Sinds een paar maanden heb ik geen baan meer. Lang verhaal waarom, ik heb met heel veel plezier jarenlang zwemles gegeven aan heel veel kinderen. Het komt er op neer dat het aan alle kanten handiger is als ik thuis ben. Dus ben ik thuis, een thuisblijfmoeder. Ik zorg voor het grootste gedeelte van het huishouden en probeer drie kinderen een min of meer gelukkige jeugd te bezorgen.

En week na week, voel ik me steeds meer onzichtbaar.

Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik sta achter mijn keuze. Er gebeuren heel veel goede dingen. Ik vind rust, kennis en zelfkennis, ontwikkeling en groei. Ik word meer mijzelf nu er minder aan me getrokken wordt. Maar ik word ook onzichtbaar.

Mijn Officier, mijn partner, is een lieve, goede man. Hij doet zijn best me te steunen, maar toch ben ik ook voor hem, onzichtbaar.

Om 6 uur s’ochtends stapt hij het huis uit. Naar zijn werk, net als heel veel anderen. Ze gaan ergens heen en doen iets. Ik heb een redelijk beeld wat dat is, maar ik heb er geen oordeel over. Ik weet niet hoe hij zijn werk doet die dag. Hij komt thuis, we praten en aan het einde van de maand komt er geld binnen, zijn beloning.

Zodra iemand bij mij binnenstapt is mijn werk zichtbaar. De vloer, de was, de keuken en vooral, de kinderen. Iedereen kan het zien, maar het grootste deel van de dag zie alleen ik het. Iedereen kan een oordeel hebben en ik hoop dat je snapt dat ik me juist in dat oordeel zo onzichtbaar voel.

Neem het huis. Het is elke dag opgeruimd, maar het is niet de hele dag netjes. Aan de vaat op het aanrecht kan je niet zien dat de keuken vandaag al drie keer schoon was. Aan het speelgoed op de vloer kan je niet zien hoe vaak ik het al in de la heb gelegd. Mijn werk is onzichtbaar.

Neem de kinderen. Aan hun ontlading op het einde van de dag zie je niet wat ze eerder zeiden, wat ze deden. De prachtige momenten voltrekken zich in stilte. Mijn werk is onzichtbaar.

En ik weet ook wel dat dit niet klopt. Als een vriendin dit tegen me zou vertellen zou ik precies weten wat ik moest zeggen. Je bent niet onzichtbaar, ik zie je.

En toch voel ik me soms zo.

Er zijn veel huizen, ieder huis een thuis. En niet in ieder huis, maar toch in veel, zit iemand zoals ik. Een vrouw en soms een man. Die, voor de buitenwereld onzichtbaar, werk doet. Werk wat niet ophoudt, waar je nooit klaar mee bent, waar je geen geld voor krijgt. Werk wat vaak niet eens werk genoemd wordt. Het is geen carrière, je krijgt geen status en weinig erkenning. Schuld, dat krijg je wel. Een schuld aan de maatschappij. Want de nieuwe leden daarvan opvoeden lijkt niet goed genoeg.

Och ik weet dat het meevalt. Ik ben gelukkig, echt waar. Alleen soms wat melancholiek. Wat ik vooral wil zeggen is dit: Ik zie je. Ik zie jouw werk, ik zie jouw kinderen, ik zie jouw prestatie. En ik, ik vind je geweldig.

The post Onzichtbaar appeared first on DolleMoeder.