Ik doe meestal mijn best om niet al te veroordelend in het leven te staan. Je kent het verhaal van een ander niet en je weet niet waarom ze iets doen.

Toch heb ik wel een paar pet peeves waar ik zo nu en dan stiekem best fijn over kan oordelen. Te oude kinderen in een buggy is er daar èèn van, maar niet  waar ik het nu over wil hebben.

Laatst gebeurde het weer. Ik was met mijn dochter op stap, zo’n plek waar kinderen kunnen spelen en ouders thee en koffie kunnen drinken. Toen hoorde ik het: “mamma moet nog even centjes betalen.”

Uuuuuggghhhh, aaaarrrrrr, bahbahbahbah. Nagels over een schoolbord voor mij.

Het kind waar tegen gesproken wordt was ergens tussen de twee en basisschool leeftijd. De moeder ergens middelbare leeftijd, geen idee of dat relevant is. Wat die moeder deed is iets wat we allemaal wel kennen, waar we ons misschien allemaal wel eens schuldig aan maken en iets waar ik een grondige hekel aan heb.

Kindertaal.

Het idee dat je je woorden en zinsstructuur moet  versimpelen anders snapt je kind je niet. Heb je al door dat ik het daar niet mee eens ben?

Even iets anders. Toen Lilly een maand of tien oud was vroeg ik haar eens of ze de prullenbak dicht kon doen. Ze had hem immers zelf open gedaan. Dat vroeg ik op dezelfde manier waarop ik het aan een volwassene zou vragen. Gewoon, met de woorden “wil” en “je” en “de prullenbak” en “dichtdoen”.

En wat denk je, ze draait zich om en doet de prullenbak dicht.

Vandaag was ik met diezelfde dochter en een leeftijdsgenootje van haar op stap. Wat mij opviel is dat dat leeftijdsgenootje echt wel beter praat dan mijn dochter. Vind ik niet verrassend en ook niet erg. Al mijn kinderen praten wat langzaam in het begin. Om maar even aan te geven dat mijn dochter echt geen taalkundig wonder is.

Punt van dit verhaal is dat kleine kinderen vaak veel meer taal begrijpen dan ze kunnen vertellen. Het irriteert me eigenlijk behoorlijk als die kinderen dan zo simpel benaderd worden. Alsof ze dom zijn.

En ik snap ook echt wel dat die moeder van de centjes het niet verkeerd bedoelt. Vast een heel lief mens. Die haar dochter hartstikke slim vind. Punt is dat wij als volledige samenleving kinderen als minder zien, niet gelijkwaardig aan volwassenen. Dat merk je dus onder andere in de manier waarop we tegen ze praten. Ooit de gelijkenissen opgemerkt in hoe we tegen dieren praten?

Even voor de volledigheid. Ik ben er ook wel eens schuldig aan hè. Het zit nu eenmaal diep in onze gebruiken verankerd.

Er zijn culturen waar kinderen anders worden gezien. Niet als klein, kwetsbaar en onaf, maar als sterke en emotioneel volwaardige leden van de groep. Die mensen praten eigenlijk heel normaal met hun kinderen. Nu kon ik geen onderzoek of bron vinden, maar ik heb zo het sterke vermoeden dat die kinderen qua taal veel beter leren dan de onze.

Daarbij gaat het mij niet eens om hoe snel taal geleerd wordt. Punt is dat je met die tutteltaal nogal een boodschap meegeeft. Je zegt het kind eigenlijk dat ze minder is, niet hetzelfde als de mensen tegen wie je wel normaal praat. Nog een punt is dat als je zo’n boodschap vaak genoeg herhaalt, een ander dat gaat geloven. (Dat is precies hoe reclame werkt).

Ik doe bewust moeite om normaal tegen mijn kinderen te praten. Dat lukt best aardig en ze praten toch wel heel leuk terug.

Laatste, kleine, zijspoor.  Ik zie overigens wel verschil tussen familiewoorden en kindertaal. Zo noemt Lilly Sesamstraat (waar ze gek op is) nu “JaJa” en dat nemen wij over. Hartstikke schattig natuurlijk.

Verschil is dat het hier vanuit het kind komt. Het is geen boodschap die ik haar opleg, ik ga mee in haar wereld. Klein verschil, groot effect.

Maar goed, nu moet ik even mijn kop thee betalen, met mijn pinpas, niet met centjes.

The post Kindertaal appeared first on DolleMoeder.