Ik en mijn moeder, zeer elegant aan het pauzeren in de Zwitserse bergen.

Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. In die tijd gingen we elk jaar op vakantie naar Zwitserland, om daar prachtige bergtochten te maken. Een aantal van mijn favoriete en vormende jeugdherinneringen vinden plaatst tijdens dat soort tochten.

Dit keer hadden mijn ouders een wandeling op het oog naar het kleine dorpje Tufteren. Daar zouden we dan wat rusten om met de Gondeli  terug te gaan. Op de kaart leek het goed te doen.

Bleek even anders. Het hoogteverschil was enorm! Urenlang liepen we een steile berg op, zonder bewoning tegen te komen. Hoe hoger we kwamen, hoe slechter het weer werd. Ik zie nog heel helder voor me hoe we onder een boom even stopten zodat mijn moeders mij en mijn zusje hun regenjassen aan konden doen. Vier vrouwen, in eenzaamheid tegen de berg en de elementen.

Omdat jonge kinderen vooral op motivatie lopen, werden Zusje en ik de berg op gepraat. Tufteren werd het beloofde land. Daar wachtte warme chocomelk, gebak, warmte en al wat we maar konden wensen.

In mijn herinnering liep ik redelijk stoïcijns door en klaagde ik niet. Of dat klopt moet je aan mijn moeder vragen, maar ik behoud me het beeld van het dappere kleine meisje. Ik geloof dat ik er, ondanks de ellende en de kou, het avontuur er wel van inzag.

Maar goed, uiteindelijk, na een lange tocht…..

..bleek Tufteren letterlijk 2 huizen, een schuur en een kerk..meer niet.

Ken je die vermoeidheid en verbijstering die omslaat in lachen? Dat je van verslagenheid de humor inziet? Zo waren we. Of nochtans, zo herinner ik het me.

Mijn ouders, inziend dat we wel echt meer nodig hadden dan een schuur kon bieden, liepen kordaat op de kerk af en vroegen om hulp. Daar werden we binnen gelaten en kregen we thee en ovomaltine. Onze natte spullen mochten over de verwarming en langzaam maar zeker kwamen we wat bij.

Uiteindelijk is mijn ene moeder met mij en Zusje naar de Gondeli gegaan en is mijn andere moeder, geheel uit eigen beweging, terug gaan lopen. Schijnbaar was er nog een steiler pad om te proberen. Friese koppigheid.

Sindsdien is Tufteren een legende in mijn ouderlijk gezin. Elke andere tocht werd er aan afgemeten, elk jaar werd het verhaal opnieuw verteld (en werden de ontberingen iets dieper uitgemeten). Tufteren is deel van onze historie, onze legendes.

(Overigens heb ik net op Google Maps het dorpje opgezocht en in de jaren is het nogal gegroeid. Om de een of andere reden voelt dat niet eerlijk. Hoe durft de ontwikkeling mijn jeugdherinneringen uit te wissen.)

Ieder gezin heeft deze legendes. Onze gedeelde ervaringen, onze avonturen, zijn verweven in de band die ons bij elkaar houdt.

Mijn ouderlijk gezin is uit elkaar gevallen zoals dat bij vrijwel alle gezinnen gaat. We houden zielsveel van elkaar maar we wonen niet meer in hetzelfde huis, soms niet eens meer in hetzelfde land. We zijn gescheiden door afstand, werk, de volgende generatie en helaas ook door de dood. Maar onze gezamenlijke geschiedenis is een draad die ons verbindt.

Als we weer bij elkaar zijn hoeft er maar iemand te vragen “weet je het nog, Tufteren?” en we zijn er weer. Vier vrouwen op een berg, tegen de elementen, niet stuk te krijgen.

The post Tufteren appeared first on DolleMoeder.