Voordat we verder gaan wil ik een beetje opruimen. Afval buitenzetten enzo. Een paar vervelende mythes rondom seksueel misbruik.

Statistisch gezien kan je iemand die verteld over misbruik gewoon geloven. Het is heel, heel zeldzaam dat daar over gelogen wordt. Ja echt.

Vrouwen die spijt hebben van seks gaan er niet meer aandacht op vestigen door te roepen dat het verkrachting was. In de heel , heel zeldzame gevallen waar dat wel gebeurt gaat het meestal om jonge meiden die door hun ouders vrijwel gedwongen worden om het verkrachting te noemen. Als we dat erg vinden kunnen we beter werken aan een wereld waarin jonge vrouwen niet meer seksueel onderdrukt worden.

Nee, het is niet verwarrend of iemand nu wel of geen seks wil. Dat is het echt nooit. Waarom? Omdat alles wat geen enthousiast ja is, als een nee mag worden opgevat. Consent is duidelijk of afwezig.

Daders zijn niet zielig. Het is geheel juist om iemand te veroordelen voor iets wat jaren geleden is gebeurt en misschien maar een kwartier duurde. Stel dat het om een moord ging? Zijn we dan ook zo tolerant?

Mannen of mensen met een penis kunnen ook verkracht of misbruikt worden. Die onzin dat mannen altijd willen en dat een erectie consent betekend moet nu maar eens klaar zijn!

Als iemand je vertelt over seksueel misbruik, als je er over leest of het ergens hoort, dan kan je het slachtoffer gewoon geloven. Ja echt. Zonder reservering. Ik ga namelijk vanuit de aanname dat jij geen rechter bent. Bewijslast is onderdeel van het juridisch proces en wij zijn dat niet. Jij en ik zijn gewoon mensen en onze taak is het om onze medemens te steunen. Dat mag van mij best onvoorwaardelijk zijn, of in ieder geval tot het tegendeel bewezen is.

We lijken zo bang om iemand te geloven die liegt. Of beter gezegd, we lijken zo bang om een vrouw te geloven die zegt dat ze te maken heeft gehad met seksueel geweld. Als je collega verteld dat ie aangereden is stuur je gewoon een bloemetje. Opvallend, hoe dat werkt.

Stel nou hè, stel dat je per ongeluk iemand hebt gelooft die achteraf toch niet helemaal eerlijk was. Dat jij zo heel toevallig te maken had met die zeer zeldzame vrouw die een valse beschuldiging maakte. Is dat dan heel erg? Dat je haar een knuffel gaf die ze niet verdiende? Ben je iets anders kwijt dat een beetje tijd?

Aan de andere kant, kijk eens wat er nu gebeurt. De vrouwen die nu hun verhaal vertellen zijn per definitie verdacht. We beschadigen het overgrote merendeel van slachtoffers omdat we niet per ongeluk sympathie willen tonen naar iemand die liegt. Oh, en voordat je het vraagt, het hele “eerst bewijs zien dan geloven” is beschadigend en niet neutraal.

Dat is het argument wat keer op keer gebruikt wordt. Dat het leven van een of andere arme man door een valse beschuldiging overhoop gehaald wordt. Om dat te voorkomen halen we het leven van iedere vrouw die het lef heeft om over haar misbruik te vertellen overhoop. Om het maar even hard te stellen; schijnbaar vinden wij het leven van een vrouw een stuk minder waard dan dat van een man, zelfs als hij zeer waarschijnlijk een verkrachter is. Leuk wel.

Maar goed, dat is eigenlijk niet het punt wat ik hier wil maken. Hoe ga je nu om met iemand die beschuldigd is van seksueel misbruik? Want als we de slachtoffers zonder bewijs geloven, veroordelen we dan ook iemand zonder datzelfde bewijs?

Hier wil ik nogmaals herhalen dat jij en ik geen rechters zijn. (Mocht ik een rechter in mijn lezerspubliek hebben. Ten eerste; hoi! Leuk dat je meeleest. Ten tweede, ik heb zo een stukje speciaal voor jou en je juridische collega’s. Even geduld.) Bewijslast is iets waar wij gewoon niet mee te maken hebben.

Natuurlijk kunnen wij (het publiek) iemand aan de (digitale) schandpaal nagelen. Dat is voor een onschuldig iemand heel naar. Ik heb hier een oplossing voor. Het is echt zo simpel dat het gewoon briljant is. Komt ie: we negeren de dader.

Stel nu dat we onze energie richten op het ondersteunen van slachtoffers en de dader gewoon negeren. Geen schandpaal, geen oordeel, gewoon niets. Dan kunnen we rustig wachten tot het hele juridische gedoe dat ding doet met bewijs en zo. Mocht daar dan uitkomen dat de dader inderdaad een dader is, dan kunnen we alsnog onze gang gaan.

Ik zei toch dat ik een stukje voor jullie had. Hoe moet dat dan als je wel onderdeel bent van het juridisch proces? Politie zoekt bewijs. Dat kan heel beleefd. Ook in uniform verlies je niets als je een slachtoffer sympathie toont en serieus neemt. Een rechter heeft het moeilijker, maar we snappen allemaal wel dat die geen knuffels uitdeelt. Neutraal is hier het toverwoord.

Weet je nog die cijfers over valse aangiftes? Een deel daarvan zijn mensen die door politieagenten zo naar zijn behandeld dat ze liever zeggen dat het seksueel misbruik toch niet waar was, dan dat ze doorgaan met het ellendige proces van aangifte doen.

Stel je nu eens voor dat het hele juridische systeem het slachtoffer èn de dader gewoon met menswaardig respect behandelt. Dat naar alle verhalen gewoon geluisterd wordt, iedereen een kopje thee krijgt en er met een empathische houding naar bewijs gezocht wordt. Het enige wat er dan gebeurt is dat daders regelmatig een kopje thee krijgen en daar kan ik best mee leven.

Verder lezen?

#MeToo

Seksuele intimidatie; wat is het en hoe vaak komt het voor?

Consent is meer dan de afwezigheid van “nee”.

The post Oordelen in het #Metoo tijdperk, wie moet je geloven bij seksueel misbruik? appeared first on DolleMoeder.