Mijn pre-kind zelf in een blonde fase.

Er zijn twee versies van mij. Eentje voor en eentje nadat ik kinderen kreeg. Duidelijk scheiding tussen de twee. Soms wou ik dat ik nog even kon praten met mij pre-moeder zelf. Er is zoveel wat ik niet wist, waar ik compleet onvoorbereid op was.  Vandaag noem ik tien van die dingen. Dat is bij lange na niet alles, ik kan een boek er over vullen (en wie weet doe ik dat ooit nog eens) maar dit zijn de tien die ik nu kon bedenken.

Negen maanden lang ben je zwanger, maar je hebt slechts een maand of vier kleding met buikruimte nodig. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik bedacht dat dat zonde was en dat ik wel in een joggingbroek en xl winterjas kon lopen. Als gevolg heb ik me vier maanden lang een lelijke prop gevoeld. Hartstikke jammer!

Bij elke volgende zwangerschap heb ik geïnvesteerd in leuke preggo kleding. Een kast vol hoeft echt niet, maar een paar leuke setjes doen al wonderen. Dat je je een beetje mens voelt, zeg maar.

Ooit dacht ik, net als veruit de meeste vrouwen, dat de verloskundige bepaalde hoe en waar ik beval. Dat ik diende te doen wat ze zei. Het gevolg was een onnodig medische en traumatische baring.

Net als met elke andere medische beslissing kan je zelf je eigen keuzes maken. Zorgverleners geven advies, jij neemt de beslissingen. Soms is het goed om het advies op te volgen maar soms ook niet. Artsen weten van gemiddelden, jij weet hoe je lijf werkt.

Bijna iedereen is gek op verse baby’s. En terecht, er is weinig leukers dan zo’n rimpelig, klein larfje. Toch is het heel belangrijk dat diezelfde iedereen even terughoudend is om pasgebakken baby te komen snuiven.

Kraambezoek lijkt heel leuk en eigenlijk is het dat ook wel. Het probleem zit em vaak in de hoeveelheid. Een middag is fijn, elke ochtend en middag, twee weken lang, is belachelijk.

Met mijn tweede en derde kind heb ik ongetwijfeld wat mensen boos gemaakt maar het was wel een stuk rustiger zo. Best belangrijk die rust als je zelf net aan je nieuwe uk moet wennen. Na een paar weken is zo’n pruts ook nog heel schattig en zijn de ooms, tantes en vrienden nog heel welkom met hun kraamkado’s.

Omdat je van alle kanten hoort hoe vreselijk onverantwoord je bent als je je kind bij je in bed neemt, heb ik heel wat nachten met mijn arm onhandig in een tegen mijn bed aangeschoven wiegje geslapen. Eerlijk gezegd heb ik wel meer verkloot met het slapen van mijn eerste baby. Ik heb hem ingebakerd en zelfs een beetje laten huilen. (Gek, hoe ik het niet anders kan opschrijven dan “een beetje”. Dat ik zo sterk de drang voel om jullie te vertellen dat het ‘maar’ maximaal een kwartier was. Want het was gewoon vreselijk en ik heb er zo ontzettend spijt van. Het maakt geen reet uit hoe lang, het was te lang.)

Nu heb ik een grote jongen van tien die enorme moeite heeft om in slaap te komen. Ik vraag me vaak af hoe anders dat zou zijn als ik hem gewoon ’s nachts geknuffeld had.

Kortom; je kan echt heel prima naast je kind slapen. Met een co-slaper of gewoon samen in een bed. Kwestie van een paar dingetjes aanpassen. Je krijgt er een stuk meer slaap mee en niet alleen in de eerste jaren. Als ik soms laat ’s avonds beneden zit met een slapeloze jongen dat kan ik mijn vroegere zelf wel door elkaar schudden.

Ongeveer tachtig procent van moeders wil borstvoeding geven. Dit stukje is voor hun en niet voor de minderheid die bewust anders kiest. Want van die tachtig procent haalt de overgrote meerderheid de zes maanden niet en dat komt niet omdat ze lui zijn. Dat is vrijwel altijd door slecht advies.

Ik heb zelf geluk gehad. Al mijn kinderen zijn volledig met de borst gevoed. Ik ben me er pijnlijk van bewust dat het echt geluk was. Ik had toevallig een goede productie en een eerste kind wat min of meer goed dronk. Was dat niet zo geweest dan had ik waarschijnlijk, net als zo vele andere moeders, bij de eerste hobbel flesadvies gekregen, of erger nog, slecht borstadvies.

Ik kan me daar best wel druk over maken. Moeders die denken dat het hun lijf was wat faalde, terwijl het de hulpverlening was.

Nu weet ik de lactatie kundige te vinden. Dat zijn de echte experts. Het is misdadig dat een lactatiekundig consult nog niet in de basisverzekering zit. Voeden volgens de WHO norm is onbetwist het beste wat we kunnen doen om onze kinderen te beschermen tegen ziektes en aandoeningen.

