Vroeger, toen ik nog geen kinderen had en dus alles wist van opvoeden, had ik bedacht dat mijn nageslacht het moest doen met maar een paar stukken speelgoed. Van die hele mooie en hele duurzame. Als brave engeltjes zouden ze daar heel blij mee zijn en mijn huis zou er prachtig en enigszins antroposofisch uitzien.

Is mooi niets van terecht gekomen. Kasten, bakken, lades en een vloer vol plastic rommel, dat is wat ik heb en schijnbaar geen ruggengraat. Het begint met kadootjes Familie en vrienden die “iets leuks voor de baby” mee nemen. Uitdeelrommel en verjaardagsplastic. Voor je het weet is er niets over van je prachtige, minimalistische, hippie fantasie en betrap je jezelf er op dat je aan de kassa van de supermarkt blij wordt van de volgende kinderspeelgoed spaaractie.

Ik wil het dus even hebben over die kadootjes. Over de dingen die je niet moet geven, of in ieder geval, niet zomaar. Dit zijn super leuke items die hip gemarket worden aan kinderen maar waar je ouders vrijwel nooit een plezier mee doet.

Dit is heel persoonlijk maar staat bij mij echt met stip op nummer één. Ik ken gezinnen die de mechanische melodietjes metaal uit kunnen zetten maar bij mij lukt dat niet. Er is geen snellere manier om mij door het lint te krijgen dan dat soort ellendig kinderspeelgoed.

Van die knoppen druk onzin , of die beestjes. Oh, en vergeet de voertuigen niet.

Het enige voordeel van deze categorie is dat die rommel meestal ook snel stuk is. (Soms met laat `s avonds een klein beetje hulp van mij en mijn schroevendraaier.) Behalve dat V-Tech spul. Die ellende is zo duurzaam dat je het in je testament kan zetten.

Mag die slijm hype alsjeblieft over zijn! Please, ik kan er niet meer tegen! Ik heb slijm van mijn plafon gehaald, van de muur gepoetst, uit kieren geprutst en uit haren gewassen. Het ruikt vies, het vlekt en ze krijgen er op een of andere manier altijd ruzie over.

Moet ik deze uitleggen?

Niet alleen zijn wij een veganistisch gezin en is heel veel snoep dat niet, ik ben ook nog eens de trotse ouder van kleurstofgevoelige kinderen. Nu is dat eerlijk gezegd niet zo heel bijzonder want de meeste kinderen (en stiekem ook volwassenen) reageren op kleurstoffen.

Leuk wel, zo’n kind wat een uur lang door het lint gaat om een roze traktatie. Liever niet alsjeblieft.

Die klinkt zo onschuldig. Verf, gewoon wat creatief materiaal.  Beetje jammer hoe ze altijd beloven dat het af- en uitwasbaar is maar er altijd wel een kleur tussen zit die dat niet is. (Meestal blauw, geen idee hoe dat op chemisch nivo werkt.)

Tenzij je er bovenop staat zit binnen no time je halve huis onder de verf. Betekend dat dat mijn kinderen nooit creatief mogen zijn? Natuurlijk niet! Potloden zijn geweldig , ook als kado. Ik heb zelfs wat kinderverf thuis staan.

Punt is, als jij er mee aan komt zetten als kado dan willen ze het meteen gebruiken en de kans is best groot dat ik dat op dat specifieke moment (huis vol bezoek, geen slaap vanwege het pre-party opruimen, vanavond laat naar bed vanwege het post-party opruimen) geen vierkante centimeter mentale ruimte over heb om als een waakhond achter mijn kind-met-kwast aan te lopen.

Nog zo’n leuk, creatief ding. Tot je het uit je oren moet peuteren terwijl kind één een meltdown heeft omdat kind twee de blauw en geel door elkaar heeft gedaan.

Kinderspeelgoed voor oudere kinderen. Ik heb het over dit soort dingen , of deze. Het idee er achter is zo leuk. Ik zie ze al zitten, achter hun buro, driftig de gebruiksaanwijzing lezend en uuuren zoet met het in elkaar zetten van een vuurtoren-met-echt-licht.

Oh, en als ik “ze” zeg, dan heb ik het niet over mijn kinderen. Bij ons thuis gaat dat anders. Eerst mag ik hopen dat beide grote jongens exact hetzelfde project hebben gekregen (is nooit zo) want anders is het ruzie. Daarna moet ik ze helpen met het opzetten. Dan komt er om de vijf minuten iemand naar beneden omdat ze het niet meer snappen, vervolgens wil de kleuter mee helpen en tien minuten later is iedereen aan het huilen en/of schreeuwen.

Ken je ze? Dan koop je een stuk geperst zandsteen met een plastic beiteltje. Het idee is dat de jonge paleontoloog in jouw kind wakker gemaakt wordt omdat in dat stuk hard zand de plastic botten van een dino verborgen zitten.

Even buiten het hele “Ja maar iiiiiik wou de T-rexxxxx!” verhaal zit mijn probleem bij het zand. Dat spul wat ze weg moeten beitelen en dus de hele kamer door vliegt. Schijnbaar kan het niet netjes en met het Nederlandse weer ook eigenlijk nooit buiten.

Gelukkig laat het zich goed opzuigen door de stofzuiger, botjes en al.

Natuurlijk wel. Dit mijn persoonlijke irritatie lijst. Elk gezin is wat dat betreft weer anders. Het punt van mijn verhaal is dat het best handig is om even te overleggen met de ouders voor je een kado koopt.

Vraag wat welkom is maar ook wat dat niet is. Ja, tenzij je ze niet mag natuurlijk. Dan koop je gewoon een enorm doe-het-zelf, mijn-eerste-chemie, slijm set voor ze. Wordt je in ieder geval nooit meer uitgenodigd voor feestjes.

Last minute tip: het beste kado wat je kan geven? Neem de kinderen een dag mee naar een pretpark of binnenspeeltuin. Kleintjes blij, ouders rust en jij bent de grote (maar achteraf vermoeide) held.

Verder lezen?

Mijn favoriete kinderspeelgoed.

Ik ben de moeder van een moeilijk kind.

The post Kinderspeelgoed; De meest vreselijke kado’s die je een kind kan geven. appeared first on DolleMoeder.