Tja, dan zet je het nieuws aan en ineens staat half Nederland in de fik en is het de schuld van grote groepen rellende jongeren. Of ja, eigenlijk ligt het allemaal wat genuanceerder maar zo kwam het wel bij mij binnen. Zeker als de de reacties van mensen leest. “Dat tuig moet de rest van hun leven boeten!” en de altijd leuke “Waar waren hun ouders dan?!”.

Ik wil vandaag mijn mening over de rellen en reacties geven maar ik ga je meteen verklappen; mijn mening is een soort van “Eh, tja, ach. Ik weet het ook allemaal niet meer maar dit voelt toch wel heel erg fout.”

Vroeger was het nieuws anders. Toen zei Henny Stoel hoe het zat en dat was het dan. Nu hoort de online discussie onlosmakelijk bij de verslaggeving. Mooi, want zo wordt het nieuws een dialoog maar soms, oké, best vaak, ook verontrustend.

Wat ik eerder al noemde, in de discussie over de recente rellen, en dan met name de jonge deelnemers, lijkt het Nederlands publiek vooral uit op wraak. Wraak op de rellende jongeren zelf en op hun ouders, die uiteraard hun taak hebben verzaakt aangezien hun kroost stenengooiend gezien is op RTL4. Ik schrik daarvan. Van de felheid en de agressie. Ik bedoel, dit zijn jongeren en soms zelfs kinderen waar we het over hebben hè. Kinderen van zestien waarvan half Nederland eist dat ze bij deze voor het leven getekend zijn.

Voor de duidelijkheid: Ik keur de rellen niet goed! Op geen enkele manier is dit oké! Rellen (in tegenstelling tot demonstraties) helpen in dit geval niemand verder en brengen een hoop ellende voor mensen die dat niet verdienen. Ik sta hier niet de rellen te verdedigen!

Ja, de ouders. Waar zijn die eigenlijk? Goede vraag op zich. Wie zijn ze? Hoe wanhopig zijn ze? Hoe vaak hebben de jongeren waar we nu over praten hun ouders zien huilen de laatste tijd? Dat zijn dingen die ik me zo afvraag.

Weet je, ik weet het ook niet meer. Ik ben echt niet tegen alle corona maatregelen, ik weet niet eens goed welke regels ik dan wel voor of tegen ben. (Ik had je gewaarschuwd voor de wiebelige mening.) Iedereen roept wat anders, het voelt alsof niemand meer luistert en het gaat allemaal zo hard over mijn hoofd heen dat ik me hier braaf regelvolgend zit af te vragen of het hele ellendige gedoe wel zin heeft.

Weet je waar ik me zorgen over maak? Of het leed wat veroorzaakt wordt door de maatregelen in proportie is met de verwachte effectiviteit. Of het wel goed gaat met de mensen om me heen. Ik maak me zorgen om een vriend met een kledingwinkel, om het afstandsonderwijs van mijn zoon, om de mensen die in een isolement raken, hun inkomen kwijt raken of hun weg niet vinden naar de hulp die ze nodig hebben. Overbelaste ouders, eenzame jongeren, geïsoleerde minderheden, gestreste docenten, wanhopig zorgpersoneel. Ik maak me ontzettende zorgen om al die mensen.

Heeft onze overheid rekening gehouden met die groepen en alle anderen? Misschien wel, misschien niet. Waarschijnlijk doen ze ook maar hun best. Ja, of het blijkt toch allemaal een rare samenzwering te zijn om de batterijen in de spionduiven te vervangen ofzo. Weet ik veel.

Weet je wat ik wel vrij zeker weet? Dat de verharding die na de rellen is ontstaan niet goed is. Grote groepen Nederlanders die zich ongezien en onbegrepen voelen, die wanhopig zijn, tegenover steeds bozere handhaving en politiek. Dat is niet goed, voor niemand.

Ik weet dat blauwe waterkanonnen de oplossing niet zijn, net als lange gevangenisstraffen, onbetaalbare boetes en ouders die publiekelijk aan de schandpaal mogen.

En ja, ik weet ook dat ik het mijzelf makkelijk maak nu. Roepen wat niet werkt zonder oplossingen te bieden. Misschien voel ik me zelf ook stiekem ongezien en ongehoord. Niet dat je me kan verwachten bij een scooterkampvuur hoor. Zo rellerig ben ik nu ook weer niet.

The post Rellende jongeren tijdens de avondklok. appeared first on DolleMoeder.