Kleine aanvulling; om de een of andere reden merk ik dat vrij gevestigde lactatie kundigen beter advies lijken te geven dan hun collega’s die aan een ziekenhuis of consultatie buro vast zitten. Dit is geheel anekdotisch en zeker niet altijd zo, maar ik merk toch wel een trend. Geen idee waarom.

Deze is niet helemaal eerlijk. Ik had namelijk een draagdoek voor de eerste. Het punt wat ik wil maken is dat die draagdoek geen leuke accessoire is, zoals ik ooit dacht, maar meer een plek voor je baby om te wonen. Het is helemaal oké en zelfs goed om een kleintje de eerste maanden vrijwel de hele dag in een doek of drager op een volwassen lijf te hebben. Babybedjes, wippertjes en kinderwagens zijn niet nodig.

Voor de baby is het goed omdat nabijheid en de bewegingen van een volwassen lijf geruststellend zijn maar voor jezelf is het ook best handig. Zo heb je je handen vrij en kan je eigenlijk min of meer doen wat je altijd al deed. (Oké, oké, bungeejumping is niet zo handig nu.)

Voordat ik kinderen had was ik de beste moeder. Ik wist helemaal hoe ik het ging doen. Wat een naïef en arrogant mens was ik!

Van alle gebeurtenissen in je leven is er niets zo transformerend als kinderen krijgen. Het ene moment ben je druk aan het persen en het andere ben je moeder. Het centrum van je universum is zo maar verschoven.

Het is niet te voorspellen hoe je gaat veranderen. Sommige moeders gaan na hun verlof fluitend weer aan het werk en sommigen kunnen dat echt niet opbrengen. Misschien heb je van te voren wel toegezegd dat je je baby uit logeren zal doen maar denk je er achteraf toch anders over. Wat ik hier vooral wil zeggen is; verwacht verandering. Probeer flexibel te zijn in je plannen. Je weet nog niet wie je wordt. Geef jezelf toestemming om je wereld opnieuw in te richten, want dat gaat toch wel gebeuren. Je kan maar beter meewerken.

Het consultatie buro is niet verplicht! Ik herhaal, het consultatie buro is niet verplicht!

Moet ik nog verder gaan? Oh ja, misschien wel handig voor diegenen die nog geen kinderen hebben. (Je weet wel, de doelgroep voor dit stukje. Tip; deel dit met je nog kinderloze vrienden.)

Het idee van het consultatie buro is eigenlijk heel goed. Ouders helpen met de opvoeding van hun kind en die kinderen dan weer een beetje in de gaten houden. Meten, wegen en tabelletjes invullen, zeg maar. Zou prima kunnen werken, doet het helaas niet.

Het geheel is een log, antiek, apparaat geworden vol met slecht advies (zie het stukje over borstvoeding) en oordelen. Kan je kind op de exact juiste tijd nog niet de exact juiste hoeveelheid woorden zeggen? Tijd voor een meewarige blik en een verwijsbrief. Je hebt gefaald als ouder, de experts nemen het over.

Je kan ook niet gaan. Of alleen gaan voor die elementen die je wel fijn vindt. Hoe ze het ook proberen te presenteren, het consultatie buro is niet verplicht.

Hoe vaak ik niet gehoord heb dat ik een zeurende en overbezorgde moeder ben! Om dan vervolgens volledig gelijk te krijgen. Nee hoor, mijn kind had erfelijk eczeem, was geen voedselallergie. (Het was een voedselallergie.) Nee hoor, mijn kind was niet te vaak ziek en er was niets mis. (Hij had een vrij ernstig probleem met ijzer opname.)

Moederinstincten weten het meestal prima. Ja, zo’n arts, pedagoog of andere hulpverlener is lang naar school geweest en weet veel. Van gemiddelden, protocollen en afwijkingen. Jij weet het meeste van jouw kind. Na een zwangerschap heb er al zevenduizend studie uren op zitten. Hoe lang zei u dat uw opleiding ook alweer duurde?

Dat dus. Het is onvermijdelijk. Ondanks al je bewuste keuzes, ook als je alle oordelen weet te voorkomen. (Hoe doe je dat? Mag ik bij je op cursus?) Je gaat je schuldig voelen.

Bij de eerste blauwe plek, of als je een poepluier niet snel genoeg door had, of gewoon omdat. Een schuldgevoel hoort er bij. We hebben namelijk heel diep in ons het idee dat we perfect willen zijn. Als mens, maar vooral als ouder. Onze kinderen verdienen namelijk een perfecte ouder.

Sorry. Gaat niet gebeuren. Jij bent imperfect en ik ook, heel normaal. Weet je wat je wel bent?

Goed genoeg.

Verder lezen?

Vrouwen krijgen de schuld van hun slechte bevalling.

The post Tien dingen die ik had willen weten voor ik kinderen kreeg. appeared first on DolleMoeder.