De vijf fases van vermoeidheid voor moeders.
Moeders zijn moe. Zit em in de naam denk ik. Of nee, eigenlijk zit het vooral in de belachelijke hoeveelheid werk die ze doen. Hoe dan ook, het eindresultaat is moe, heel moe.
Omdat ik graag dingen op een rijtje zet en ook omdat ik uitgebreide persoonlijke ervaring heb met moe (en moeder) zijn, presenteer ik bij deze de vijf fases van vermoeidheid voor moeders.
Voordat je boos wordt, dit gaat dus even alleen over moeders. Dat betekent natuurlijk niet dat vaders niet moe zijn, ik zie er verdacht veel met wallen lopen. Ze zijn alleen anders moe en ik ben geen vader dus ik heb geen idee hoe dat bij hun gaat. Ik ben namelijk veel te moe om me daar in te gaan verdiepen.
Fase 1, De slechte nacht.
Dit is het eerste stadium. Je was redelijk uitgerust en nu heb je een slechte nacht gehad. Dat is best kut, maar niet onoverkomelijk.
Je denkt terug aan alle doorgehaalde nachten in je jeugd. Toen ging het zo makkelijk, en zo lang geleden is dat nu ook weer niet. Beste beentje voor enzo.
Innerlijke monoloog: Dit ben ik wel gewend. Een enkel nachtje krijgt mij er niet onder……..is het al avond?
Fase 2, De Chagrijn.
Na een paar slechte nachten verlies je het vertrouwen. Er drijft een donderwolk boven je hoofd en de wallen onder je ogen zijn vervelend zichtbaar. Dit is het stadium waarin mensen je vragen of alles wel oké is. Die mensen weten niet dat ze met hun leven spelen.
Een eventuele partner krijgt de volle lading. Want die lag verdorie vannacht lekker te snurken! Of ie wel weet wat voor opofferingen jij maakt! Niet dat je nu waardering wil want de hele wereld moet van je af blijven, ja!
Innerlijke monoloog: Dit is kut, alles is kut, iedereen is kut, het verkeer is kut en als je nu niet heel snel je schoenen aandoet dan loop je maar naar school!
Fase 3, Het verbeten doorzetten.
Na woede komt een soort acceptatie. Omdat je nu eenmaal niet echt kan gaan moorden (Hoe zouden die gevangenis bedden slapen?) zet je je goede muts maar weer op en probeer je verder te gaan. Je praat jezelf moed in en zoekt in online moedergroepen naar begrip.
Dit is ook het gevaarlijke moment waarop je schuin naar de ritalin van je kind gaat kijken. Zou je? Nee! Dat doe je niet. Toch?
Innerlijke monoloog: Ik kan dit. Komt goed. Waar is de koffie eigenlijk? Voor moeders hoort dit er nu eenmaal bij. Oh, ja, lekker. Koffie. Vannacht gaat het vast beter….of volgende week. Doe mij nog maar een bakkie koffie.
Fase 4, De laatste, manische, opleving.
Ineens heb je al de energie. Hoeveel? Alles! In een wanhopige poging tot overleven schraapt je lijf alle beetjes energie bij elkaar om in een laatste uitbarsting naar buiten te komen. Je bent er plots van overtuigd dat slaap eigenlijk een commerciële programmering is vanuit de overheid om bedden te verkopen.
Dat laatste klinkt niet raar in je hoofd en dat is precies waarom je je zorgen moet maken. Maar dat doe je niet. Jij vliegt!
Innerlijke monoloog: Ouderraad? Ja! Leuk! Slaap doe ik niet meer aan, da’s achterhaald joh. Ik moet eerst nog even de ramen zemen en de belasting doen en dan de kinderen naar zwemles brengen. Was er niet ergens in een of ander gebergte een man die al tien jaar niet meer sliep? Eeeeeven de was ophangen hoor. Ik denk gewoon echt dat ik aan twintig minuten per dag genoeg heb.
Fase 5, De Mombie.
De mombie is een zombie, maar dan een moeder. Hoewel je nog loopt en er af en toe geluid uit je komt, lijk je verder niets meer op de functionerende vrouw die je ooit was. Met een schuifelende gang sleep je jezelf door het minimum aan dagelijkse taken. De kinderen eten koekjes en chips omdat je de discussie niet meer aan kan en dat weten ze.
Dit is de laatste fase voor een totale ineenstorting. Je hebt geen weet meer van hoe je ooit was, geen hoop voor de toekomst. Je huid is grijs omdat je wallen nu je hele gezicht hebben overgenomen. Op het schoolplein sta je zachtjes wiegend naast de andere mombies. Niemand weet waarom maar mombies staan het liefst bij elkaar. Niet dat je praat ofzo. Men denkt dat het een natuurlijke verdediging is tegen fase 4 moeders en de mythische uitgeruste moeder. (Niemand heeft haar ooit gezien maar iedereen kent de legende.)
Innerlijke monoloog: ……….
De nachtelijke stadia.
Overigens gelden de bovenstaande stadia alleen overdag. De nachten zijn simpel, dan zijn er maar twee fases.
Het eerste uur: Met liefde kijkend naar je kind terwijl je geniet van dit stille moment samen.
Alles daarna: Boos naar het plafond staren terwijl je luistert naar de diepe slaap ademhaling van je partner en langzaam steeds verder wegzakt in een wazige staat van gekte.
The post De vijf fases van vermoeidheid voor moeders. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
