of ik zo iemand moet corrigeren. Aan de ene kant een hoop gedoe voor iemand die je nooit meer ziet en aan de andere kant kom ik dan wel voor mijzelf op.

Soms speelt het gewoon op als ik moe ben. Te moe om die volume knop in mijn hoofd laag te houden. Rotmomenten want als je al uitgeput bent wil je niet ook nog eens met een interne criticus dealen.

Wat je met genderdysforie doet verschilt ook van persoon tot persoon. Meestal een transitie. Sociaal (Waarbij je dus je omgeving verteld wie je bent en vraagt of ze je ook zo willen behandelen.) maar soms ook medisch. (Waarbij je dus met hormonen en operaties je lijf aanpast.)

Ik heb behoefte aan beiden. Sociaal ben ik al een eind op weg, medisch heeft een ellendig en onmenselijk lange wachtlijst. (Ga ik binnenkort eens over ranten.) Helaas is het gevoel opbouwend. (Ik dacht dus aan het begin dat ik niet zo veel last zou hebben van genderdysforie. Jammer joh! Bleek niet waar.) Wel heb ik het idee dat het wat stabiliseert.

Ik draag mannelijke kleding en een binder. (Een ding wat je borsten plat drukt.) Dat helpt. Steunende mensen in mijn omgeving helpen. Honderd keer per dag tegen mijzelf zeggen dat ik geduld moet hebben en dat het goed komt helpt…nou ja… een beetje.

Een behoorlijk deel van mijn gesprekken gaan momenteel over mijn transitie. Ik geef er geld aan uit wat we moeilijk kunnen missen en ik spendeer een hoop tijd aan het uitzoeken van operatieve opties van een procedure die nog jaren weg is.

Ik doe al die dingen omdat het belangrijk voor me is. Dit is groot, een van de grootste dingen die ik ooit gedaan heb. Ik wordt mijzelf en dat is een behoorlijk proces. Toch voel ik me vaak die ‘lastige’ transgender. Die zonodig van alles wil van zijn omgeving. Die naar het heren toilet wil terwijl hij er nog niet echt als een hij uit ziet. Dan heb ik het gevoel dat ik te veel ruimte inneem. Dan voel ik me lastig.

Nogmaals, het is belangrijk. Ik ga nog even heel heftig zijn. Al die dingen helpen me om de stem in mijn hoofd die me zegt dat ik een freak ben, waardeloos ben, nooit een echte man zal zijn, om die ellendige stem onder controle te houden.

Dus lieve lezer. Ben je cis en wordt je moe van al dat gender gedoe, heb compassie. Gebruik je empathie. Ja, in jouw ogen kunnen wij lastig zijn, eindeloos bezig met iets wat voor jou een non issue is, of misschien wel onbegrijpelijk gezemel.

Verder lezen?

Coming out: ik ben een transgender man.

Papadag is geen oppas dag!

The post Wat is genderdysforie? appeared first on DolleMoeder.