Mijn dochter is ziek.

Ja, is wel vaker gebeurt hoor. Af en toe wat gesnotter hoort erbij. Maar dit keer heeft ze kinkhoest, en wat blijkt? Dat hoor ik dus heel erg te vinden…

We zijn nu een paar dagen met het avontuur bezig dus ik kan je nog niet echt veel vertellen over het verloop. Ja, ze hoest veel, beetje een inkopper, had ik eigenlijk wel verwacht. Wat ik dan weer niet zo zag aankomen is hoeveel mensen gechoqueerd door en zelfs boos op me zijn. Want ik vind het dus niet erg dat ze kinkhoest heeft.

Nou, en dat hoort niet. Als ik de reacties zo merk hoor ik nu buiten mijzelf van angst en zorgen te zijn, naar de dokter te rennen en te vrezen voor haar leven.

Af en toe (ok, best regelmatig) kom ik van die sociale mores tegen die ik niet begrijp. Als kind had ik altijd het gevoel dat iedereen een bekend spel speelde maar ik als enige de regels niet wist. Blijkt dat wel meer mensen dat hebben en met de jaren worden de spelregels min of meer duidelijk. Maar nog steeds zijn er af en toe van die dingen. Ziek zijn bijvoorbeeld.

Kijk, mijn hobby is het ook niet. Ik kan best kleinzerig zijn af en toe. Maar ik weet dat er ten eerste altijd een reden is dat je ziek bent en ten tweede dat je eigen houding veel invloed heeft op het verloop.

Bij kinderen is er nog een interessant verschijnsel. Meestal maken ze na het doorlopen van een ziekte een sprong in hun ontwikkeling. Kunnen of begrijpen ze ineens iets nieuws. Dit idee komt uit het antroposofisch gedachtegoed. Daar ben ik het niet altijd mee eens, maar dit is iets wat ik herhaaldelijk zelf heb mogen zien.

Zowieso word na het doorlopen van een aantal kinderziektes een sterke weerstand tegen die ziekte opgebouwd. Of dat in het geval van kinkhoest tijdelijk of permanent is zijn de meningen over verdeeld, maar lang is het wel.

Komt ook nog eens bij dat er tijdens het doormaken van de ziekte een intuïtief proces start waarbij zieke en verzorger naar binnen keren, op elkaar afgestemd raken. De buitenwereld wordt tijdelijk minder belangrijk ten gunste van de band tussen twee (of meer) mensen. In ons huis gebeurt dat nu ook. Officier pappa is meer thuis, gesprekken hebben meer betekenis en beide voelen we onze dochter heel goed aan. Wel kan zo’n verdieping alleen ontstaan waar er rust is. Als je angstig bent mis je dit voordeel.

Uiteindelijk zit er natuurlijk iets diepers achter. De angst die we hebben voor ziektes is dezelfde angst die we hebben voor bevallen, en voor de dood. We hebben vaak geen echt contact meer met ons lichaam, laat staan met de geest. Geen idee meer van onze eigen kracht. Het is dan ontzettend verleidelijk om de verantwoordelijkheid buiten onszelf te zoeken. De dokter die je verteld wat er met jouw eigen lijf aan de hand is. De pillen, zalfjes en poeders die het weer beter gaan maken. Heel vreemd als je er over nadenkt. Overigens vind ik zeker dat geneeskunde nut kan hebben. Maar waar we de leiding neerleggen buiten onszelf vind ik dat we verkeerd bezig zijn.

Mijn dochter is ziek, maar ze is ook sterk. Ik weet dat er erge dingen kunnen gebeuren, maar ik weet ook dat ze niet minder gebeuren als ik angstig ben. Ik vertrouw liever in haar lijf, mijn kracht en de liefde in ons gezin.

The post Ziektebeeld: waarom zijn we bang om ziek te zijn? appeared first on DolleMoeder.