Ergens rond het jaar 2010 ben ik depressief geweest. En omdat ik nooit iets half doe was ik dan ook maar meteen echt kneiterdepressief. Om even aan te geven; ik was er van overtuigd dat ik nog een half jaar te leven had en dat vond ik eigenlijk wel een opluchting. Als moeder van (toen nog) twee jonge kinderen ben je dan echt heel ver weg.

2010 Is een hele tijd geleden. Het is een tijdje heel goed met me gegaan, maar het gaat de laatste tijd een stuk minder. In het kader van eerlijkheid…ik heb dus nu een burn out.

Geen paniek, ik ben ok. Gek genoeg brengt de depressie van ooit dit in perspectief. Hoe klote ik me nu ook voel, het is niet zo erg als toen en dat heb ik ook overleefd.

Toch denk ik de laatste tijd veel na over 2010 en de tijd daarna. Ik ben er uit gekomen, maar hoe ook al weer? En gaan die trucjes me nu ook helpen?

In dit stuk wil ik de uitgang die ik vond met jullie delen. Misschien vooral voor mijzelf, misschien ook wel omdat ik weet dat er nog mensen rondlopen in het donker.  Punt is alleen, dit was mijn uitgang, mijn genezing. Die van jou kan er heel anders uitzien. Maar jouw verhaal kan ik niet vertellen, het mijne wel.

Ik zocht hulp. De professionele soort. Het ellendige van depressief zijn is dat een geliefde je niet kan helpen. Het is teveel en depressies zijn ook nog eens besmettelijk.

Hulp zoeken was niet makkelijk. Het was zelfs gevaarlijk moeilijk. Ik kwam op wachtlijsten, werd afgewezen en kwam in eerste instantie bij een behandelaar die totaal niet geschikt voor mij was. Ik zal nooit snappen waarom we zo omgaan met mensen die doodziek zijn. Kan je je voorstellen dat je met kanker niet terecht kan bij een ziekenhuis?

Toen ik eenmaal een goede behandelaar had gevonden werd ik aan de antidepressiva gezet. Dat was niet leuk en niet makkelijk, maar voor mij wel nodig. Het is niet voor iedereen en de bijwerkingen zijn echt flink klote, maar die rotpillen hebben me wel gered.

Komt wel een heel venijnig puntje bij kijken. Het duurt gemiddeld vier weken voordat antidepressiva gaan werken…en in die weken wordt de depressie vaak erger.

….het was erg….het was echt heel erg….

Mijn moeder maakte met mijn vrienden een rooster zodat ik nooit alleen was. Zo erg was het.

Tot op een dag het licht aanging. Ineens, zomaar. Ik stond op en was ok. Nou ja, een soort van ok. Je goed voelen van pillen is niet echt goed, het is een suikerspin. Lekker, zoet, maar chemisch en nep en niet fijn voor elke dag. Maar alles, alles was beter dan in het donker zitten.

Ik kon een therapie sessie doorkomen zonder de hele tijd te huilen. Ik voelde me niet meer zo vreselijk dood van binnen. Ik was er weer.

Toch is dit niet de uitweg waar ik het over had. Die is veel langer, duurde jaren, en had niets te maken met pillen. De antidepressiva waren pijnstillers waardoor ik kon functioneren. Maar daar onder was nog steeds de duisternis.

Het grote gevaar van de huidige behandelingen is dat ze vaak hier stoppen. Pilletje er in en het poppetje loopt weer. Dat is niet ok, je bent er nog niet, nog lang niet.

Ik ging hardlopen. Buiten, alleen. Kleine stukjes eerst. Op het strand want dat was vlakbij werk toen.

Voelen dat ik beter werd, langer kon rennen, was enorm helend. Een lichamelijke metafoor voor het helen van mijn geest.

Ik kocht echte hardloopschoenen en merkte hoe belangrijk die zijn. Ik maakte voor het eerst een runners high mee. Liep ik daar, in de herfst, in een bos, armen wijd, voor het eerst sinds heel lang echt gelukkig.

Door het hardlopen kon ik stoppen met de medicatie, wat wel heel fijn was. Een van de bijwerkingen is het vermogen verliezen om een orgasme te hebben. Dat was…frustrerend…om het zachtjes te zeggen.

Jarenlang heb ik drie a vier keer per week een flink stuk gehobbeld. Niet dat ik er goed in ben hoor. Daar gaat het ook niet om. Aan mijn kinderen heb ik altijd verteld dat ik een wedstrijd loop niet met anderen, maar met mijzelf. Dat ik win als ik het volhoud, of zelfs beter doe dan de vorige keer.

Ja echt…zonnebank. Fantaseer even met me mee: je ligt, in een prachtig schone omgeving, met fijne muziek, ongeveer 20 minuten niets te doen terwijl je lijf een enorme boost vitamine D aanmaakt. Oh, en je krijgt achteraf complimenten. Het werkt.

Ik bedoel, je moet niet elke dag gaan, het zijn de jaren 90 niet meer. Maar een paar keer per maand is wel heel fijn.

Therapie, pillen, rennen en een hoogtezon hebben heel, heel veel verschil gemaakt. Toch heb ik nog jaren rond gelopen met het plan om niet verder te leven dan 65. Ik was niet meer zo vreselijk ongelukkig, maar doodgaan leek me toch een heerlijke opluchting. Het was mijn pensioenplan, zeg maar. Dan zijn de kinderen groot en mag ik eindelijk voor mijzelf kiezen.

Ik kan je niet precies zeggen wanneer dat plan is verdwenen. Na een jaar of drie, vier, was het weg.

De huidige geestelijke gezondheidszorg lijkt heel erg gefocust op de korte termijn. Je hebt een probleem, krijgt een diagnose en met hoogstens een sessie of 12 wordt je geacht weer beter te zijn.

Zo werkt het niet. In ieder geval niet voor mij. De weg terug was lang, jarenlang. Ik weet nog dat ik tijdens het dieptepunt echt alle hoop, zelfs alle wil, om beter te worden kwijt was. Ik hield vol, met de vreemde, cynische, gedachte dat aangezien iedereen zei dat het beter zou gaan, het wel lullig was als ik zou opgeven en dan zou blijken dat ze gelijk hadden. (Geen idee hoe dat dan had moeten blijken hoor, maar goed, logica is geen onderdeel van een depressie)

Als je dit leest, en als je er nog middenin zit. Hou vol. Je hoeft het niet te geloven, je hoeft het niet eens te willen. Hou gewoon toch maar vol. Gewoon omdat.

De foto bovenaan dit stuk heb ik geschoten tijdens mijn depressie. Een visuele uitwerking van hoe ik me voelde op dat moment. Ik verdween.

The post Een uitweg uit depressie appeared first on DolleMoeder.