Is het niet ontzettend raar dat we moeten doen alsof we geen emoties hebben? Die heeft iedereen namelijk. De een toont ze wat meer dan de ander en dat is, waar het geen aangeleerd gedrag betreft, uiteraard prima, maar we voelen het echt allemaal. Waarom is dan toch bepaald dat we zo’n groot deel van onszelf niet mogen tonen of gebruiken binnen een conflict of discussie? Zijn emoties een soort evolutionair aanhangsel waar we zo snel mogelijk van af dienen te komen? Een soort tweede ooglid wat we nodig hadden toen we nog vissen waren maar nu als een raar klompje in je ooghoek zit? Ik vind van niet.

Wat mij betreft dienen we eerst te erkennen dat we allemaal emotie-mensen zijn. (Wie heeft dat wel eens als verhulde belediging naar haar hoofd gekregen? Ik wel. Gaan we zo op in.) Iedereen voelt en die gevoelens zijn voor iedereen belangrijk. Als we dat eerst zonder reserveringen toegeven zijn we een stuk verder.

Oh ja, we gaan het er over hebben. Ik trek dit in het feminisme. Komt omdat ik er van overtuigd ben dat de wortel van het probleem daar ligt. Als we het hebben over archetypen dan worden emoties als vrouwelijk en feiten als mannelijk gezien. Absolute onzin natuurlijk, maar dat is het beeld wat we nu eenmaal hebben en dat veranderd niet zo snel.

Alles wat vrouwelijk is wordt afgewezen, geminacht zelfs. Ga maar eens na; een carrière in de zorg, denk je dan aan iemand die de feitelijke zorghandelingen uitvoert (typisch vrouwelijk) of degene die bestuurd en bepaald (typisch mannelijk)? Wat vinden we van romantische films of van meisjes speelgoed?

Zo gezien snap ik best dat ook de typisch vrouwelijke emoties afgewezen dienen te worden. Als vrouw kan je ze onderdrukken en hard zijn. Dan ben je een zakenbitch. Of je kan toch proberen je emotie te uitten, dan ben je “een emotie-mens.” Meestal gaat die opmerking gepaard met een meewarige blik. Iets wat zegt dat je wel ongesteld zal zijn, of zo.

Nee joh. Waarom zien we emotie meteen als de extremen? Is dat ook weer zo’n denigrerend ding? Dat we als vrouwen niet alleen emotie-mensen zijn, maar die vreselijke gevoelens ook nog eens niet onder controle hebben? Dat redeneren vanuit emotie betekend dat je huilend en gillend voor elkaar staat?

Laten we wel wezen, er zijn situaties waarin dat best goed voor je kan zijn. Als bijvoorbeeld de spanningen tussen partners hoog oplopen is het, mijns inziens, best goed om de boel eens lekker te luchten. In andere situaties is dat niet zo handig en dat is waar we het vandaag over hebben.

Ik praat vooral over interacties buiten de gezinssfeer. Denk: werk, vereniging, hulpverlening, mediation. Ga zo maar door. Droge feiten zijn misschien: “Wij verwachten dat dit product winstgevend zal zijn.” of: “We verkopen het huis en delen de winst.” Ja, dat zijn feiten en zeker ook belangrijk, toch kan er een andere kant zijn. Bijvoorbeeld: “Hoewel we hier geld mee kunnen verdienen voel ik me schuldig als we dat over de ruggen van anderen doen.” of “In dit huis heb ik mijn kinderen opgevoed. Het doet me verdriet om het te laten gaan.”

Geen eng geschreeuw, geen losgeslagen emotie en toch een compleet andere kijk op de zaak. Zonder emotie zien we maar het halve plaatje. Erkennen we een heel belangrijk deel van onze ervaringen niet.

Stel je toch eens voor dat we in alle respect en serieusheid over onze angsten, onzekerheden, twijfels en verdriet kunnen praten? Hoeveel ellende wordt daar wel niet mee bespaard?

Ja, en dan de praktijk. Wat wil ik nu eigenlijk? Nou ja, het liefst dat we ophouden met het overkoepelend probleem. Namelijk dat we eigenschappen wegzetten als vrouwelijk of mannelijk en daar vervolgens een waardeoordeel aan hangen. Dat is namelijk feitelijke en emotionele onzin.

Gaat niet ineens gebeuren. Dromen van het viral gaan van dit artikel waarna iedereen het met me eens is en de wereld in een keer veranderd is best leuk maar niet heel realistisch. We kunnen beter klein beginnen. (Maar deel dit artikel vooral hoor, vind ik helemaal niet erg.)

Als je durft, als je je veilig voelt, kan je misschien de volgende keer toch wel een emotie benoemen. Wanneer je dan redelijk onvermijdelijk wordt weggezet als een emotie-mens, kijk ze dan strak aan en zeg: “Ja, dat ben ik. Jij ook.”

Want weet je, jouw emoties zijn er, en dat is een feit.

The post Redeneren vanuit emotie. appeared first on DolleMoeder.