Vroeger gaf ik zwemles. De ene dag waren de kinderen drukker dan de andere. Hoort er bij. Maar er waren ook dagen dat de kinderen over een grens gingen. Een destructieve soort drukte. Sommige collega’s konden daar flink over klagen. De term ‘rotkinderen’ viel echt wel eens. Toch zijn er ook andere onderwijzers, degenen die beseffen dat de onrust vanuit de volwassene stroomt.

Als ik zo’n groep had ging ik bij mijzelf te rade. Meestal was ik moe, of domweg geïrriteerd. De oplossing is dan om iets te gaan doen waar ik zelf ook blij van wordt. Iets geks of iets wilds. Desnoods even een paar keer zuchten en proberen te ontspannen. Hielp altijd.

Zo gaat het ook als ouder. Waar je vind dat een kind gedrag moet aanpassen, durf dan eens naar jezelf te kijken. Meestal draag jij die spanning mee. In ieder geval ligt de oplossing bij jou.

Wat kan je in jezelf veranderen om een verandering in je kind teweeg te brengen?

Dat gaat dieper dan niet willen opruimen. Het is een tactiek waar je altijd weer op terug kan vallen. Het plaatst je naast je kinderen, in plaats van tegenover elkaar.

Qua opvoeding zit ik stevig in de Continuüm Concept / Attachement Parenting hoek. Opvoeden vanuit verbinding dus.

Punt waar ik flink tegenaan loop is dat vrijwel alles wat er over geschreven is over jonge kinderen gaat. Van geboorte tot een jaartje of vier.

Het idee lijkt te zijn dat de boel dan wel mooi op de rails staat. Als je alles volgens plan hebt gedaan dan heb je een zelfstandig, meewerkend, geweldig, nooit zeurend kind en dus totaal geen behoefte meer aan opvoedhulp.

Nou, mooi dat dat bij ons dus niet zo gaat.

Mijn twee jongens zijn nu zeven en acht (ok, bijna acht en bijna negen) en het gaat  niet  makkelijk,  zeker  niet vanzelf en ze werken dus echt niet altijd mee. (Vooral als er haast is. Kinderen ruiken haast.)

Bij deze dus een praktisch stukje gericht op oudere kinderen.  En met de hele grote disclaimer dat dit de theorie is en dat ik ook wel eens het praktijkexamen verpruts (vooral in de supermarkt…op vrijdag…als het druk is en ik moe ben).

Ken je dat? Kamer een bende, overal speelgoed en een kind wat echt niet, nooit, never niet gaat opruimen.

Als je niet wil omkopen met beloning en niet wil straffen of schreeuwen , wat doe je dan? Dan kan je nog zoveel onvoorwaardelijk begrip hebben, op een gegeven moment  moet dat gvrdrdddmmmde speelgoed opgeruimd want je moet naar bed!  (momentje…ik tel eeeeven tot tien)

Dan ga je corrigeren. En de truc is om dat vanuit verbinding te doen. Je stuurt je boodschap als het ware over de band tussen jou en je kind. Dan ga ik ervan uit dat je jezelf al in een rustige en positieve bui hebt gedwongen. (ok, niet echt dwingen, het moet wel oprecht zijn. Maar het is soms gewoon ontzettend moeilijk)

Te zweverig? Snap ik. Nu concreet.

Dit is het voorwerk. Dit heb je allang gedaan. De band met je kind sterk en oprecht houden. Niet te verwarren met houden van. Je kan heel veel van iemand houden zonder een oprechte band te hebben.

Het gaat over hoe je je kind ziet. Of je een persoon ziet, iemand die voelt en denkt net als jij. Iemand die ook wel eens een slechte dag kan hebben. En dat je vervolgens rekening houdt met die informatie.

Vanuit contact corrigeren. Liefst zo letterlijk mogelijk. Een hand op de schouder of even op schoot. “Lieverd. Ik snap dat je je speelgoed niet op wil ruimen, ik vind het ook nooit zo leuk. Maar het is belangrijk. Zo zorgen we voor onze spullen.”

Nou ja, en dat herhaal je dus eigenlijk totdat de boel een beetje opgeruimd is.

Korte versie voor haast: “Lieverd, ik snap je. Het moet toch echt nu. Ga je je speelgoed opruimen?”

Voordeel van oudere kinderen is dat ze actief mee kunnen denken. Vraag eens, op een rustig moment, hoe je kind aangesproken wil worden. Jij stelt de randvoorwaarden (dat het speelgoed wel opgeruimd moet) en zij vullen in. Werkt verbazend goed.

Uiteraard kan je de actie vervangen door bijna alles. Tanden poetsen, aankleden, wat er maar moet en niet lukt. Probeer dingen samen te doen als dat kan. Jij vind de afwas ook minder erg als er iemand helpt.

Mensen denken nog wel eens dat een opvoeding zonder straffen een opvoeding zonder corrigeren is. Dat klopt, mijns inziens, niet. Waar dat nodig is stuur je bij, in contact en met respect.

The post Mijn kind wil niet opruimen! appeared first on DolleMoeder.