Ik ben de moeder van een moeilijk kind.
Ik heb een moeilijk kind. Een kind wat anders is dan de anderen, niet binnen de gestelde kaders past en niet braaf de trucjes levert die per leeftijd verwacht worden. Dat is heel zwaar. Een groot deel van mijn chronische stress klachten komt van het hebben van een moeilijk kind. Overigens niet door dat kind zelf hoor, het is zijn omgeving die het zo moeilijk maakt.
De kaders worden smaller.
Toen ik op de basisschool zat kon ik niet bij een raam zitten. Dan raakte ik afgeleid en deed ik mijn werk niet. Ook had ik wat moeite met de rest van de kinderen, ik was te anders. Toen was dat geen probleem. Ik was gewoon een dromer en de docenten deden wat extra hun best om het schoolwerk zo te kaderen dat het interessant voor me was.
Een van mijn kinderen is, net als ik, een dromer en een rebel. Nu heet dat ADHD. Heb ik op zich geen moeite mee hoor. Je mag het noemen zo je wilt en eerlijk gezegd heeft het mij ook geholpen. Ik snap nu beter waarom ik soms overprikkeld raak. Punt is dat de kaders van wat normaal is smaller en smaller worden en hij er ruim buiten valt.
Thuis is er niet veel aan de hand. Ik ken mijn kind, weet waar ik hem een beetje moet helpen en waar hij van opbloeit. Het is pas als de buitenwereld zijn oordeel mag vellen dat de problemen beginnen.
Het oordeel.
Mijn kind wordt hard veroordeeld en ik ook. Dat is iets wat ik niet zag aankomen, dat moeders van een moeilijk kind vrij spel zijn. Iedereen mag jouw opvoedkunsten en plein public in twijfel trekken, de aanname is dat je iets verkeerd doet of toch op z’n minst bijgestuurd dient te worden. Vaders overigens niet. Die worden de hemel in geprezen omdat het ze lukt om af en toe een overleg bij te wonen. Wat overigens stiekem ook geen compliment is maar een belediging naar de betrokkenheid van vaders.
Laatst heb ik een keer het lef gehad om te suggereren dat de prestaties van mijn moeilijke kind mogelijk gehinderd worden door de onbewuste negatieve verwachtingen van zijn docenten en begeleiders. Een stelling die overigens stevig ondersteund wordt door wetenschappelijk onderzoek.
Ik werd getrakteerd op een aantal flink verontwaardigde gezichten en een boze afwijzing. Waarna men wel het lef had om aan mij te vragen of mijn kind niet teveel aan mij gehecht was. Wellicht was dat de oorzaak van het probleem?
Moeders van een moeilijk kind, een kind wat buiten de kaders valt, zijn bij voorbaat veroordeeld. Alles dienen we op tafel te leggen bij bekenden en vreemden om er op afgerekend te worden. Het kan namelijk nooit zo zijn dat het meer ligt aan de kaders die we stellen of de onrealistische verwachtingen die we hebben.
De ouder als de echte expert.
Zodra je een moeilijk kind hebt krijg je te maken met experts. Mensen die doorgeleerd hebben in een of ander pedagogisch vakgebied. In theorie is dat heel prettig. In theorie zijn dat mensen die de op jouw situatie toepasbare delen van hun kennis aan jou overdragen, zodat jij jouw kind beter kan helpen. Tot zover de theorie.
Het probleem is namelijk dat er een expertise over het hoofd wordt gezien, die van de betrokken ouder. Waar je als pedagoog misschien wel duizenden studie uren hebt gespendeerd aan het leren over kinderen in zijn algemeenheid zit de gemiddelde betrokken ouder daar in het eerste levensjaar van hun kind ruim overheen waar het hun kroost betreft. Beter gezegd, de expert weet van gemiddelde kinderen maar de ouders weten meer van hun eigen kind.
Helaas worden ouders meestal behandeld als naïeve, simpele geesten die nog net geschikt zijn om er naast te zitten als er huiswerk gemaakt dient te worden.
Niemand kent mijn kind beter dan ik. Advies is fijn, er zijn zat trucjes waar ik nog niet van gehoord heb, zat stukjes kennis die bij mij ontbreken, maar alleen ik weet echt hoe dat toepasbaar is op mijn moeilijke kind.
Lief moeilijk kind.
Ik wil nu even tegen jou praten, want liefje, op een dag zal je dit wel lezen en weten dat het over jou gaat. Eigenlijk gaat het zelfs over meer dan alleen jij, dit gaat over alle geweldige dromers die ooit als moeilijk zijn aangemerkt.
Lieve dromer, ik hou van je maar dat weet je allang. Het spijt me dat ik je niet altijd kon beschermen tegen de oordelen die je over je heen kreeg. Ze zijn niet meer waard dan het papier waarop ze stonden of de adem waarmee ze zijn uitgesproken.
Deze wereld heeft al genoeg mensen die een toets kunnen maken, al genoeg mensen om rapporten te schrijven. Wat we nodig hebben zijn mensen zoals jij, de dromers. Je was nooit moeilijk, niet voor mij. Het waren altijd de anderen die moeilijk deden.
De wereld is nu van jou, voor jou. Het is aan de dromers om er iets mooiers van te maken dan wij deden.
Verder lezen?
The post Ik ben de moeder van een moeilijk kind. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
