Moe van mom shaming!
Mom shaming. Ofwel de realiteit waarin moeders een constante, nooit aflatende en zeer schadelijke stroom kritiek over zich heen krijgen. Ik ben er behoorlijk klaar mee. Wat mij betreft houden we er gisteren nog mee op, maar goed, zo simpel zal het wel niet zijn.
Wat is mom shaming?
Nou ja, ik zei het net al. De kritiek, de ongevraagde en onbehulpzame stroom negatieve opmerkingen vaak slecht vermomt als ‘advies’.
Het begint zodra je zwanger bent. “Zou je dat wel eten?” “Dat moet je niet tillen hoor.” en de altijd leuke “Mijn nicht/vriendin/collega kon dat allemaal wel tijdens haar zwangerschap.” Als je overigens dacht dat het alleen in informele kringen gebeurt moet ik je teleurstellen. Allerlei professionals doen vrolijk mee. Het consultatieburo is er zelfs berucht om!
Mom shaming is meer dan vervelend. Ik mocht laatst aan een vader uitleggen dat het eigenlijk heel normaal is dat zijn vrouw niet graag een ‘goede moeder’ genoemd wil worden. We vinden onszelf namelijk nooit goed genoeg. Volgens het aloude principe van reclame is de (negatieve) boodschap zo vaak verhaald dat we het zijn gaan geloven. Al die haat is fijn geïnternaliseerd en vreet ons weg van binnen.
Mom shaming zorgt er voor dat moeders hun grenzen voorbij lopen, niet om hulp durven te vragen en soms zelfs dingen doen waar ze helemaal niet achter staan. (Hun kind alleen laten huilen bijvoorbeeld.) Het is slecht voor kinderen en vernietigend voor moeders en het moet nu snotverdulleme eens klaar zijn!
Waarom doen we het?
Tja, goede vraag. Waarom doen we aan mom shaming? De grote grap van dit ellendige verhaal is dat het voornamelijk moeders zijn die elkaar zo naar behandelen.
Als ik er precies op in wil gaan waarom we zo tegen elkaar doen dan ben ik een feministisch boek aan het schrijven. Even heel kort door de bocht gesteld is het een oude en beproefde methode om een groep klein en afhankelijk te houden. Je zorgt gewoon dat ze elkaar de tent uit vechten. Doen ze het werk nog voor je ook.
Natuurlijk is dit niet een door een slechterik uitgebroed plan. (In een schuilplaats, onder een vulkaan, met poes op schoot en litteken over een oog.) Het gaat om patronen die langzaam ontwikkelen, verborgen zijn in ons sociale gedrag maar een ziek systeem in stand houden.
Weg met mom shaming!
Het stomme van mom shaming is dat we, om er van af te komen, niets anders hoeven te doen dan er mee ophouden. Gewoon inzien dat ongevraagd advies geen advies is. Dat jouw methode waarschijnlijk niet de enige juiste is en zelfs al weet je zeker dat je gelijk hebt, dat andere mensen hun eigen leercurve hebben.
Ik ben er zo klaar mee! Het is vermoeiend en ik ben al moe genoeg! Ik ben het zat, mom shaming is uit de mode, een stomme, oude gewoonte en absoluut onderdeel van het patriarchaat. Klaar nu! Moeders der aarde, verenigt u!
Wat doen we er aan?
Nou ja, stoppen dus. Maar goed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zijn soms zo overtuigd van ons eigen gelijk en van onze rol als redder. Onder elke leuke kinderfoto moet het commentaar dat de gordel van de autostoel niet goed zit, dat dat mutsje af of juist op moet en dat je zo een draagdoek niet knoopt! (Oh ja, dat zijn allemaal voorbeelden van mom shaming. Ik heb het tot mijn spijt wel eens gedaan en jij vast ook.)
Wat je wel kan doen is (zo privé mogelijk) vragen of je advies mag geven…en dan ook “nee” als antwoord accepteren. Wat je kan doen is beseffen dat kinderen echt wel ergens tegen kunnen en niet meteen dood neervallen als ze een snoepje eten. Wat je vooral kan doen is beseffen dat, ook al heb je misschien gelijk, mom shaming niet de manier is om een ander te helpen. Het enige wat we bereiken is dat we andere moeders de grond in boren en hun last nog zwaarder maken.
Hoe je aan de andere kant omgaat met mom shamers heb ik geen goed antwoord op. Negeren kan helpen. Of een leuke standaardzin. “Bedankt voor het advies, ik zal het de aandacht geven die het verdient.”
Verder lezen?
The post Moe van mom shaming! appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
