In de jaren 60 hebben we hard gevochten om baas te zijn in eigen buik. Recht op anticonceptie, recht op abortus. Vrouwenrecht! En terecht.

Weet je wat het is met onkruid? Net als je denkt dat je het onder controle hebt, blijkt er toch een zaadje te liggen en voor je het weet stap je je tuin in en staan je aardbeien vol distels.

Bevallen. Iets wat alleen gebeurt met mensen die geboren zijn met vrouwelijke geslachtsdelen. Voor het gemak praat ik nu over vrouwen, mij wel bewust dat daar ook uitzonderingen op bestaan.

Vrouwen bevallen dus, met hun buik, waar ze zogenaamd baas over zijn. Maar niet echt dus, want bazige vrouwen zijn eng. Die moeten onder controle, en dat kan vandaag de dag niet meer met wetten, dus doen we het maar met angst en taal. In je favoriete tv serie, uit de mond van de dokter, de buurvrouw en helaas soms ook de verloskundige komt angst. Angst en een heel giftig taalgebruik. “Ik moet in het ziekenhuis bevallen” “Ik moest een knip” Je moet verdorie niets! Elke andere zorgverlener geeft opties en overlegt, behalve als het om bevallen gaat. Dan ‘moet’ je ineens vanalles.

En nu staan we op het punt iets heel belangrijks te verliezen. De thuisbevalling. Want thuis voelen vrouwen zich sterk en dat kunnen we niet hebben. Dus verzinnen we dat het gevaarlijk is, dat thuisbevallen. Worden zwangere vrouwen heel professioneel het ziekenhuis in betuttelt. In 2014 beviel slechts 13.4% van de vrouwen thuis. Dat is echt heel weinig. Te weinig. Een thuisbevalling is belangrijk, dat is geen geneuzel in de marge, dat gaat over kracht, over een goed en veilig begin voor moeder en kind (jup! een thuisbevalling is veilig, dat is bewezen, wat niet bewezen is, maar in mijn optiek wel waar, is dat een ziekenhuis in 90% van de gevallen niet   veilig is. Meer kans op onnodige ingrepen en veel, veel meer kans op psychologisch trauma ).

Maar goed, uiteindelijk vind ik, en dat vind ik echt,  dat een vrouw moet bevallen waar ze zich het meest veilig voelt. (Dat dat gevoel van veiligheid vaak gebaseerd is op onjuiste informatie is een andere kwestie). We staan op het punt die keuze te verliezen. Niet meer baas in eigen buik, baas over eigen bevalling, maar verplicht naar het ziekenhuis waar je je verplicht (niet wettelijk, oh nee, maar wel met druk, en chantage en desnoods geweld) aan de protocollen moet houden.

Er wordt hier, op een heel achterbakse manier, getornd aan vrouwenrechten, aan mensenrechten!  En ik mis verdorie de publieke verontwaardiging!  Waar zijn de grote feministen? Waar blijft de redactie van de Opzij? Waar zijn de boze massa’s?

Deze strijd wordt gevochten door gynaecologen die geld ruiken (jup, ik zeg het! Maar zij zijn de enigen die er mee opschieten als er meer bevallingen medisch worden) en verloskundigen, moeders en doula’s die uit alle macht proberen om een lawine tegen te houden. Maar dit gaat iedereen aan. Jou, mij en zeker, vooral, onze dochters.

Ik heb een dochter. En ik  ben bang. Bang voor haar. Bang voor haar toekomst. Wat voor keuzes gaat zij hebben? Hoe zal zij baren?

Maar ja, wat kan ik doen? Anders dan boos zijn? Anders dan schrijven en jullie boos maken? Ik weet het niet. Er is een petitie. Er is een stichting. Maar om dit tij te keren hebben we meer nodig. Veel meer.

The post Bevalt het? appeared first on DolleMoeder.