Schreeuwen tegen je kind; we doen het allemaal.
Dat je al honderd keer gezegd hebt dat ie nu moet ophouden en dat je haast hebt en ergens naartoe moet en je je sleutels niet kan vinden en dan echt totaal flipt en gaat schreeuwen tegen je kind. Ja, dat dus. Dat ding waar jij je zo schuldig over voelt, waarvan je eigenlijk denkt dat jij de enige bent die dat doet of anders dat jij het vast veel vaker en veel erger doet dan al die andere moeders.
Geen zorgen maken, we doen het allemaal.
Het grote schuldgevoel.
Het is hèt ding waar vooral moeders zich schuldig over voelen, dat schreeuwen. Die momenten waarop het even te veel wordt en je het overzicht over de situatie en je eigen emoties totaal kwijt raakt. Dan komt er meestal iets uit in de trant van “En nu is het snotverdomme gewoon klaar ja!”
Ergens weten we wel dat we niet de enige zijn en ergens vrezen we dat toch. Social media vult onze dag met prachtige plaatjes en verhaaltjes van super moeders die geweldige educatieve activiteiten doen, prachtig knutselen en ontroerend schrijven over die keer dat ze hun kroost met eindeloos geduld door een moeilijk moment heen hielpen.
Eigenlijk best logisch nog. Ik zet meestal mijn kloterige momenten ook niet op Facebook en zo. Sterker nog, dan heb ik juist geen zin om een foto te maken. Liever die paar minuten per dag waarop het net is alsof ik mijn leven een beetje voor elkaar heb. Dat toont een stuk leuker.
Probleem is dat we daardoor denken dat we minder zijn, niet goed genoeg, schuldig. Eigenlijk weet je dit al maar omdat het fijn is om te horen bij deze; je doet het goed, echt waar. Net zo goed als die hipgefilterde instragram moeder.
Kan schreeuwen kwaad?
Nou ja, soms, of nee, meestal niet. Het hangt er een beetje van af.
Aan de ene kant is het belangrijk dat je je kinderen voorziet van een emotioneel veilige omgeving. Als je echt de hele dag aan het schreeuwen en tieren bent, je je kinderen voor rotte vis uitmaakt en iedereen van alles verwijt dan is dat niet heel bevorderlijk voor die veiligheid.
Voordat je nu huilend denkt dat ik het over jou heb; het spijt me dat ik je schijnbaar op een slechte dag tref. Haal even adem, komt goed. Denk eens terug, is het echt de hele dag zo erg? Of gewoon even nu? Hoe was het gisteren? En vorige week? Ik durf te wedden dat het wel mee valt.
Aan de andere kant is het voor kinderen ook belangrijk om te leren omgaan met hun eigen emoties. Dat doe je, onder andere, door een voorbeeld te geven en dat moet dus juist niet altijd een perfect voorbeeld zijn. Hoe leren ze anders met hun eigen imperfecties om te gaan?
Jou eens goed boos zien worden en daar dan min of meer mee om zien gaan is goed voor ze. Ja, ze schrikken van het schreeuwen, daarna kunnen ze de kunst afkijken van het rustig worden, uithuilen of uitpraten.
Af en toe een geflipte moeder kan geen kwaad en heeft ook juist voordelen. Af en toe mag meer zijn dan één keer per maand. Nee, ik heb geen exact schreeuw quota voor je maar ik zal meteen bekennen dat er weken zijn waarop ik elke ochtend mijn geduld verlies.
Tips bij schreeuwen.
En nu hoor ik allemaal van die stomme tips op te schrijven tegen het schreeuwen. Dat je tot tien moet tellen, aan mindfullness moet doen, de chaos omhelzen of juist alles organiseren met picto borden.
Luister, ik ga er vanuit dat jij allang je best doet. Het internet staat vol met tips en eerlijk gezegd, je kan je hele huis behangen met die ellendige picto borden, soms sta je toch luidkeels te verklaren dat je er nu kutverdomme klaar mee bent.
Bij deze dus een tip voor na het schreeuwen: Zeg sorry.
Laat je kinderen zien hoe je je rust weer vindt, bespreek met ze wat er gebeurt is en bied je excuses aan voor jouw aandeel in het conflict. Daarmee leer je je kinderen een stuk beter sorry zeggen dat door dat dwingerige gedoe. (“Ga maar sorry zeggen” Uhhhhgggg! Ik haat dat.)
Je geeft ze ook nog eens de boodschap dat je hun gevoelens belangrijk vindt en ze voor vol aanziet. Kinderen zijn het waard om sorry tegen te zeggen en jij bent niet een onbereikbaar statussymbool die nooit enig aanzien mag verliezen. (Dat is zoooooooo 1950.)
Waarom schreeuwen we eigenlijk?
We schreeuwen omdat we mensen zijn. Laten we dat voorop stellen. Het is doodnormaal om af en toe even je geduld te verliezen en je grenzen luidruchtig kenbaar te maken.
Maar goed, waarom toch zo vaak tegen onze kinderen? Eigenlijk zei ik het net al; grenzen. Er wordt kneiterhard over onze grenzen heen gegaan. Niet door die kinderen hoor, of nu ja, het is niet hun schuld.
De oorzaak ligt hier weer eens bij een maatschappij die ouders compleet laat vallen, alleen laat en vervolgens verwacht dat ze een topprestatie leveren waar eigenlijk een team achter hoort te staan. We moeten veel te veel doen in ons eentje. Dat gaat niet. Dan zijn de normale behoeftes van een kind ineens totaal grensoverschrijdend voor een volwassene.
Voorbeeldje: ik heb in de ochtend de behoefte om mijn thee te kunnen drinken zonder op te staan. Gaat niet lukken want mijn kinderen hebben behoefte aan eten, drinken, ander eten, een (roestvrijstalen) rietje in hun drinken , een onderbroek, nee toch die onderbroek met hartjes , een schooltas, een gymtas, schone gymkleding en een lift naar school.
Nou ja, dan hoor je dus ook in Huize Dol de oerkreet der vermoeide moeders. “Laat me nu even met rust!”
Verder lezen?
The post Schreeuwen tegen je kind; we doen het allemaal. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
