Je eigen welzijn vs je kinderen; voor wie kies je?
Ken je dat, zo’n situatie waarin een moeder wordt aangemoedigd om toch maar voor “je eigen welzijn” te kiezen? Dat irriteert me mateloos! Overigens niet omdat moeders geen tijd voor hunzelf verdienen, dat doen ze namelijk wel.
Even wat voorbeelden: Dat een oververmoeide moeder wordt gezegd dat ze nu maar moet stoppen met borstvoeding omdat ze dan meer rust heeft. (Wat niet eens waar is!) Of dat het nu maar tijd is om je kindje te slaaptrainen zodat een wanhopige vrouw wat langer kan tukken. (Nogmaals, niets eens waar, ik zie een patroon hier.) Ik kan zo nog een hele hoop andere voorbeelden verzinnen. Moeder en kind worden als tegenstanders gezien, zij of ik, zwart of wit. Dat is wat mij zo irriteert!
Maar goed, behoeftes, die hebben we allemaal. Dat heeft te maken met dat eigen welzijn. Eerst die behoeften maar eens op een rij.
Het welzijn van je kind.
Kinderen hebben vooral nabijheid nodig, zeker hele jonge kindjes. Een ouder om te knuffelen, borsten om uit te drinken en af toe een schone luier. Punt is dat die nabijheid een 24/7 dingetje is. Met een hele kleine baby is dat meestal wel te doen (in de draagdoek) maar een dreumes of peuter is lastiger mee te nemen.
Wij zijn sociale dieren, groepsdieren. Het is helemaal niet de bedoeling dat we vaak alleen zijn, zeker onze jongen niet. In een groep kunnen we de last delen en kan moeder ook nog even rustig wassen of zo. Dat we de groep kwijt zijn betekend niet dat onze instinctieve behoeften anders zijn geworden.
Je eigen welzijn.
Als volwassene zijn je emotionele behoeften wat ingewikkelder geworden. Veruit de meeste mensen willen nog steeds in nabijheid van anderen zijn. Zonder geliefden worden we eenzaam. Maar daarnaast hebben we ook waardering, een doel, nuttige tijdsbesteding en nog veel meer nodig.
Rust, ook nog zo’n behoefte. Of beter beschreven, niet overbelast worden. Dat is best belangrijk voor je eigen welzijn. Punt is, wat ik hierboven al zei, we proberen een taak (kinderen opvoeden) in ons eentje te doen die ooit voor een groep ontworpen is. Dat gaat geheid fout.
Op de verkeerde schouders.
Komt het punt waarop ik me ga irriteren. Als zo’n moeder dan enigszins voorspelbaar instort krijgt ze te horen dat ze “voor haar eigen welzijn” het kind nu streng moet aanpakken. Borsten op slot, kinderkamer dicht en gaan met die banaan. Er is lang genoeg toegegeven aan de kleine, nu dient de moeder aan de beurt te zijn. (In de idiote veronderstelling dat de aangedragen oplossingen überhaupt nut hebben, wat ze, spoiler, niet doen!)
Zo wordt een gebrek van de maatschappij weer eens op de schouders van vrouwen gedumpt. Gebeurt wel vaker, heel vervelend patroon waar we wat mij betreft nu wel eens klaar mee mogen zijn.
Hoe idioot is het wel niet! Dat je iemand veel te veel werk geeft en je, als het onvermijdelijk fout gaat, ook nog eens de schuld legt bij degene die keihard heeft lopen rennen om aan die belachelijke eisen te voldoen. Oh, overigens ook nog onder een barrage van kritiek en passief agressief ‘advies’. En je dan afvragen waarom zoveel ouders in een burn-out zitten!
De derde optie.
Moeder en kind staan niet tegenover elkaar. Ze zijn geen tegenstanders en hun welzijn is, hoe kan het ook anders, met elkaar verbonden. Als in, ze zijn samen gelukkig of samen ongelukkig. In dat tweede geval moeten we het paar niet scheiden, maar de derde optie kiezen.
Het is vrijwel nooit zo zwart of wit als het gesteld wordt. Wel is het moeilijk om verder te kijken dan de oplossingen die constant aangedragen worden. Door al het ‘advies’ kom je zelf in zo’n of/of mindset. De eerste stap is om daar uit te komen.
De derde optie vinden vereist creativiteit en dat is moeilijk als je moe en overbelast in een hoekje wordt gedreven. Oh, en hulp. Dat is ook zo’n derde optie ding. Hulp.
Weet je nog dat ik hierboven vertelde over die stam ? Die zou normaal helpen. Daarom zijn zo ontzettend veel van die opvoedproblemen op te lossen met een helpende hand. Iemand die elke vrijdagochtend met je kind naar de speeltuin gaat, iemand die je ramen komt wassen of soms gewoon iemand die naar je luistert zonder oordeel.
We krijgen de constante en schadelijke boodschap mee dat we het allemaal alleen moeten doen. Dat hulp vragen een teken van zwakte is. Dat is het niet!
Andere derde opties.
Wat de derde optie is, is voor iedereen heel persoonlijk. Ik kan hier geen stroomschema geven (dat zou leuk zijn) maar wel inspiratie. Naast hulp kunnen derde opties zijn:
Een groter bed. (Zodat je wat minder vaak een voet in je neus hebt.)
Andere medicatie. (Er is vrijwel altijd een manier om medicatie met borstvoeding te combineren.)
Vroeger naar bed. (Slaap is soms belangrijker dan iets afmaken.)
Bedtijd loslaten. (Minder structuur is soms juist goed.)
Vitamine D. (Ja, voor jou. Het zal je verbazen hoe veel mensen een gebrek hebben.)
Een speciale pyjama met toverkracht. (Of monsterspray, of een toversteen.)
Draagdoeken! (Waarom worden die niet gratis uitgedeeld na een bevalling?)
Een nieuwe mindset. (Dit is niet voor altijd. Het gaat over.)
Verder lezen?
The post Je eigen welzijn vs je kinderen; voor wie kies je? appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
