Ik wil praten over slapen. Beter gezegd, ik wil praten over slapen met kinderen. Maar voordat ik begin even een disclaimer: ik ben hier niet om andere gezinnen te veroordelen. Ja, ik heb een grote mond en wat ik zeg (schrijf) kan flink hard overkomen. Had ik maar een man moeten zijn, die mogen namelijk wel hard roepen, maar als vrouw niet natuurlijk.
Maar goed, we verdwijnen in feminisme en ik wil het hebben over babies. Mijn disclaimer; dit is mijn eigen, onderbouwde, mening over een slaappatroon van babies. Dit is niet, nooit, bedoeld om te veroordelen hoe jij en je baby slapen! Ieder gezin doet hun best met de informatie die ze hebben. Dat is het enige waar ik wat aan wil doen. Informatie. Zodat gezinnen een goede keuze kunnen maken die werkt voor hen.

In mijn vorige stuk heb ik gepraat over instincten en de babies die er mee geboren worden. Via die instincten kan een baby overleven in een wereld die nog flink vijandig voor haar is. Ook onze moderne wereld waar roofdieren tot het verleden behoren. Kou, warmte, eenzaamheid en honger zijn hier en nu nog echte gevaren. Gelukkig weten kleine mensen heel goed waar de oplossing is voor al die gevaren. Dat zijn de ouders en daar moet je dus in de buurt blijven. Een baby hoort, dag en nacht, in de veilige armen van een volwassene of ouder kind (jup. Oudere kinderen zijn heel goed in staat om overdag voor jongere kinderen te zorgen).

Daar is al heel, heel veel over geschreven. Dus wil ik een beetje inzoomen, op de baby die rustig alleen lijkt te slapen. Soms zijn er kleintjes die ogenschijnlijk beter slapen als ze alleen zijn. Bij mamma en pappa op de kamer slapen ze dan onrustig en in hun eigen kamertje zo de hele nacht door.

“Ik volg mijn kind” hoor ik dan van verschillende moeders. En dat snap ik. Het lijkt er echt op dat de baby zo gelukkiger is. Toch heb ik daar een ander inzicht in. Dan moet ik wel even wat achtergrond informatie geven. En voor alle duidelijkheid, ik praat over kinderen van 0 tot 2 jaar, die nog niet met woorden kunnen aangeven dat ze een eigen bed willen.

Ok..daar gaan we. Informatie:

Heb je wel een iets ernstigs meegemaakt? Iets wat heftig en onverwacht was? Of anders gezien op het nieuws? Dan heb je misschien opgemerkt dat er eigenlijk drie soorten reacties zijn. Denk even aan een ongeluk. Er is iets ergs gebeurt en er staan mensen omheen.

Fight . Dit is degene die er op af rent. Degene die actie onderneemt, tussen mensen in springt of snel EHBO gaat verlenen.

Flight . Dit is degene die snel doorloopt of zelfs letterlijk wegrent. Geen teken van lafheid maar een instinct. Soms zullen deze mensen zichzelf ervan overtuigen dat ze niets hebben gezien of gehoord. Negeren is ook een vlucht.

Freeze . Degene die stilstaat. In afschuw lijkt te kijken maar niets doet. Vaak tot een ander ze aantikt of aanspreekt.

Alleen gelaten worden is voor een baby net zo erg als een ongeluk voor ons. Het kind voelt zich extreem onveilig. Gevaar! Nu komt dus de instinctieve reactie. Flight is geen optie dus er zijn twee mogelijkheden. De meeste kinderen kiezen Fight. (Zie je al een baby voor je met bokshandschoenen? Ik wel. Leuk joh, beelddenker zijn) Dat uit zich in het welbekende huilen. Alarmsignaal! Rood hoofd, bewegende ledematen. “Doe iets!!!” Hardstikke duidelijk.

Als het alarmsignaal niets oplevert gaat een kind uiteindelijk naar de Freeze reactie. “Ik hou me stil zodat het gevaar me niet ziet” Maar, en nu komt het, er zijn kinderen die meteen in deze fase schieten. Dat kind is dus niet rustig. Dat kind is in gevaar!

Wat volgt bij deze ‘freeze kinderen’ is een onnatuurlijk diepe slaap. Een afsluiten van gevaar wat psychologische schade doet, zeker op de lange termijn. Buiten dat geeft deze diepe slaap een grotere kans op wiegendood. Een baby kan dan stoppen met ademen en zonder externe prikkel niet weer starten.

Dan de andere situatie: onrustig slapend bij de ouders. “Dat is toch ook niet goed” zegt de vertwijfelde moeder tegen haarzelf. We hebben immers geleerd dat kinderen diepe, lange, slaap nodig hebben om te groeien. En daar maken we dus een verkeerde aanname; dat onrustige slaap slecht is.

Wij zijn groepsdieren. Geprogrammeerd om geluid om ons heen te hebben. Het idee dat we acht uur lang in coma moeten liggen klopt totaal niet. Slaap mag in stukjes komen. Even waker worden, om je heen kijken, het vuur aanporren en weer gaan slapen. Dat is wat onze voorouders altijd deden.

Als tegengeluid hoor ik dan vaak dat het kind chagrijnig is na zo’n onrustige nacht. Dan moet het wel verkeerd zijn toch? Meestal is die slechte bui meer van de ouders afkomstig. Kinderen nemen je gevoel en stemming heel makkelijk over.

Het komt er dus op neer dat we moeten herleren wat gezonde slaap is. Waakzame en onderbroken slaap in een veilige omgeving (bij de ouders) is beter dan een onnatuurlijk diepe slaap in een voor een baby onveilige omgeving.

Blijft er nog een probleem over; je eigen slaap. Wij zijn vaak opgevoed met het idee dat je dus wel die acht uur aan een stuk nodig hebt. Daar is ons lichaam aan gewend geraakt en zonder dat hebben we het idee een slaapgebrek te hebben. Hoe leren we dat weer af?

Kort antwoord: volhouden.

Lang antwoord: ga ik een stukje aan wijden. Maar niet meteen. Volgende keer gaan we namelijk praten over melk….dodelijke melk….

The post Samen Slapen: instincten deel 2 appeared first on DolleMoeder.