We willen veilig zijn, we willen dat ons niets naars overkomt, maar meer nog dan dat willen we dat onze geliefden veilig zijn. Een heel normaal, menselijk gevoel. Om dat te bereiken proberen we ons bewust te zijn van gevaren. We anticiperen, we waarschuwen en we letten op. Maar wat wordt er opgeofferd? En is dat het waard? Hebben al die maatregelen überhaupt wel het gewenste effect?

Ik was laatst in een speeltuin. Op zich een best normale plaats om te zijn als je kinderen hebt. Deze specifieke speeltuin grenst aan water. Er is een kade, daar liggen wat bootjes en tussen die bootjes kabbelt een meer.

Een meisje loopt een meter of vijf van de kade af, met haar rug naar het water. Ze lijkt onderweg naar de glijbaan. Haar moeder pakt haar beet en vermaand haar “Nee, nee! Niet naar het water. Kijk uit voor het water!”

Even in de herhaling…dat je het beeld goed hebt. Meisje staat niet in de buurt van de kade laat staan het water , loopt ook niet in die richting, kijkt niet eens die kant op….maar moeders reageert alsof het arme kind bijna een duik neemt. En dat soort gedrag is geen incident.

Terwijl ik dit zo eens mee maak klimt mijn peuter op een klimrek. Ik sta er naast niet om haar op te vangen, maar om te zorgen dat andere ouders haar met rust laten. Dat is namelijk een hele reële dreiging in de speeltuin. Volwassenen die zeer bezorgd naar mijn kind toe rennen met een reddercomplex. En dat vind ik nu weer gevaarlijk.

We hebben een naam verzonnen voor dat soort overbezorgde ouders. Helikopters. Het idee is dat je als het ware met een vliegmachine over je kind zweeft, om je kroost te alle tijde te kunnen redden van echt en verzonnen gevaar.

In Noord-Amerika neemt het extreme gevolgen aan, maar ook hier zie ik het meer en meer. Ik heb zelfs een echte helikopter van dichtbij mogen meemaken en gezien wat dat heeft gedaan met haar twee kinderen. Want dat is de zure grap. In de gekte om elk risico maar af te dekken raken kinderen mentaal beschadigd.

Kinderen hebben vrijheid nodig. In een natuurlijke setting zou een kind van vier al grote delen van de dag zonder volwassen toezicht spelen. Dat soort verwachtingen zijn geprogrammeerd in onze genen, die zijn niet zomaar uit te zetten.

Helemaal zoals een junglemoeder doe ik het ook niet. Er zijn reële gevaren waar onze evolutionaire verwachtingen geen rekening mee houden, auto’s enzo. Maar ik blijf zoveel ik kan aan de zijlijn. Mijn primaire filosofie wat betreft veiligheid is dat het mijn taak is om te zorgen dat mijn kinderen zo min mogelijk naar het ziekenhuis moeten. Alle activiteiten die redelijkerwijs niets ergers kunnen opleveren dan blauwe plekken of pleister wondjes hoef ik niet te voorkomen. Ik kan een keer raad geven, maar daarna hou ik op.

Resultaat is dat mijn kinderen zelf heel goed risico’s in kunnen schatten en heel weinig brokken maken. Zeker de peuter, die bewust volgens de Continuüm Concept methode is opgevoed, is heel zelfstandig. Nu is een onderzoek van drie kinderen niet echt statistisch relevant, maar gelukkig zijn er veel andere mensen die hetzelfde doen, en dezelfde resultaten opmerken.

Toch zijn er, mijns inziens, ook fysieke gevolgen wanneer een kind overbeschermd wordt opgevoed. Een kind wat alsmaar wordt behoed van vallen, zal onhandiger zijn en ironisch genoeg, vaker struikelen. Grof gezegd; je moet op je bek gaan om te leren.

Tot nu toe zijn de meeste ouders het wel min of meer met me eens, maar ik zou de Dolle Moeder niet zijn als ik niet lekker controversieel doe. Ik had namelijk laatst een heel interessant gesprek….over druiven.

Nou ja, over druiven, tomaten, wortels, (vega)worstjes en ander rond voedsel. De ‘regel’ is namelijk dat je die moet doorsnijden. In de lengte wel te verstaan. Omdat die druif (voor het gemak nemen we de druif als zondebok.) anders onherroepelijk in de keel van het arme kind vast loopt, waarna het lijdend voorwerp stikkend ter aarde stort. Echte richtlijnen kan ik niet vinden, maar de consensus is dat je wel een jaar of vijf aan het snijden bent.

Op zoek naar cijfers kwam ik twee artikelen tegen. Deze zegt dat er in 2012 een dikke honderd kinderen opgenomen zijn geweest omdat ze zich verslikt hadden in voedsel. Gelukkig geen fatale afloop. Dit is een Amerikaanse tegenhanger die zegt dat er tienduizend kinderen per jaar in het ziekenhuis terecht komen en er gemiddeld elke vijf dagen een kind sterft aan verstikking in voedsel.

Nu is Noord-Amerika echt een stuk groter dus verwacht je ook meer ongelukken. Maar een sterfgeval elke vijf dagen? En geen enkele bij ons? Terwijl de cultuur van helikopteren daar zo veel sterker is.

Zo kom ik dus bij mijn nu-gaan-mensen-boos-worden hypothese. Ik vermoed heel sterk dat we het risico op verstikking groter maken door alsmaar te snijden. Kinderen wennen aan kleine stukjes en leren niet af te happen. Vroeg of laat komt dat kind een keer een druif tegen die niet gesneden is. Op een familie feestje ofzo. Ja, je oom is nu eenmaal niet op de hoogte van al die veiligheidsmaatregelen. En dan is die hele druif ineens wel gevaarlijk.

Het snijden van voedsel stuurt ook de impliciete boodschap dat een kind geen heel voedsel aankan. En kinderen hebben nogal eens de neiging om aan dat soort verwachtingen te voldoen.

Ik zou het heel interessant vinden om eens naar de omstandigheden van al die stikkende kinderen te kijken. Hoeveel van die honderd kinderen waren gewend aan gesneden druiven? Hoeveel mochten zelf hun risico’s inschatten? Ik gok zelf vrij weinig, maar dat blijft mijn eigen onderbuikgevoel.

Wij doen het dus niet. Dat snijden. En er zijn veel meer dingen die wij niet doen. Toch zijn er ook risico’s die ik wel afdek. Ik heb twee jaar lang onder een ouderwetse deken geslapen in plaats van een dekbed. Ook in de winter ( hallo flanellen pyjama ), omdat dekbedden gevaarlijk zijn voor kleine kinderen.

Het verschil zit hem voor mij in de beschaving. Dingen die pas de laatste paar honderd jaar zijn uitgevonden kunnen een werkelijk gevaar opleveren voor kinderen. Maar druiven waren altijd al rond. Eten doen we als soort al heel lang. Daar heeft moeder natuur echt wel rekening mee gehouden. Net als met klimmen, rennen, ruzie maken, slapen en leren. Allemaal dingen waar we niet echt in moeten sturen.

The post Zorgen veiligheidsmaatregelen voor meer veiligheid? appeared first on DolleMoeder.