Sorry. Het was sterker dan mij. Beetje fotograaf humor. Schoot er zomaar uit. (En op papier.) (Oké, nu ben ik echt klaar, beloofd!) Waar ik het echt over wil hebben is de mentale en sociale groei van je kind. Iets waar we tegenwoordig als goede ouders heul strak bovenop dienen te zitten. Want als je ook maar een beetje achterloopt dan is dat natuurlijk vreselijk en komt het consultatieburo , de huisarts en de minister president bij je langs om je een boze preek te geven.

De ontwikkeling van je kind is eigenlijk een verzamelterm voor de mentale, fysieke en sociale vaardigheden die ze nodig hebben om in onze maatschappij te functioneren. Van zelf aankleden tot weerbaar zijn en alles er tussen in.

Baby’s worden geboren met een aantal van die vaardigheden. Ja, echt. Baby’s zijn namelijk ontzettend sociaal. Maar goed, daar kunnen we natuurlijk niet op blijven rusten, die ontwikkeling moet verder! Een baby wordt vanzelf groter en daar vinden we allerlei mijlpalen bij horen. Hoe zorg je er nu voor dat je kind die moeiteloos haalt? En dan het liefst een beetje sneller en een beetje beter dan de rest. Gemiddeld is niet goed genoeg.

Ja, je krijgt straks echt serieuze tips. Beloofd. Maar eerst even Dolle Moeder stijl. Moet het echt allemaal nu? Is het zo erg als jouw kleintje nog geen veters strikt, alleen slaapt of niet de populairste van de klas is?

Sta eens stil bij het nut van al dat geduw en getrek. Het is namelijk behoorlijk vervelend voor een kind om constant de boodschap te krijgen dat ze het niet goed genoeg doen. Overigens doen ze dat meestal wel, dat goed genoeg zijn. Vrijwel alle kinderen willen functionele volwassenen worden. Daar hoeven we ze niet toe te dwingen, anders zou dat hele evolutie ding niet werken. Wij als soort worden geboren met een drang naar zelfstandigheid. Het komt eigenlijk altijd wel vanzelf.

Punt is dat we er allerlei tabelletjes aan hebben vastgeplakt. We zijn als soort namelijk ook een beetje competitief. Dat is handig, dan heb je namelijk de wil om dingen beter te doen en dat heet dan weer vooruitgang. Ik wil wel voorstellen om die competitie bij wetenschap en zo te houden, of bij sport maar liever niet bij het opvoeden. Dat is namelijk geen wedstrijd.

Oké, je probeert het los te laten maar het gaat niet. Er is iets aan de hand en je moet aan de slag. Je kleine moet iets leren, van jou, van de juf of om een of andere dringende reden. Hoe help je dan?

Misschien wil je dat je kind weerbaar wordt, of meer zelfstandig. Of dat die enorme emotionele buien wat minder worden. Dat zijn allemaal prima wensen voor je kroost. Punt is dat ouders vaak heel direct gaan leren.

Weerbaar? Dan zijn er ouders die lelijk gaan doen en daar heb ik een mening over. Je bent er niet om je kind te ‘harden’. Jij hoort de veilige haven te zijn.

Zelfstandig? Lijkt een kwestie van gewoon ophouden met dingen voor je kind doen. Laat ze zich maar zelf aankleden en zo. Hoewel het belangrijk is om je kind de kans te geven die dingen zelf te doen (dus niet helikopteren) werkt het averechts om een kind wat roept het niet te kunnen toch te dwingen.

Boze buien? Die zijn behoorlijk lastig. Wat absoluut niet helpt is tegen een overstuur kind gaan roepen dat ie niet overstuur moet zijn. Iets met goed voorbeeld en goed volgen.

Zo gaat het ook voor vriendjes maken, zelf gaan slapen, veters strikken, enz enz. De directe route om te leren werkt bijna nooit. Beter is het om het thema er onder te vinden.

We zitten bij de ontwikkeling van kinderen heel erg bovenop het gedrag, veters strikken bijvoorbeeld, maar daaronder zit een thema. Zelfvertrouwen. Het gevoel dat je dat strikken kan of in ieder geval kan leren. Eigenwaarde is ook zo’n leuke, heb je nodig bij het maken van vriendjes en bij weerbaar zijn. Rust is ook een goede, net als emotionele controle.

Alleen werken aan het uiterlijke gedrag is een beetje symptoombestrijding. Je leert een kind misschien wel dat ze niet zo moet gillen maar niet wat ze dan wel met haar emoties aan moet.

