Even een voorbeeld. (Uiteraard de reden waarom ik vandaag zo pissig ben.) Een vriendin van mij heeft het niet altijd makkelijk met haar dochter. Niets wat enorm uit de hand loopt, gewoon een kind met wat uitdagingen en ouders met hun handen in het haar. Dus wat doe je als verantwoorde ouder? Dan schakel je hulp in, het wordt immers zat aangeboden. Via de gemeente of de huisarts zit je zo tegenover een professionele opvoedhulp die je, in theorie dan, steun kan bieden bij dat hele opvoeding gedoe.

Terug naar het voorbeeld. Deze vriendin heeft het toevallig niet altijd makkelijk gehad. Ze heeft zich met enorme kracht losgemaakt van een moeilijke jeugd. Ze is een geweldig voorbeeld van een succesverhaal en dat heeft ze toch echt zelf gedaan. Maar ja, nu heeft ze een vraag wat betreft de opvoeding van haar kind en daar gaat het mis. Zie je, ze is niet perfect en moeders worden geacht dat wel te zijn. Dus nu heeft ze een stempel gekregen. Of beter gezegd, haar dochter heeft een stempel erbij, namelijk dat haar ouders ontoereikend zijn. Want mijn vriendin had het lef om zichzelf te laten zien, om zich kwetsbaar op te stellen, om gewoon eerlijk te zijn.

Opvoeden is niet makkelijk. Ik bedoel, volwassen zijn is al idioot moeilijk en dan moet je ook nog eens een kleine versie van jezelf leren hoe dat moet. Oh, en die taak mag je ook nog eens uitvoeren in, en nu zeg ik het voorzichtig, enigszins sub-optimale omstandigheden. Kort gezegd, ouders moeten veel te veel doen zonder steun.

Dat gaat niet altijd even goed. Sterker nog, dat gaat eigenlijk bij niemand helemaal goed. Natuurlijk niet! Zo is het proces niet ontworpen, zo is de boel niet in elkaar gezet!

Dus is het niet gek dat ouders regelmatig steun nodig hebben, daarom is er ook zoveel aanbod. (Even een kleine rant tussendoor. Leuk hoor, dat professionele opvoed steun aanbod maar het is natuurlijk niet echt wat we nodig hebben. Het gaat om advies en dat kan fijn zijn maar wat we nodig hebben is iemand die de kinderen naar school brengt nadat je weer eens een nacht op bent geweest met de kleinste. Geen adviesgesprek wat je dan kan helpen met je zombie hoofd.)

Ouders kunnen met vragen zitten over huisregels of het gedrag van hun kinderen. Ze kunnen zelf zo betrokken zijn dat het prettig is als er iemand mee denkt. Dat kan om flink ontspoorde gezinnen gaan maar dat hoeft echt niet. Het is juist heel goed om steun te vragen voordat het mis gaat!

Maar ja, dan gebeurt het. Want die professionals willen weten waarom het dan mis gaat en de maatschappij leert ons dat vrouwen het beste doelwit zijn, vooral als ze ook nog eens moeder zijn.

Vaders hebben dat niet, of in ieder geval een heel stuk minder. Een vader wordt de hemel in geprezen als ie eens op een gesprek verschijnt. Een moeder wordt veroordeeld als ze een keer een gesprek wil verzetten omdat ze die dag eigenlijk iets voor haarzelf wou doen. ( Een sauna dag! De schande!)

Moeders worden onder de loep gelegd, de verantwoordelijkheid in de schoenen geschoven en vervolgens gewogen en te min bevonden. (Ik stop al met de spreekwoorden.) Soms voelt het alsof elke hamerteen en huiduitslag aan de slechte moederlijke opvoeding zou liggen. Je bent te lief, niet lief genoeg, je verwent ze, je moet niet zo streng zijn, je moet consequent zijn maar wel ruimte laten voor spontaniteit, je moet ze alleen maar gezond eten geven maar ook af en toe een ijsje gunnen, je moet open staan voor kritiek van absoluut iedereen maar boven alles mag je nooit maar dan ook nooit enige twijfel tonen over jouw opvoed methodes.

In gevaar ja. Dat is niet overdreven.

Weet je namelijk wat ik die vriendin moest vertellen? Dat ze niet meer zo kwetsbaar mag zijn, dat ze moet uitkijken wat ze verteld aan hulpverleners. Dat ik het echt normaal vind om soms angsten te hebben maar dat je die alleen mag toevertrouwen aan hele goede vrienden.

Deze moeder is weggezet als beschadigd door professionals (en ik kan je vertellen, dit is een goede-moeder ^tm ) en zal in het vervolg niet zo makkelijk meer om hulp vragen. Nu maak ik me geen zorgen om haar. Ze is sterk, slim, heeft een goed netwerk en doet dat hele opvoeding gebeuren een stuk beter dan ze zelf denkt.

Ik maak me wel zorgen om andere moeders. Moeders die eigenlijk niet zonder die opvoed steun kunnen maar het niet durven. Moeders die in hun eentje te veel dragen maar bang zijn om dat te zeggen. Moeders die, stil en eenzaam, stuk gaan.

Als we oordelen plakken jagen we mensen weg. Dat is toch niet het idee achter dat hele opvoed steun gedoe? Dat moeders het een keer proberen en totaal gekleineerd weglopen om nooit meer terug te komen?

Ja, ziet er vast leuk uit in de cijfers. Zoveel mensen met een paar gesprekken geholpen! Wat zijn we lekker bezig! Maar ondertussen lijden gezinnen onder dit gekloot!

Echte steun is oordeelloos. Echte steun ziet degene met de hulpvraag als een volwaardige partner in dit proces. (Kan jij ergens bedenken waar dat gebeurt, ik niet. Zegt iets wat we vinden van hulp vragen in onze samenleving.)

Oh, en echte steun is meer dan praten. Het is je mouwen oprollen en samen doen!

Verder lezen?

Zorgwerk; een loon voor moeders.

Ik ben de moeder van een moeilijk kind.

The post Moeders, steun en professionele zorg. appeared first on DolleMoeder.