Ja, eeehhh, voor iets zonder woorden is het dus niet zo makkelijk om in woorden te vangen. Het gaat om hoe je kijkt, de toon van je woorden en in welke context je iets zegt. Ook dat is niet een goede definitie. Non-verbale communicatie is heel breed en onbewuste boodschappen zitten ook in verbale communicatie. Misschien helpen een paar voorbeelden.

Dat je eerst kijkt of de kleren van je zoon wel goed zitten voor je een knuffel geeft.

Dat je honderd keer per dag hun gezicht schoonpoetst.

Dat je ze van een glijbaan afhaalt omdat die nog te hoog is.

Dat je ze niet van de glijbaan afhaalt maar er als een bezorgde kloek onder staat met handen klaar om te vangen.

Dat je commentaar hebt op “alweer die joggingbroek”

Dat je helpt.

Oh, ik hoor een hele groep mensen reageren op die laatste. Helpen is toch verdorie wat je hoort te doen als ouder! Ze kunnen het immers niet zelf!

We willen graag helpen. Dat heeft te maken met hoe we onze kinderen tegenwoordig zien, namelijk als hulpeloos. Voel je de onbewuste boodschap al hangen? Door alsmaar alles voor ze te doen zeggen we eigenlijk dat ze het niet zelf kunnen.

Kinderen kunnen al heel veel maar belangrijker dan dat, kinderen hebben de evolutionair heel handige drang om dingen zelf te willen doen. Om te leren hoe het moet. Dat is, tot wij die drang er uit rammen door het constant voor ze te doen.

Mag je dan nooit helpen? Natuurlijk wel. Het is niet alsof ik mijn dreumes de keuken zou wijzen en succes wens met het avondeten. De truc is afwachten tot ze vragen. In het begin is vragen non-verbaal of huilen. Later wordt het heel letterlijk. Wacht! Tot! Ze! Om! Hulp! Vragen! (Waarom ik dit zo schrijf? Omdat dit iets is waar ik zelf nog zoveel moeite mee heb. Het is makkelijk, sneller en diep ingebakken gedrag om bij de eerste frustratie de boel over te nemen, ook bij mij.)

Iets anders wat we hebben geleerd is angst. Omdat het ons verteld wordt dat het moet, omdat we de hele dag lezen over de momenten dat het fout ging en omdat we hele onrealistische verwachtingen hebben van veiligheid mogen onze kinderen geen enkel risico meer lopen.

We zijn bang en daarom staan we van voet naar voet te huppen onder aan het klimrek. Opgelucht dat de kleine weer binnen grijp afstand is.

Sterker nog, die paar ouders die het niet doen worden er nog wel eens keihard op afgerekend door de omgeving. Ik weet dat het mij nog steeds regelmatig gebeurt.

Kinderen hebben recht op risico’s. Ze hebben ze nodig en in een groot deel van de gevallen kunnen ze het zelf prima inschatten. Klimrek komt echt wel goed, snelweg niet zo. Beetje die verdeling.

Door risico’s te nemen leren kinderen met angst omgaan, ze leren moedig zijn, gevaar inschatten en dat je niet doodgaat als je een keer uit dat stomme rek dondert.

Helaas zit er een prijs aan ja. Heel, heel af en toe gebeurt er echt iets ergs. Dat is vreselijk maar ten eerste betwijfel ik of de ongevallen cijfers echt omlaag gaan van dat voorzichtige gedoe en ten tweede zou je een hele generatie kinderen emotioneel en sociaal beschadigd laten opgroeien om een echt heel klein percentage voor fysieke schade te behoeden.

Door al die angst geven we de onbewuste boodschappen dat ze het niet zelf kunnen. Dat de wereld gevaarlijk is en dat je maar beter geen risico’s neemt in het leven. We ontzeggen ze de kans om, wel, een kans te nemen.

We hebben de inherente drang om geaccepteerd te worden door onze omgeving. Best handig voor een groepsdier zoals wij. Eigenlijk moet ik het beter zeggen; we hebben de inherente drang om een goed en functioneel lid van onze samenleving te zijn. Om aan die norm te voldoen moeten we tegenwoordig wel heel hard in het gareel.

Dus willen we dat onze kinderen er goed uit zien, dat ze goede cijfers halen, beleefd zijn en het liefst net wat beter doen dan de andere kinderen uit de klas. Daarom poetsen we en oefenen we en kopen we de kekste kleren.

De onbewuste boodschappen die we daarmee geven gaan over vooral niet te veel jezelf zijn, aanpassen en wegcijferen.

Confronterende maar interessante vraag. Wat werd jou gezegd zonder dat het ooit gezegd is? Ik daag je uit om er eens goed over na te denken.

Wil je voor hoog nivo confrontatie gaan? Denk dan eens na hoe jij die onbewuste boodschappen doorgeeft. Doe je hetzelfde of ga je zo hard de andere kant op dat het zijn doel voorbij schiet? Niet al te hard schrikken, we doen het allemaal.

Een van de beste dingen die je voor je kinderen kan doen is je eigen emotionele zooi opruimen. Dat spul heeft namelijk de neiging om in de familie te blijven. Ik kan wel raden waar jouw ouders het weer vandaan hadden.

Moet je nu bij alles wat je doet, zegt, kijkt en uitstraalt nadenken? Nee joh, dat is geen doen. Niemand verwacht perfectie van je, zeker jouw nageslacht niet. Die vinden jou over het algemeen behoorlijk gaaf.

Denk er gewoon, op zo’n zeldzaam moment dat je even tijd hebt, eens over na. Stoei eens met het waarom. Waarom voel je dat zo? Waarom is dat belangrijk voor je? Wat doet het met jou en je kind? Hoe zou jullie leven er uit zien als je het anders doet?

Meestal levert het loslaten van al dat onbewuste gedoe een flinke stress reductie op en dat kunnen we allemaal gebruiken.

Verder lezen?

Waarom ik mijn dreumes laat traplopen

Veiligheid in het water.

The post De onbewuste boodschappen die we onze kinderen meegeven. appeared first on DolleMoeder.