Thema’s zijn ook eigenlijk veel leuker om aan te werken. Komt omdat ze neutraal zijn en niet negatief. In plaats van frustrerende ‘lessen’ waarbij jij weigert je kind aan te kleden kan je samen kijken hoe je dat zelfvertrouwen wat kan opkrikken.

Hier komt wat creativiteit bij kijken. Als je die thema’s dan hebt gevonden, wat doe je er vervolgens mee?

Soms is het genoeg om je er bewust van te zijn. Ja echt. Dat kan heel veel veranderen. Komt door hoe je je kind ziet en wat je uitstraalt. De gedachte dat dat rotkind nog te lui is om zijn eigen veters te strikken is iets heel anders dan het gevoel dat je kind nog niet genoeg zelfvertrouwen heeft om zo iets moeilijks te proberen.

Bewust zijn helpt ook enorm met de “Gisteren kon je het wel!”frustratie. Als je beseft dat zelfvertrouwen een gevoel is wat van dag tot dag kan verschillen dan snap je dat de vaardigheden die daar aan vast hangen ook fluctueren.

Is bewustzijn niet genoeg dan zijn er trucjes. Bijna overal is wel een boekje voor. Kijk eens hier en hier bijvoorbeeld. Die zijn geweldig!

Eigenwaarde en zelfvertrouwen groeien door succes ervaringen. Daarom werkt het dwingen juist zo averechts. Laat die veters voor wat ze zijn en ga een puzzel maken die wel lukt. Verzin een leuk rijmpje over hoe geweldig jullie samen zijn wat je elke ochtend op kan zeggen. Doe zo’n leuk in de spiegel praat ding!

Vergeet ook niet om het goede voorbeeld te geven. Praat eens over je eigen emoties en wat je daarmee deed. Niet heel beladen maar gewoon als dagelijks verhaal aan de eettafel. (“Ik was vandaag zo gefrustreerd! Het ging gelukkig weg toen ik even een rondje ging lopen”)

Doe, waar je kind bij is, iets wat jij moeilijk vindt, leer iets nieuws en laat zien dat je doorzet. Bijkomend voordeel is dat je na een tijdje Spaans spreekt. (Of kan pottenbakken.)

Als uitsmijter komt meteen de moeilijkste. Ben ik lekker expres niet mee begonnen want anders wordt je boos en lees je mijn artikel niet meer. (Ja, of je kent me langer dan vandaag en weet dat ik behoorlijk confronterend kan zijn.)

Die thema’s in de ontwikkeling hé. Als je die nu uitgevroet hebt, kijk dan ook eens naar jezelf. Wat betekent dat thema voor jou? Hoe zit het in jouw leven met het zelfvertrouwen, de rust, de eigenwaarde of de emoties?

Heel vaak (en ik bedoel echt heel vaak) zijn kinderen dit soort thema’s aan het spiegelen. Ligt het eigenlijk bij een ouder. Meestal degene die het meest last heeft van het gedrag van het kind.

De makkelijkste winst die je kan maken is zelf aan de slag gaan met je eigen ontwikkeling. Ja, echt, het gebeurt zo vaak! Dacht jij dat je kind compleet mislukt was, ben je het zelf! (Oké, oké, dat is een geintje, er is niemand mislukt, jij niet en je nageslacht niet. Iets met menselijk zijn.)

Weet je wie je er ook mee kan helpen? Een kindercoach. Dat zijn best hele gave mensen. Die hebben honderden trucjes om je kind én jou door die ontwikkeling heen te helpen en het is nog leuk ook! Spelenderwijs therapie doen. Jij blij, kind blij kindercoach blij want cliënten hebben is goed voor de praktijk.

Klinkt een beetje als reclame hé. Is het ook, schaamteloos. Ik heb namelijk een leuk nieuwtje.

Begin September opent Dolle Moeder kindercoaching de deuren! Ja, ik dus. Ik ben nu een kindercoach. Gezinnen helpen is altijd al een passie van me geweest, zie de voornamelijke onderwerpen in mijn blog. Ik werd zo vaak benaderd door ouders met specifieke hulpvragen dat het hoog tijd werd om er iets mee te doen.

Binnenkort een blogje geheel gewijd aan dat kindercoach gebeuren en hoe ik jouw kind kan helpen met die verotte ontwikkeling, maar bij deze alvast het nieuwtje. Ben je meteen weer op de hoogte.

Verder lezen?

Het verschil tussen luisteren en gehoorzamen.

Wie heeft er een hechtingsprobleem?

The post Wat is die ontwikkeling en hoe kan ik mijn kind daarbij helpen? appeared first on DolleMoeder.