Ik ben de moeder van een wild kind.
Mijn dochter is een wild kind, zo’n echte. Totaal ongetemd, haren door de war, rare kleding aan en een ijzeren wil. Mijn prachtige, vrije, dochter.
Wat is een wild kind?
Sommige kinderen zijn zo, gewoon geboren denk ik. Niet alle, ik ben ook de trotse moeder van een tam kind. Oké, een voornamelijk tam kind. Hij wil er graag bij passen en zo. De jongste is niet zo, die is wild, losgeslagen en groeit op voor galg en rad. Ben ik nog blij mee ook.
Wilde kinderen kan je best temmen hoor, worden ze niet gelukkig van en de ouders eigenlijk ook niet. Het lukt namelijk meestal niet zo goed, dat temmen. Oh, en je krijgt er ongelukkige kindjes van. Iets met niet jezelf kunnen zijn en zo. Dus laat ik mijn dochter maar wild.
Wilde kinderen herken je makkelijk. Ze zijn luid, aanwezig en dragen de meest vreemde klerencombinaties. Het ongetemde kind is meestal ergens bovenop te vinden, of juist er onder. In ieder geval niet netjes er in, waar het hoort. Ook kan je ze herkennen aan het geluid. Zang, gegil of eindeloze spraakwatervallen. Wilde kinderen zijn niet vaak stil.
Waarom zijn sommige kinderen wild?
Tja, omdat dat eigenlijk zo hoort. Een deel van de kinderen wordt zo geboren. Het zijn de ontdekkers, de dromers, de katalysators.
Elke samenleving heeft verschillende mensen nodig die verschillende rollen vervullen. Het stille kind, het brave kind en zelfs het norse kind hebben zo ook hun functie. Die worden later de denkers, de uitvoerders en de uitdagers. Kortweg; als we allemaal hetzelfde zijn komen we nergens.
Beetje jammer alleen dat we een maatschappij hebben gecreëerd waarin de wilde kinderen niet echt welkom meer zijn. Waarin we ze gaan temmen, hun haren kammen en ze in nette kleren proppen.
Mijn andere wilde kind.
Eigenlijk ben ik de moeder van twee wilde kinderen. Mijn eerste was ook prachtig en vrij. Prachtig is hij nog steeds hoor, alleen de vrijheid is er af, hij is zijn wildheid kwijt.
Ik wist niet beter, het was jaren geleden en een andere tijd. Dit soort blogs, de groepen op social media en alle kennis die dat meebrengt bestonden nog niet. Dus bracht ik mijn eerste wilde kind naar school. Op school mag je niet wild zijn, mogen je haren niet wapperen in de wind. Op school moet je stilzitten en opletten.
Mijn arme, wilde, jongen brak. Nu is hij een moeilijk kind. Een kind waar we over vergaderen en dan uitgebreid bespreken wat er allemaal verkeerd gaat. Hij krijgt zelfs medicatie nu, pillen om hem van zijn laatste beetje wildheid af te helpen.
Lieve mensen met een oordeel.
Ik weet dat je het niets vindt als mijn dochter door de supermarkt rent. Ik weet dat je mij veroordeeld als ze luid is waar jij vindt dat ze stil moet zijn. Je kijkt boos als ze langs dendert en soms kom je mij zelfs vertellen wat er allemaal mis is.
Natuurlijk corrigeer ik haar als ze zichzelf of anderen in gevaar brengt, natuurlijk leer ik haar dat sommige plekken regels hebben. Wat ik niet ga doen is haar breken, haar temmen. Niet voor jouw gemak en zeker niet voor het mijne.
Verder lezen:
The post Ik ben de moeder van een wild kind. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
