Vroeger had iedereen een stam want toen leefden we zo. In een groep bedoel ik. Gedurende een groot deel van onze evolutie leefden we samen met zo’n twintig tot vijftig andere mensen. Er ging eens iemand dood, er werd eens iemand geboren en er was een klein beetje migratie maar grotendeels bleven het dezelfde stamleden. Mensen die je door dik en dun kon vertrouwen, die je kent en van wie je zelfs afhankelijk bent. (En zij van jou.)

Onze instincten en biologie zijn nog afgestemd op dat stamleven. Beetje jammer dat onze samenleving nu anders ingericht is. In plaats van in een stam leven we nu in kleine familie units. Handig qua vrijheid en privacy maar totaal funest als het op de workload aankomt. Geen wonder dat het zo vaak fout gaat als er kinderen komen. Kinderen zijn namelijk veel te veel werk voor maar één of twee volwassenen. Dat hoor je te doen met die stam.

Wie weet heb jij eigenlijk stiekem al een stam. Oké, misschien lopen ze niet in vijgenblaadjes (we blijven vegan hier) door je tuin maar met wat geluk zijn ze er wel. De familie en vrienden die je al had zijn je eerste kandidaten.

Het kan best dat je niet gewend bent om zo met elkaar om te gaan. Wie weet was je vroeger heel zelfstandig en vroeg je noohooit om hulp. Best lastig om daar overheen te stappen maar een bevalling is lastiger en die heb je al gedaan. Bel je zus, je moeder of je oude maatje en vraag ze om eens te helpen. Nee heb je en ja kan je krijgen. (Of een rare blik, maar goed, dat overleef je wel.)

Deze tip werkt helaas niet voor iedereen maar het blijft het proberen waard. Het kan heel verrassend zijn hoe zorgzaam je jonge, tot nu toe onverantwoordelijke, broertje ineens blijkt met zijn neefjes en nichtjes.

Werkt de oude garde niet mee dan heb je een nieuwe nodig. Een goede plek om te zoeken is bij mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ja, een kinderloze vrijgezel heeft meer tijd om je te helpen dan een andere overbelaste moeder, maar het is beter (veel beter) dan niets.

In de meeste steden worden verschillende soorten ouder-groepen georganiseerd. Denk aan een borstvoeding café, een mama café of een peuter speel groep. Op zichzelf zijn dat soort plekken al geweldige (en vaak geestelijke gezondheid reddende) uitjes maar als je regelmatig komt loop je vanzelf vrienden op. Vrienden die heel wel stamleden kunnen worden.

Zoek eens op social media of gewoon op Google. Er is vaak meer dan je denkt. Woon jij toch ergens waar het niet is? Mocht je de energie er voor kunnen opbrengen (koffie!) dan kan je altijd een groep beginnen. Als het loopt ben je meteen de queen bee.

Omdat er nogal een leeftijdverschil tussen mijn kinderen zit heb ik twee tijdperken meegemaakt. Toen ik elf jaar geleden aan het avontuur begon stond social media in de kinderschoenen. Het was nog niet de plek waar ouders elkaar vonden en ik kan je vertellen dat dat behoorlijk eenzaam was.

Nu is dat mooi even anders. Op social media en andere digitale forums kan je een bijna instant stam vinden. Kwestie van de groep zoeken die bij je past en veel schattige foto’s posten. (Eindelijk een plek waar ze al die wasbare-luiers-billenfoto’s waarderen!)

Nu hoor ik je al roepen dat een digitale stam niet is wat je nodig hebt. Jij zoekt iemand die je baby vast kan houden of achter je peuter aan kan rennen! Ik ben hier om te zeggen dat dat niet helemaal klopt. Je zoekt namelijk ook iemand om je te begrijpen, om tegenaan te klagen en om raad aan te vragen. Dat kan allemaal heel prima digitaal.

Toch is de beste truc van de online stam de meet-up. Gooi eens op de groep dat je in [stad] woont en zo graag andere ouders wil leren kennen. Stel een speelafspraak of pot-luck voor en presto(!), nieuwe vrienden. (Oké, oké, het is niet zo simpel als dat, maar het werkt wel.)

Dan is er ook nog de stam die eigenlijk geen stam is maar eigenlijk ook wel. De mensen die je inhuurt bijvoorbeeld. Of iemand van een vrijwilligersorganisatie.

Een geweldige ontwikkeling vind ik die oppas-services die momenteel opkomen. Jonge meiden die zichzelf organiseren en zo als oppas beter vindbaar zijn. Ik kan niet in je portemonnee kijken, maar als je af en toe wat over hebt is een oppas een prima besteding. Met wat geluk vindt je er eentje waarmee het klikt en je hebt er een (weliswaar betaald) stamlid bij.

Ook zijn er in Nederland een aantal vrijwilligersorganisaties en groepen (vaak met een levensbeschouwing) die kunnen helpen. Ik heb zelf ooit iemand van Humanitas over de vloer gehad en dat was heel prettig. Mijn moeder is vrijwilliger geweest en heeft zo wat kinderen geholpen met leren lezen. Het is niet verkeerd om om hulp te vragen, ook niet als dat bij een instantie is.

Mocht je het leuk vinden, ik heb eens een Facebook groepje gemaakt. De Dolle Moeders. Niet veel mee gedaan maar het wordt maar eens tijd, denk ik.

Ben jij ook een dolle moeder en wil je andere rare, luide, hippie-moeders in je stam, kom dan eens kijken. Maken we er een gezellige boel van en doen we in de lente een meet-up in het park. Voor je het weet loop je een dolle stam op.

Verder lezen?

Het eerste kind vs het derde kind. Of hoe je een loedermoeder wordt.

Wanneer ouderschap te zwaar wordt.

The post Hoe vind je je stam? appeared first on DolleMoeder.